Bu grupta en son ben doğururum derken derken yarın 38+0 oluyorum. Eminim grubun büyüüük çoğunluğu doğurdu, kiminin 40ı çıkmaya yaklaştı belki. Grubun böyle sessizleşmesi de bir tık üzmedi değil. Birbirimizden, tecrübelerimizden faydalandığımız güzel bir grubumuz vardı.
Cuma günü randevum var. Normal doğum istiyorum aslında ama bebek büyüyor. Normal doğum zorlayabilir dedi doktor. Sezaryen olmak istesem acaba çocuğa haksızlık mı yapmış olurum. Doğacağı zamana müdahale etmek ona zarar verir mi diye de içimden geçirmiyor değilim. (hep bu sağlık bakanlığı yüzünden
) çok karışık duygulardayım.
İzne 35. Haftamda ayrıldım. 3 haftadır evdeyim. Boş boş bekliyor olmak da canımı sıkıyor. İyi hissetmiyorum. Keşke hemen doğsa da iyileşmeye başlasam, bebekle ilgilenmeye başlasam diyorum. Sırf bu yüzden acaba sezaryen olsam hem belirsizlikten kurtulurum diyorum. Diğer yandan da normal doğumun o heyecanını sürecini yaşamayı da o kadar çok istiyorum ki. Kafam allak bullak.. Sizinle paylaşmak, içimi dökmek istedim. Bekleyen herkesin Allah yardımcısı olsun. Umarım endişelerim kimseyi etkilememiştir.
hem bebek hem anne sağlıklı olsun da bunların bir önemi kalmıyor. Sağlıkla kavuşalım inşallah yavrulara 
muhtaç olduğumuz kudret damarlarımızdaki asil kanda mevcut 
Allah yardımcın olsun canım. 
sanki ilk kızımı ben büyütmedim gibi acemiyim. Okula gönderirken bile yüz kere düşünüyorum içim içimi yiyor acaba yeterli ilgileniyor muyum etkilenecek mi diye ama hamilelik, doğum ve yenidoğan sürecinden dolayı duruma alışamayan (doğal olarak) bizleriz. Bebekten çok kızımı düşünüyorum. 6 yaşında abla oldu çok küçük değil mi vs vs. Kısacası annelik hep yetememezlik hissi...
aşağıda toplanıyo makat kısmıma baskı geliyo göbeğimi ovalıyorum sakinleşiyo gevşiyor
bari biraz geliyormuş gibi yapsaydı oğluşum
