Kesinlikle. Eski zihniyetlerin bitmedi lazım artık. Bu bebeklerin anne kadar babaya da ihtiyacı var. Benim en büyük şansım kızıma hamileyken eşimin işten ayrılması oldu
biraz maddi sıkıntı yaşadık ama yardımı çok oldu. Belki çalışıyor olsa işi bahane edip bu kadar yardımcı olmayabilirdi.
Doğumdan sonra annem sadece 1 hafta kalabildi gitti. Sonra eşim, ben ve bebek başbaşa kaldık. Benim dikişler im acaip ağrıyordu zor oturup kalkıyordum. Mecbur iş başa düştü eşim kolları sıvadı
Alt açma, banyo, giydirme, uyutma, hatta mama yedirme hepsini yaptı. Baştan olaya dahil olduğu için de alıştı hep öyle devam etti. Tabi dikişlerim iyileştikçe ben daha çok devreye girdim ama eşimde artık kızına bakmak mutluluk verici bişey haline geldiği için severek yapar hep. Bebekle ilgilendikçe kişide salgılanan oksitosin hormonu artıyormuş, oksitosin sayesinde de sevgisi ve bağlanması daha fazla oluyormuş. Bence bebek de daha mutlu daha huzurlu oluyor. Kızım çok sakin mizaçlıdır bunda anne baba beraber bakmamızın da çok faydası olduğunu düşünüyorum. İki sevgiyide bol bol hissederek büyüdü, dünyaya karşı ekstra bir güven oluştu.