Ya benim kafama takılan bir konu var. 10 yılı aşkın süredir görüştüğüm iki arkadaşım hamileyken bir anda benimle konuşmayı kestiler. Ve ben hiç yorum yapamadım hatta bir iki kere konuşmaya çalıştığımda muhattap dahi olmadılar. Bu şekilde 6 ay geçti, sadece eşim vardı. Çok sıkıldım insana ihtiyacım oldu dışarı hava almaya çıkmak istedim hep yalnızdım eşimde pazardan pazara. Beni acil sezeryana aldıklarında haberleri olmuş akşam saati hastaneye geldiler doğumdan sonra bir iki kere yazdılar nasılsın gibilerinden o kadar. Şimdi bir tanesi evime geldi konuşmak için, konuştukta. Kırıldığı konuları anlattı, o zaman anlatsaydın özrümü diler telafimi ederdim ama bunların bugün konuşulması çok gereksiz üzerinden geçmiş sekiz ay ben evde tek otururken sizin çay çorba fotoğraflarınızı görüyordum hak etmediğimi düşünüyorum dedim oda kendi çapında açıklamasını yaptı ama inanın benim o günlerimi geri getirmeyecek çok zoruma gitti ve sindiremiyorum. Bugünlerde ise o grup sürekli beni çağırıyor dahil etmeye çalışıyor ancak benim ne vaktim var ne de isteğim. Çok üzgün ve kırgınım, belki de ben onlar hamileyken bu denli uzaklaşmazdım ondan da sindiremiyorum. Buraya kadar dertleşme postu olsun. Şöyle bir konu var ki içlerinden biriyle aramda bir konu var diğerleri bilmiyor tek benimle paylaştı kardeşiyle ilgili özel bir konu. Ve ben bu konuyu başkasından duydum. Benim dışımda başkası da biliyor. Şimdi yarın öbür gün benimle paylaştığı konu gün yüzüne çıkar da sen mi söyledin olur diye çekiniyorum. Evet ben söylemedim söylemem de ama aramız iyi değil nasılsa diye düşünüp söylemişsindir derse. Ay bi taraftan saatlerdir uyutmaya çalıştığım çocuğum bi tarafından düşündüğüm konular Cidden Allak bullak oldum. Ama cidden çok yalnız bırakıldım