- 29 Ocak 2019
- 1.867
- 2.246
Biraz geç katıldım muhabbete kızlar ama hisleriniz çok tanıdık.
Ben de eşime çattım dün, işi sebebiyle çocuğun 40 ı çıktığından beri belki 1- belki 2 hafta haftaiçleri bizle kalmıştır. Ptesi bi gidiyor cuma akşam geliyor, e onun olduğu günler de evin eksiği pazarı yok arkadaşlarımız yok kv görümceye bebek sevdirme seansı derken şöyle çekirdek aile kalmayı özledim.
O da sizin için bu kadar yoğun çalışıyorum diyor ben de bunun farkındayım ama hepinizin dediği gibi duygular bazen mantığın önüne geçiyor.
Sana ihtiyaç yok ben hep olduğu gibi her şeyi tel başıma hallediyorum dedim. Konuşmak bile içimden gelmiyor. Az evvel aşıya gittim yine babam götürdü. Hani bu adam nerde? Tamam iş iş de ben de insanım ben de çalışıyorum, akşamları bebeği uyutur uyutmaz geçiyorum bilgisayar başına, dün saat 12 ye kadar çalıştım yine.
Gün içinde de çalışma hayatı devam ediyor malum.
Evet annemler destek oluyor ama insanın eşi gibi olmuyor.
Bazen şükürsüzlük mü ediyorum diyorum ama bu şükürsüzlük değil insani bir bunalma..
Diyeceğim o ki hepimizin dertleri benzer. Allah bize sabır selamet versin de kazasız belasız büyütülelim şu çocukları.
Çok benzer bir sebepten eşimle yakın zamanda atistik, eve geliyorsun iş,telefon hiç susmuyor,çocukla ilgilenemiyorsun bile onun sana da ihtiyacı var,dahası benim de ihtiyacım var anne sıfatımin dışında ben bir kadınım gibi gibi baya saydım söyledim sonra dank etti sanırım düzeldi. Bizler de bunaliyoruz çok normal hep benzer aynı rutin,duş almak bile lüks oldu adeta. Allah hepinizin yardımcısı olsun canım