Birkaç gündür inanılmaz bitik haldeyim. Oğluma biseyler oldu resmen asla yalnız kalmak istemiyor, sürekli kucak istiyor , herhangi bir yere koyduğum an ağlıyor ama normal bir ağlama değil sanki biyerine bişey yapıyor biri öyle bir ağlama. Ne gece uyuyor ne gündüz tuvalete gidecek zaman bulamıyorum. Gören komşu niye ağlıyor, çok agliyor, süt mü gelmiyor vs vs bisuru sey diyip duruyor bu da cabasi.. Ağlama sesine tahammülüm kalmadı , istemsiz olarak kendimi oğluma kizarken buluyorum sonra da pişmanlık, vicdan azabı.. umarım bütün bu huysuzluk sebebi diştir yoksa şimdideen böyleyse diş zamanını düşünmek bile istemiyorum. O ağladıkça ben de kendime kızıyorum yetemiyorum, bakamıyorum demek ki ağlıyor diye. Eşimin işleri çok yoğun bu ara çok erken gidip çok geç geliyor. Bütün gün bu tempo,ağlama krizleri perişan oluyorum. Uyusun diye yorgun argın hergun çıkarıp hava aldiriyorum ama nafile. Bedenim iflas etmek üzere,kendimi kaybetmiş gibiyim nasıl ve ne zaman geçer de toparlanirim bilmiyorum. Doğumdan beri ilk defa bu kadar çaresiz ve bitik hissediyorum kendimi..