kızlar adem güneş in annelik sanatı kitabını aldım,okuyorum,orada diyor ki,çocuklar ilk 4yaşta kuraldan anlamazlar,icguduleriyle hareket ederler,siz bir şeyi yapma diye uyarsaniz da hatta uzun uzun nedeni anlatsanız da anlamadiğı için size tamam yapmıcam der ama yine de yapar diyor,önemli olan onun keşfetme güdüsünü engellememekmiş.mesela eğer evde kırılacak bir vazo varsa ve her seferinde çocugunuz ona gidiyorsa yapmanız gereken sürekli onu oradan uzaklaştırmak değil vazoyu ortamdan kaldırmak diyor,kitabı tavsiye ederim,öncelikle sabır,şefkat ve sevgi diyor,sürekli onu yapma,buna elleme die olumsuz cümle kurmayın diyor,radyo programlarıni da dinliyorum bir iki haftadır,daha hoşgörülü ve sabırli oldugumu farkediyorum,montessoriyle bunu birleştirdim gibi.örtüşüyor felsefeleri ve oğlum inanmayacaksınız ama sürekli odasında kitap okumak,boya yapmak gibi aktivite yapmak istiyor,kitaplıgı ilk yaptıgımda yüzüne bakmamıştı,şu anda sürekli elimden tutup kitaplıgın yanina götürüyor sırayla bütün kitapları okuyoruz,resimlerine bakıp anlatıyor ,yani zamana yayarak uygulamaya başlayınca gerçekten işe yarıyormuş.montessori annelerini de şimdı anlamaya başlıyorum,ilk zamanlar işe yaramayacağını bile düşünmüstüm, ve adem güneşi dinledikce de aslında oglumun şımarikliktan değil doğası geregı öyle davrandıgını görüyorum ve gerçekten kızmıyorum ona,mesela dün temizliği bitirdim,mutfakta dolaptan kuskus makarnasını açmış,makarna dedi.döktü yere,ben aaaa diyene kadar bide elleriyle onu saçtı.onkar da top gibiher yere yayıldı,normalde sinirlenip elinden cekip alırdım hatta ona belki kizardım da ama onun yerine git babaya söyle supürge getirsin dedim,gitti babasının yanına süpür süpürdiye,eşime dedim süpürgeyi getir,mutfağı dip köşe süpürdük
demem o ki bakış açım değişti,farkında olmadan aslında cok hata yapıyoruz,bi kısmı öyle gördügümüzden ama bi dinleyin adem güneşi derim,çok şey yazmak istiyorum da kitaptan,aklıma bunlar geldi şimdilik