- 6 Nisan 2023
- 1.055
- 205
- 43
- 26
- Konu Sahibi bilirbilmezbirkimse
-
- #61
Allahım ne dertler var..
Allahım ne dertler var..Herkese iyi akşamlar.
Bugün öğleden sonra kayınvalidem ile bir resmî kuruma gitmem gerekiyordu. 2 aylık bir bebeğim var, gidilecek kurum da bir tık uzak ve işim uzun sürerse diye beraber gittik. Kv orada bebekle ilgilenirken ben de işimi hallettim.
Ben de şöyle bir durum var, bunu daha önce yaşayan oldu mu bilmiyorum. Özellikle dışarı çıktığımda (yeni yeni dışarı çıkmaya başladım ama daha önce tek başıma benek arabasıyla otobüse de bindim , yürüyerek de bir yere gittim) bebek arabasını kendim kullanmadığım zaman içim rahat etmiyor, bu kişiyle alakalı bir durum değil tamamen benimle alakalı. Kimine göre yanlış ya da doğru bilmiyorum ancak benim içimdeki his bu.
Kv bizim evin önüne geldi, selamlaştık. Bebek arabasını almak istedi,”Anne içime sinmiyor “ diyerek vermek istediğimi belirttim. Buna rağmen “Kızım ne olacak sanki bundan” dedi, güldü ve bebek arabasını elimden aldı. Sonra da “Ben de alışayım sürmeye” dedi.
Kendi kendime neyse dedim, o bebek arabasıyla ilk çıkışı, ilk defa torunu oldu heveslenmiştir dedim. Kötü düşünmeyim kafasındayım. Ses etmedim bir daha.
Metroya bineceğiz , o otobüs kartını çantasında ararken bebeğim ağladı. Ben de o ağlamasın diye turnikelere doğru ilerledim, o sırada kartı buldu arkamdan koştu geldi. Yine arabayı aldı kartı elime tutuşturdu, “Ben arabayı sürerim sen kartı bas” dedi. Yine la havle çeke çeke gittim.
Metrodayız, bebek arabasını önüme çekiyorum kendi önüne çekiyor. Sanki ben cahilim, tutamam, kendi büyük her şeyi o biliyor. Ve tavrı kesinlikle bu insan her gün bebekle ilgileniyor , ben bugün hep götüreyim de dinlensin tarzında değil. Evleneli iki sene oldu, iki senede insan karşısındakinin tavırlarını okumayı öğrenir diye düşünüyorum.
Dönüşte tekrar metroyla geldiğimiz yerde indik. Benim evime gideceğiz, kvlerin ev indiğimiz yere yakın. Ben talep etmediğim halde ve önceki gün ben metronun oraya giderim orada buluşuruz diye konuşmamıza rağmen sabah buraya kadar gelmiş. Arada mesafe de az değil en aşağı 15 dakika. Evden geri metroya yürüdük, dönüşte tekrar ordan evime yürüyeceğiz, benimle gelmek beni eve bırakmak istedi. Ben de “ Anne işten geldin, bizim eve geldin, ordan geri metroya yürüdük. E şimdi tekrar bizim eve yürüyüp geri buraya mı geleceksin, ben giderim. Sen yorulmadın mı?” dedim. Cevaben “Yok ya, gideceğimiz yol bayır ve kalabalık” dedi . Devamında söylenmeyen bir “Ben götürsem daha iyi olur, kalabalıkta ve bayır aşağı sen götüremezsin” var.
Tüm gün bebek arabasını asla elimi sürmeme bile müsaade etmemesi ve son söylediği bu söz bana bunu hissettirdi.
Daha önce de gideceğimiz bir yere (bebek daha küçükken ve daha yakın bir yere) görümcem, kv ve ben beraber gitmeyi teklif ettiler. Görümcem bebeğe bakacakmış, kv ve ben de diğer işlemleri halledecekmişiz ben yapamazsam diyeymiş. O zaman kendi işimi kendim halledebileceğimi söyleyip, yanımda bir kişinin gelmesinin yeterli olacağını belirttim. Israrla söylemem üzerine o şekilde gittik.
O zaman da bundan çok rahatsız olmuştum, nerde ne yapacağını, ne konuşacağını bilmeyen, bir insanmışım gibi davranıyor. Bugünkü meselede de çocuğumu koruyamayacakmışım gibi davranıyor. Ki yardıma ihtiyacım olduğunda yardım istemekten de çekinen bir insan değilim ki. Kv den yani.
Eşim geldiğinde ona bu konuyu açtım ve bu durumdan rahatsız olduğumu dile getirdim. Bir daha annesiyle beni tek başıma bir yere göndermemesini söyledim. Dedikleri aynen şöyleydi:
“Ne var bunda takılacak, bırak o sürsün.)
“O istemeden sen teklif etseydin.”
( Sana saçma gelebilir ama ben sana hissettiğim huzursuzluğu anlatıyorum aynı şey kendi annemde de oluyor diye söyledim ama yok.)
“Annem seni sahiplenmek istiyor, Seni eve kadar bırakmasında ne var?”
“Sen art niyetli düşünüyorsun.”
“Kadın gelmiş yanında daha ne istiyorsun?”
“Daha önce sen böyle değildin, noldu sana anlamıyorum seni”
Asla anlamadı beni.
Olay asla bebek arabasını sürme meselesi değil, ben istemediğimi belirttiğim halde beni hiçe sayıp elimden zorla alması, sen yapamazsın ben yaparım tarzındaki büyüklenme tavırları. Ben çocuk değilim ki.
Ve rica ediyorum lütfen, beni anlamayan arkadaşlar da bunu belirtip yorum yaparken üslubuna dikkat edin.
Çünkü gerçekten o andaki his bana kendimi çok kötü hissettiriyor, bebeğimin yanında olmak istiyorum, ilerleyen zamanlarda geçer belki ama şu amda durum böyle .
Olay bebek arabası sürmek değil ki
Eşim konusunda ben de sonradan dediğiniz gibi düşünmeye başladım çünkü onun da çözebileceği bir şey değil . Ama Kv konusunda onun tavrından rahatsızlık duydum, sen yapamazsın ben yaparım tarzından dolayı. Yorumunuzu olumsuz da bulsanız bunu nasıl düzgün ve güzel dile getirilir, üslubu olmayan insanlara örnek diye çerçeveletip asmak gerekir. TeşekkürlerKadın sizin işiniz için yol gelmiş bebeğinize bakmış. Bu kadar güven vermiyorsa bebeğinizi nasıl emanet ediyorsunuz? Güveniyorsanız niye bebek arasını vermek istemiyorsunuz? Size yardımcı olurken iyi ama. Beklentiniz ağzını açmasın, hiçbir şeye elini sürmesin mi? Arabayı kötü sürdü gibi bir cümle de yazmamışsınız. İstiyor demek ki varsın o sürsün. İçime sinmiyor demeniz hoş olmamış bence. Sizin içinize sinmeyen başkasına elletmek istemeyen tavrınızın kayınvalidenizin ben iyi bakarım ben sürmeliyim tavrından farkı yok.
Kayınvalidenizle ikinizin aranızda yaşananları neden eşinize anlatma gereği duyduğunuzuysa gerçekten anlamadım. Sizin yaptığınız anlatmak değil gerçi şikayet etmek. Kimse ailesinden şikayet edilsin istemez. Kayınvalidenizle olan sorunlarınızı çözmesini beklediğiniz bir durum yoksa ortada eşinizle paylaşmanız doğru değil.
Okuyup fikrinizi kibarca dile getirdiğiniz için teşekkür ederim. Ben de artık dediğiniz gibi illa beraber gidilmesi gereken bir durumsa takılmamaya, mümkün mertebe de kendim işimi görmeye çalışacağım.Kayınvalide bebek arabasını verseydi sorun kalmazdı. Kadın sürmek istemiş. Bence abartıyorsunuz.
Yanlış anlamayın ama ben hem herkes bana yardım etsin, hem her dediğim olsun olmuyor. Büyüklerle yaşamak zor. Ya işimizi kendimiz görcez, yardım istemeyeceğiz yada herşeye takılıp sinir olmayacagız.
Bende çocuklarımı annem ve babamla büyütüyorum.bizde çatışıyoruz ama orta yolu bulmak zorundayım. Yada yardım istememek zorundayım. Özellik çocukları hastaneye götürme, evde kalan çocuklarla ilgilenme konusunda elim ayağım oluyorlar. Onlar bunu yaparken her şeye alınamam. Çocuklara koyduğum kurallar bunun dışına tabiki.
Eşim konusunda ben de sonradan dediğiniz gibi düşünmeye başladım çünkü onun da çözebileceği bir şey değil . Ama Kv konusunda onun tavrından rahatsızlık duydum, sen yapamazsın ben yaparım tarzından dolayı. Yorumunuzu olumsuz da bulsanız bunu nasıl düzgün ve güzel dile getirilir, üslubu olmayan insanlara örnek diye çerçeveletip asmak gerekir. Teşekkürler
Kendimi ne kadar hissettiğim bence hassas bir konu olsa da bu konuda abarttığımı düşünüyorum ancak diğer konularda haklılık payımın çokça olduğunu biliyorum. Özellikle buraya bu konuları açmamın sebebi de yakın çevremden birine aile özelimi anlatmak istememem çünkü olay bir süre sonra dedikoduya dönüyor. Buraya yazınca hem rahatlıyorum hem de yanlışım varsa da görüyorum sonuçta burada yorum yapan insanlar daha objektif davranıyor beni tanımadığı için sebebi bu :) Yine de dediğiniz gibi her şeyi daha az takmaya çalışacağım . Güzel üslubunuz için teşekkür ediyorum.Sadece bu olay olsa neyse de siz baya takmışsınız eşinizin ailesine. Bir sürü başlık açıp destan yazmışsınız resmen. Takıntı haline gelmiş bu durum. Bu şekilde nasıl devam edeceksiniz bir ömür bilemedim.
Bütün konularınızın temelinde bence kendinize güveninizin olmaması yatıyor. “Sanki ben yapamıyorum, sanki ben bakamıyorum, sanki ben bilmiyorum..” bu kompleksinizden kurtulmaya çalışın.
Siz kendinize güvenseniz başkalarının dediğine de yaptığına da takılmazsınız. Gelsinler, gitsinler, çocuğunuza baksınlar işte daha ne istiyorsunuz?
Ben olsam “ay senin gibi yapamıyorum der yükümü hafifletmelerine izin verir hem de kendilerini iyi hissetmelerini sağlardım.”
Olayı savaşa çevirirseniz en çok yıpranan siz olursunuz.
Allah baska dert vermesin gardasHerkese iyi akşamlar.
Bugün öğleden sonra kayınvalidem ile bir resmî kuruma gitmem gerekiyordu. 2 aylık bir bebeğim var, gidilecek kurum da bir tık uzak ve işim uzun sürerse diye beraber gittik. Kv orada bebekle ilgilenirken ben de işimi hallettim.
Ben de şöyle bir durum var, bunu daha önce yaşayan oldu mu bilmiyorum. Özellikle dışarı çıktığımda (yeni yeni dışarı çıkmaya başladım ama daha önce tek başıma benek arabasıyla otobüse de bindim , yürüyerek de bir yere gittim) bebek arabasını kendim kullanmadığım zaman içim rahat etmiyor, bu kişiyle alakalı bir durum değil tamamen benimle alakalı. Kimine göre yanlış ya da doğru bilmiyorum ancak benim içimdeki his bu.
Kv bizim evin önüne geldi, selamlaştık. Bebek arabasını almak istedi,”Anne içime sinmiyor “ diyerek vermek istediğimi belirttim. Buna rağmen “Kızım ne olacak sanki bundan” dedi, güldü ve bebek arabasını elimden aldı. Sonra da “Ben de alışayım sürmeye” dedi.
Kendi kendime neyse dedim, o bebek arabasıyla ilk çıkışı, ilk defa torunu oldu heveslenmiştir dedim. Kötü düşünmeyim kafasındayım. Ses etmedim bir daha.
Metroya bineceğiz , o otobüs kartını çantasında ararken bebeğim ağladı. Ben de o ağlamasın diye turnikelere doğru ilerledim, o sırada kartı buldu arkamdan koştu geldi. Yine arabayı aldı kartı elime tutuşturdu, “Ben arabayı sürerim sen kartı bas” dedi. Yine la havle çeke çeke gittim.
Metrodayız, bebek arabasını önüme çekiyorum kendi önüne çekiyor. Sanki ben cahilim, tutamam, kendi büyük her şeyi o biliyor. Ve tavrı kesinlikle bu insan her gün bebekle ilgileniyor , ben bugün hep götüreyim de dinlensin tarzında değil. Evleneli iki sene oldu, iki senede insan karşısındakinin tavırlarını okumayı öğrenir diye düşünüyorum.
Dönüşte tekrar metroyla geldiğimiz yerde indik. Benim evime gideceğiz, kvlerin ev indiğimiz yere yakın. Ben talep etmediğim halde ve önceki gün ben metronun oraya giderim orada buluşuruz diye konuşmamıza rağmen sabah buraya kadar gelmiş. Arada mesafe de az değil en aşağı 15 dakika. Evden geri metroya yürüdük, dönüşte tekrar ordan evime yürüyeceğiz, benimle gelmek beni eve bırakmak istedi. Ben de “ Anne işten geldin, bizim eve geldin, ordan geri metroya yürüdük. E şimdi tekrar bizim eve yürüyüp geri buraya mı geleceksin, ben giderim. Sen yorulmadın mı?” dedim. Cevaben “Yok ya, gideceğimiz yol bayır ve kalabalık” dedi . Devamında söylenmeyen bir “Ben götürsem daha iyi olur, kalabalıkta ve bayır aşağı sen götüremezsin” var.
Tüm gün bebek arabasını asla elimi sürmeme bile müsaade etmemesi ve son söylediği bu söz bana bunu hissettirdi.
Daha önce de gideceğimiz bir yere (bebek daha küçükken ve daha yakın bir yere) görümcem, kv ve ben beraber gitmeyi teklif ettiler. Görümcem bebeğe bakacakmış, kv ve ben de diğer işlemleri halledecekmişiz ben yapamazsam diyeymiş. O zaman kendi işimi kendim halledebileceğimi söyleyip, yanımda bir kişinin gelmesinin yeterli olacağını belirttim. Israrla söylemem üzerine o şekilde gittik.
O zaman da bundan çok rahatsız olmuştum, nerde ne yapacağını, ne konuşacağını bilmeyen, bir insanmışım gibi davranıyor. Bugünkü meselede de çocuğumu koruyamayacakmışım gibi davranıyor. Ki yardıma ihtiyacım olduğunda yardım istemekten de çekinen bir insan değilim ki. Kv den yani.
Eşim geldiğinde ona bu konuyu açtım ve bu durumdan rahatsız olduğumu dile getirdim. Bir daha annesiyle beni tek başıma bir yere göndermemesini söyledim. Dedikleri aynen şöyleydi:
“Ne var bunda takılacak, bırak o sürsün.)
“O istemeden sen teklif etseydin.”
( Sana saçma gelebilir ama ben sana hissettiğim huzursuzluğu anlatıyorum aynı şey kendi annemde de oluyor diye söyledim ama yok.)
“Annem seni sahiplenmek istiyor, Seni eve kadar bırakmasında ne var?”
“Sen art niyetli düşünüyorsun.”
“Kadın gelmiş yanında daha ne istiyorsun?”
“Daha önce sen böyle değildin, noldu sana anlamıyorum seni”
Asla anlamadı beni.
Olay asla bebek arabasını sürme meselesi değil, ben istemediğimi belirttiğim halde beni hiçe sayıp elimden zorla alması, sen yapamazsın ben yaparım tarzındaki büyüklenme tavırları. Ben çocuk değilim ki.
Ve rica ediyorum lütfen, beni anlamayan arkadaşlar da bunu belirtip yorum yaparken üslubuna dikkat edin.
Çünkü gerçekten o andaki his bana kendimi çok kötü hissettiriyor, bebeğimin yanında olmak istiyorum, ilerleyen zamanlarda geçer belki ama şu amda durum böyle .
Daha mantıklı düşünmeye çalışacağım dediğiniz gibi, işte bunu da anlatamıyorum zaten arabayı sürmesine değil artık onu tanıdığım için “ ben daha iyi yaparım” tavrına üzüldümÖncelikle bence de bu tarz işlerinizi yalnız yapmanız daha iyi, yoksa herkes kendinde bir hak bulmaya başlıyor. Saatlerce yorulmuş kadın, bir de memnun edememiş.
Diğer yandan da bir insana bir şeyi istemiyorum dedikten sonra ısrar edilmesinden nefret ediyorum. Surda buluşalım fazla yürüme dedik, yok geleyim dedi. Ya gelme işte. Arabayı başkası sürünce rahat edemiyorum. Sebebi olsun veya olmasın, rahat edemiyorum yani ısrar etme. Bu her konuda böyle ama nedense sürekli bir ısrar durumu yaşıyorum ne zaman turkiyeye gelsem. İlla ye, illa biraz daha otur, illa istediğimi yap. Bitmiyor bu muhabbet ya
Seni çok iyi anlıyorum bende bebek arabasını vermiyorum kimseye sanki bişey olacak yanlış bir yerden geçecek ne bilim arabayı gormuyecek diye içsel olarak böyle düşünüyorum...kimse arabasını sürmesin ben sürerim diyorumHerkese iyi akşamlar.
Bugün öğleden sonra kayınvalidem ile bir resmî kuruma gitmem gerekiyordu. 2 aylık bir bebeğim var, gidilecek kurum da bir tık uzak ve işim uzun sürerse diye beraber gittik. Kv orada bebekle ilgilenirken ben de işimi hallettim.
Ben de şöyle bir durum var, bunu daha önce yaşayan oldu mu bilmiyorum. Özellikle dışarı çıktığımda (yeni yeni dışarı çıkmaya başladım ama daha önce tek başıma benek arabasıyla otobüse de bindim , yürüyerek de bir yere gittim) bebek arabasını kendim kullanmadığım zaman içim rahat etmiyor, bu kişiyle alakalı bir durum değil tamamen benimle alakalı. Kimine göre yanlış ya da doğru bilmiyorum ancak benim içimdeki his bu.
Kv bizim evin önüne geldi, selamlaştık. Bebek arabasını almak istedi,”Anne içime sinmiyor “ diyerek vermek istediğimi belirttim. Buna rağmen “Kızım ne olacak sanki bundan” dedi, güldü ve bebek arabasını elimden aldı. Sonra da “Ben de alışayım sürmeye” dedi.
Kendi kendime neyse dedim, o bebek arabasıyla ilk çıkışı, ilk defa torunu oldu heveslenmiştir dedim. Kötü düşünmeyim kafasındayım. Ses etmedim bir daha.
Metroya bineceğiz , o otobüs kartını çantasında ararken bebeğim ağladı. Ben de o ağlamasın diye turnikelere doğru ilerledim, o sırada kartı buldu arkamdan koştu geldi. Yine arabayı aldı kartı elime tutuşturdu, “Ben arabayı sürerim sen kartı bas” dedi. Yine la havle çeke çeke gittim.
Metrodayız, bebek arabasını önüme çekiyorum kendi önüne çekiyor. Sanki ben cahilim, tutamam, kendi büyük her şeyi o biliyor. Ve tavrı kesinlikle bu insan her gün bebekle ilgileniyor , ben bugün hep götüreyim de dinlensin tarzında değil. Evleneli iki sene oldu, iki senede insan karşısındakinin tavırlarını okumayı öğrenir diye düşünüyorum.
Dönüşte tekrar metroyla geldiğimiz yerde indik. Benim evime gideceğiz, kvlerin ev indiğimiz yere yakın. Ben talep etmediğim halde ve önceki gün ben metronun oraya giderim orada buluşuruz diye konuşmamıza rağmen sabah buraya kadar gelmiş. Arada mesafe de az değil en aşağı 15 dakika. Evden geri metroya yürüdük, dönüşte tekrar ordan evime yürüyeceğiz, benimle gelmek beni eve bırakmak istedi. Ben de “ Anne işten geldin, bizim eve geldin, ordan geri metroya yürüdük. E şimdi tekrar bizim eve yürüyüp geri buraya mı geleceksin, ben giderim. Sen yorulmadın mı?” dedim. Cevaben “Yok ya, gideceğimiz yol bayır ve kalabalık” dedi . Devamında söylenmeyen bir “Ben götürsem daha iyi olur, kalabalıkta ve bayır aşağı sen götüremezsin” var.
Tüm gün bebek arabasını asla elimi sürmeme bile müsaade etmemesi ve son söylediği bu söz bana bunu hissettirdi.
Daha önce de gideceğimiz bir yere (bebek daha küçükken ve daha yakın bir yere) görümcem, kv ve ben beraber gitmeyi teklif ettiler. Görümcem bebeğe bakacakmış, kv ve ben de diğer işlemleri halledecekmişiz ben yapamazsam diyeymiş. O zaman kendi işimi kendim halledebileceğimi söyleyip, yanımda bir kişinin gelmesinin yeterli olacağını belirttim. Israrla söylemem üzerine o şekilde gittik.
O zaman da bundan çok rahatsız olmuştum, nerde ne yapacağını, ne konuşacağını bilmeyen, bir insanmışım gibi davranıyor. Bugünkü meselede de çocuğumu koruyamayacakmışım gibi davranıyor. Ki yardıma ihtiyacım olduğunda yardım istemekten de çekinen bir insan değilim ki. Kv den yani.
Eşim geldiğinde ona bu konuyu açtım ve bu durumdan rahatsız olduğumu dile getirdim. Bir daha annesiyle beni tek başıma bir yere göndermemesini söyledim. Dedikleri aynen şöyleydi:
“Ne var bunda takılacak, bırak o sürsün.)
“O istemeden sen teklif etseydin.”
( Sana saçma gelebilir ama ben sana hissettiğim huzursuzluğu anlatıyorum aynı şey kendi annemde de oluyor diye söyledim ama yok.)
“Annem seni sahiplenmek istiyor, Seni eve kadar bırakmasında ne var?”
“Sen art niyetli düşünüyorsun.”
“Kadın gelmiş yanında daha ne istiyorsun?”
“Daha önce sen böyle değildin, noldu sana anlamıyorum seni”
Asla anlamadı beni.
Olay asla bebek arabasını sürme meselesi değil, ben istemediğimi belirttiğim halde beni hiçe sayıp elimden zorla alması, sen yapamazsın ben yaparım tarzındaki büyüklenme tavırları. Ben çocuk değilim ki.
Ve rica ediyorum lütfen, beni anlamayan arkadaşlar da bunu belirtip yorum yaparken üslubuna dikkat edin.
Çünkü gerçekten o andaki his bana kendimi çok kötü hissettiriyor, bebeğimin yanında olmak istiyorum, ilerleyen zamanlarda geçer belki ama şu amda durum böyle .
Dert değil , lohusalıktam dolayı çok hassasım sanırımAllah baska dert vermesin gardas
O da var zaten hissiyat olarak bir de “sen yapamazsın ben yaparım “ tavrı üzüyor beniSeni çok iyi anlıyorum bende bebek arabasını vermiyorum kimseye sanki bişey olacak yanlış bir yerden geçecek ne bilim arabayı gormuyecek diye içsel olarak böyle düşünüyorum...kimse arabasını sürmesin ben sürerim diyorum
Ilk cocuklarda illaki boyle sacmlaiklar yapiliyor ama gercekten karsidan cok itici duruyor buldumcuk gibi ama anne ic gudusu sanirim yeni dogum yapmis hayvanlar bile bebeklerine yaklastirmiyor.Olabildigince rahat olun sizin gerginliğinz cocuga geciyor bir de ilerde o kadar bıkacaksınız ki yollarına guller serem de gel kaynana al uzerimden digeceksinzDert değil , lohusalıktam dolayı çok hassasım sanırım
Anladım dediğiniz gibi mi olacak bakalım zaman gösterecek , ama ilk çocuk olduğu için hassasım artı bir de bu ben daha iyi bilirim tavrı beni yoruyorIlk cocuklarda illaki boyle sacmlaiklar yapiliyor ama gercekten karsidan cok itici duruyor buldumcuk gibi ama anne ic gudusu sanirim yeni dogum yapmis hayvanlar bile bebeklerine yaklastirmiyor.Olabildigince rahat olun sizin gerginliğinz cocuga geciyor bir de ilerde o kadar bıkacaksınız ki yollarına guller serem de gel kaynana al uzerimden digeceksinz
Sorun sürmesi değil dediğim anlattığım örnekler verdiğim tavrıHevesleniyorlar sürmeye torunlarını inan. Yazık sürsün kadıncağız ne olacak ki...
Ben çok bir sorun göremedim kusura bakmayın, siz biraz hassassınız. İlk çocukta oluyor öyle normaldir. Hele ki hormonlar çoşş bu dönemde.Sorun sürmesi değil dediğim anlattığım örnekler verdiğim tavrı
Bebek arabası vermemekle ezmenin ne alakası var?İyiye iyi, kötüye de kötü demek gerek.Belki kadın anne biraz dinlensin diye yapmak istedi bunu, taşıdığı bebekte torunu yani.Hiç bir art niyet göremedim ben davranışında.Konu sahibine gelince, kimseden yardım istemesin madem böyle durumlarda.Tutma işte bacım. Ezerler sustukça. Sınırı çekeceksin olmak istiyorsa yanında senin kurallarınla olsun yoksa güle güle.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?