Kızlar ben psikolojik olarak anneliğe hazır değilim galiba çok fazla endişem var sanki hayatım çok zorlaşacak hiçbir şeyi istediğim gibi yapamicakmisim gibi hissediyorum duygusal olarakta henüz bir bağ kuramadım bebekle veya hamileligimle aşırı stresliyim sürekli içim daralıyor
Kuzum bence hiç bir zaman tam olarak hazırl olmayacağız. Ben kendi kendine vakit geçirmeyi seven bir insanım ve özel zamana her daim ihtiyacım var kafamı toplamak, enerjimi toplamak için. Ancak bebek gelince bir daha hiç yalnız kalamayacğaımı biliyorum.
Bu endişeler çok normal ve insani. Kendini sakın kötü hissetme. Bir yola girdik ve bu yolun iyi ve kötü yanları olacak. Evlilik de öyle aslında. Evlendiğim gün geliyor aklıma bazen. Ne halt ediyorum ben rahat mı battı diye içimden geçirmiştim ama şimdi hiç de öyle düşünmüyorum.
Hayat devam ediyor, doğanın kanunu gereği doğuyoruz, yaşamımızı idame ettiriyoruz, bu süreçte ister evleniriz ister çocuk yaparız bazı seçimler yapıyoruz. Ve bu yaptığımız seçimler için tereddüt etmek, bazı endişeler taşımak çooook normal.
Ancak düşününce iyi ki evlenmişim diyorum. Ve evet her ne kadar endişem olsa da, 1 aydır yataklardan kalkamasam da çok farklı bir duygu. Ve içimizde hareket ettikçe daha da anneliğe bağlanmaya başlayacağız diye düşünüyorum.
Hani diyorlar ya kalp atışını duyunca ben de her şey değişti diye. Ben de değişmedi biliyor musun. Öylece ekrana şaşkınca bakakaldım. Çok mutlu oluyorum sağlıklı olduğunu görünce. Ancak o annelik duygusu bence zamanla oturacak. Zamanla ba kuracağız ve o bağ güçlenecek.
Şu an bir de daha çok başındayız bence yolun. 2 ay dolu aşağı yukarı herkesin. Mesela sağlıklı olsun başka hiç bir şey istemiyorum ancak insan merak da ediyor. Cinsiyetini öğrenince ne hissedecğeim acaba diyorum. Belki öğrenince daha bir bağlanacağım ne olduğunu bilince, karnımla konuşurken oğlum ya da kızım diyeceğim. Güzel duygular. Lütfen kendi kendini strese sokma. Hormonlarımız tavan. Normalde 3 yılda salgılayacağımız hotmonu 1 günde salgılıyoruz ve duygu değişimleri yaşamamız da çok normal.
İtiraf edeyim bu kusma, halsizlik, bişi yiyememe, baş dönmesi vs derken benim de bir gün içimden geçti. Bebek yokken ne kadar güzel sağlıklıydım diye. Ama öyle vicdan azabı çektim ki sana anlatamam. Allahın bir mucizesi ve olsun diye uzun zaman bekledim. Gülü seven dikenine de katlanacak. Ömür boyu sürmeyecek sonuçta. Hemen Allaha dua etmeye başladım. Yanlış anlamasın beni diye. Ama dediğim gibi insanız.
Bu arada özellikle ilk yıl anne ve bebek aynı beden gibilr bence. İster istemez bu dünyada en çok sana ihtiyacı olacak. Bazı fedakatlıklar ve ödün verme durumları olacak. Ancak iyi yanlarını düşünmeye çalış derim. Bu bebeğin sana olan bağımlılığı da ömür boyu sürmeyecek. Bir gün bakmışsın yürüyo, koşuyo, arkadaşlarımla oynayacağım diyo. Hop okula başlamış. Ergenliğe girmiş derken aslında düşününce belki de özleyeceğiz bile ilerde çocuklarımızla geçireceğimiz zamanları. Bu da doğanın kanunu. Bizler nasıl yuvadan uçtuysak onlar da bir gün uçacaklar.
Ay çok uzun yazdım. Kusura bakma