yaşadıklarınızı, hislerinizi uzun uzun yazın, ben böyle başa çıkmaya çalışıyorum, babamla çok yakındık, beraber 2 günlüğüne geze geze bursaya gidecektik, çantasını hazırlamış kapının önüne koymuştu, sabahtan gidip onu alacaktım, son detaylar için eve gittiğimde bana "otur kızım sohbet edelim" dedi, ben de "baba seninle 5 saat gidiş 5 saat dönüş seyahat edeceğiz, bol bol konuşacağız zaten, yarın görüşürüz" deyip alelacele evden ayrılmıştım, sonraki görüşümde kalp krizinden dolayı 112 evdeydi ve bir daha hiç uyanmadı. sırf bu nedenle kendimi affedemiyorum ve pandemi sonrası uzun terapi seansları beni bekliyor, şunları yazarken bile ağladım mesela, çok zor, herkes başa çıkma yolu buluyor bir şekilde, ben yazmak dışında bulamadım, başa ne kadar çıktığım tartışılır. Çocuğum olsaydı bu kadar çökmezdim belki de. Allahtan dünya tatlısı çocuklarımız var, nasılsa biz de bir gün gideceğiz ve kavuşacağız babamıza