Okula başladığında çok daha iyi olur, yaşıtlarından çok etkileniyorlar. 4 yaşında akrabamız tek tük konuşuyordu, çocuk okula başlayınca geveze bir papağana döndü.
Gündüz kim bakıyor? Öğlen uykularına, emerek daldığı için mi uyumuyor acaba?
Ben de bir şeyi fark ettim. Yatağında sağa sola gidiyor, dönüyor vs. uykusu geldiğini ve dalacağını hissettiyse inmeye çalışıp ağlıyor uyumayacağım ben diye. O kriz birkaç dakika sürüyor, onu aşarsa 5 dk içinde dalıyor ama bazen aşamıyoruz ve indiriyorum yataktan. O zamanlarda da ‘uyanman gereken saat gelene kadar odandan çıkmayacağım’ diyorum. O isterse gidiyor ama ben koltuğa mıhlanıp kalıyorum. Uyumazsa benimle eğlenemeyeceğimi bilsin, derdi oysa bana burdan ekmek çıkmaz desin ve uyusun diye
3 gündür deniyorum daha öğrenmedi ama benim hala umudum var
Umarım sizin de düzene girer bir an önce, küçül bey çok zorluk yaşamadan. Biz hallederiz de onlar daha zorlanıyorlar değişimlerde. Geçmiş olsun hastalanmış sanırım kreşte. Umarım iyileşmiştir veya bir an önce iyileşir.
Bıraktıramayanlardan biri de benim. Günde 2 sefere indi ama daha hazır değil o yüzden tamamen kesemiyorum. Ama sürekli ‘Büyüyen Defne’ masallarıyla, kuzenlerinin ve okuldaki büyük çocukların artık ihtiyaç duymadığıyla ilgili şeyler anlatıp duruyorum. Artık memelerde süt kalmayacağını söylüyorum falan ama henüz hala kabul etmedi. Galiba en az 1 ay daha sürecek ama ben bilincini bırakma fikriyle dopdolu dolduruyorum. Bir gün gerçekten masaldaki gibi ‘ben artık süt içmicem annecim’ gibi bir cümle kurarsa ben sevinçten uçarım
Kurmazsa da artık psikolojik olarak hazır olduğunu düşündüğüm bir yerde bırakırım. Çok yorucu ve yıpratıcı olmaya başladı artık benim için.