selam kızlar. tatilim bitiyor salı akşamı dönüyorum bi aksilik olmazsa. içim sıkılıyor vedalaşma anını düşündükçe. evimi ve eşimi çok özledim, ne kadar ailenin evide olsa insan kendi evindeki gibi olamıyor asla. kendi düzenimi herşeyimi özledim. ailemden ayrılmanın üzüntüsüde artık kendimden çok onların torunlarından ayrılmasından dolayı.
çok alıştılar çok üzülüyorum
resmen anneanne dede ve dayıların peşinde bütün gün. özellikle annem ve babam eriyip bitiyor bide konuşuyor ya. anneannemmm dedemmmm diyor bide. nasıl ayrılacaklar onlardan çok ben üzülüyorum.. ah bu ayrılıklar.. her seferinde o kadar zor oluyorki hiç bir zaman alışılmıyor.
bi daha anca bayrama gelirim sanırım ordan yazlığa geçmek niyetim annemlerle. tabii uzun vadeli planlar bunlar, şu an düşünmüyorum kim öle kim kala..
bu arada evimizin ritüeli gerçekleşti, tam gitmeme yakın misafirler bastırdı yine. bugün yarın hep birileri geliyor. aman neyse artık takmıyorum..
eve dönünce çok işim var bakalım nasıl hallolacak :) kendim yavaş yavaş yapıcam artık. allahtan eşim hiç dağıtmaz evi. sadece pislenmiştir tabii. arada süpürsede derin temizlik gibi olmaz. temizlikçiyi yaza girerken tutucam artık. ve halılarını kaldırıcam yazın kilim atıcam her yere. çocukla halı çok zor ya.. makineye at gitsin kilimi.
öyle yani kızlar bi buruk içim yine.. neden bilmiyorum, ilersini düşünüyorum şimdi öyle gidip geliyorum ilerde okul başlayınca yada ben işe başlayınca bu kadar sık gelemeyeceğim belkide. unutacak mı kızım ailemi acaba. tamam saçma unutmaz tabiide eşimin ailesinden az sevecek belkide
dün geceden beri bu düşünceler aklımda hep nerden geldiyse..
aynen dediğiniz gibi olacağını biliyorum ama işte hep bi endişe oluyor insanda, böyle düşünceler sarıyor insanı ister istemez.
