Canım ben ekim ayında başladım işe çok erken oldu ama ne yapayım öyle olması gerekiyordu. İlk bir hafta zorlandık tabiki sütümü sağıp bıraktım biberonu tutmadı kadıncağız kaşıkla içirdi sütü( sütüm yetiyor çok şükür ,bir biberon kadar bırakıyorum) eve bir geliyordum kadının alnından terler akmış. Canım ilk gün çok zorlandım hem bebişi bırakmışım evde hem iş yerim değişmiş tek bir arkadaşım yok konuşacağım. Ama mesleğin getirdiği avantajları kullanıp telkin ettim kendimi. Sana şu konuda destek verebilirim her sabah evden çıkarken mutlaka kızınla konuş işe gideceğini artık kaç saat sonra döneceksen onu belirt. Benim her sabahki konuşma metnim şöyle "avzem kızım ben şimdi işe gitmek zorundayım ama 4 saat sonra geleceğim şimdi seninle hülya teyzen ilgilenecek geldiğimde oyunlar oynayacağız, yemek yiyeceğiz" Benim ki alıştı gibi bu duruma pek huysuzluk yapmıyor ama büyüdükçe eminim daha da zorlanacağız. Sana söyleyebileceğim diğer şey de sen üzülerek evden ayrılırsan bebeğin bunu anlar ve tedirgin olur. Daha önce de bahsetmiştim aynalama dediğimiz bir durum var bebek seni kendisi sandığı için senin duygu durumların çok önemli. Evden çıkarken mutlaka rahat tavırlarla, yüzünde gülümsemeyle çık.
Erkenden ek gıdaya geçtim öğün olarak değil ama sabah süt içiyor yetmezse teyzemiz yoğurt veriyor biraz, yarım gün çalıştığım için idare edebiliyoruz. Zor bir süreç tabiki ama bu durumda olan sadece biz değiliz, bunu bilerek biraz daha rahatlayabilirsin sanırım.