Haksız olmam kimseye anneme küğfretme hakkını vermez. Bana istediği küfrü etse susardım ama ağlaya ağlaya damadına kızı evde neden yalnız bıraktın diyen bi anneye küfür edemez. Kimseye sokakta büyüdüğünü söylemedim ama kimse kendini yerime koyarak cevaplamamış. Ailemden uzaklaştım, başka bi şehirde, kimseyi tanımadığım, tek komşuyla bile gidip gelmediğim bi köye geldim. Evet yaşım daha küçük 21 yaşındayım, geçim sıkıntısını, dışlanmayı, suçlanmayı, ezilmeyi, küfrü, dayağı hakareti hepsini yeni öğrendim. Üzerine bide istenmeyen hamilelik psikolojisi eklendi.
Ben evlenince kayınvalidem işten çıktı. Kayınpederim rahatsız çalışamıyor. Görümcem günde 30 liradan az para harcamıyor ve düğünümde takılan ne altın ne para hiçbişey kalmadı. Herkes düşük riskim olduğunu bile bile bana iş bulma derdinde. Benim düğünümün altını olduğu için benim çantamda duruyordu, para bittikçe ben gidip bozdurup eve veriyordum. Görümcem sanki onun parasını ben taşıyormuşum gibi gelip bana bağırıp çağırdı kimsenin sesi çıkmadı. Cebimde beş kuruş para ayırmadan elimdeki son iki altını da onlara verdim ve o günden sonra görümcemle konuşmadım. O da benim olduğumm odaya gelmiyodu son iki gün. Ailecek bir arada otururken annesini çağırdı. Banyoya girecekken omzundaki morluğu görmüş doktora gidelim demiş. Ondan önce bi ağrısı olmamıştı zaten. Şimdi uzaktan yorum yapmak kolay geliyo. Sonra bütün gün evde olmama rağmen eşim gitmemi istemediğini belirtince hamilelik psikolojisinden mi nedir çok kırıldım. Korkmama rağmen gitmedim. Çaresizlikten annemi aradım. Yaptığım şey yanlıştı belki ama 4 aydır tek komşuyla git gelleri yok bende laf olmasın diye gitmediğim eve sıkışınca gitmekten çekindm. Ev sessiz sakin bi köyde. Ve derdimi paylaşabileceğim annemden başka kimse yok. Annem eşimi arayınca eşim gelmek istemiş ama kayınvalidem izin vermemiş. Ölmez beklesin demiş. Komşu işi onun bile aklına gelmezken ben tanımadığım insanları nasıl düşüncektim?