- 30 Mart 2009
- 14.016
- 62.876
-
- Konu Sahibi streshanim
- #81
Evet, neticede cocuklari kocam icin yapmadigima kanaat getirip onlarla mutlu olmayi ogrendim
Evet, neticede cocuklari kocam icin yapmadigima kanaat getirip onlarla mutlu olmayi ogrendimAllah bağışlasın. Psikolojik olarak kendinizi toparlayabildiniz mi?
Aynen katılıyorumÇocuk büyütmek bence dünyanın en zor işi .Biri 29 aylık ,biri 3 aylık iki bebeğim var . SIK SIK ağlama krizlerine giriyorum .Eşimle ilişkim bozuldu .Bir iyiysem bir kötüyüm .Resmen hayatımı iki kişiye tahsis etmiş gibi hissediyorum .Çok çok büyük bir fedakarlık .Sinirleri sağlam olan ,anaç biri değilsen bir de eşin destek olmayacaksa kararın doğru bence .Pişman olacağını düşünmüyorum
Aynen öyle oluyor yorgunluk uykusuzluk asosyallik bazen hastalıklarla uğraşa uğraşa kocanın her dediği batıyorAynen ben de eşimi çok seviyorum. Çocuğun ikimizi de yıpratacagini hatta ikimizin ilişkisine zarar vereceğini bile düşünüyorum. Tahammülsüz yorgun ve muhtemelen bu yuzden sinirli bir kadın olacağım. Bu sekilde ne eşime ne çocuğuma faydam olmayacak gibi geliyor.
Ben de hep derim eşlerin arasını açan çocuklardır diye. Baksanıza büyüklerimiz de aynı şeyi söylüyormuş sevindim yalnız olmadığımaÇocuk zor. Pişman olursunuz olmazsınız bilemem. Ama eşle ilişkiyi ilk senelerde etkiliyor çok sarsıyor. Anneannem derdi çocuk iyi evliliği sarsar kötü evliliği bitirir diye. Doğru. Biz ilk sene gerçekten ilişkiyi zedeliyorduk zor toparladık.
Öyle iki sene üç sene severiz sonra da büyür kendi işini halleden demeyin. Çok sorumluluk.
İlk iki sene uyjusuzluk, yeni hayata adaptasyondan çok karamsar zor bir dönem geçiriyorsunuz. Çocuk okula başlayınca derdi, arkadaş dertleri başlıyor.
Daha bunun hastalıkları var. Desteksiz çok zor olur. Geçen hafta oğlum ishal kusma salgınına yakalandı. Evde arabada kusmadık yer bırakmadı. İshali kusmayı silen temizleyen ben oldum tabii. O evin kokusunu havalandırmak bile zordu. Aynı gece bana da bulaştı. Hem yatıp dinlenemedim hem hasta baktım. Bir ben kusuyordum bir çocuk. Yani çocuğu aldım sevdim okşadım minnoş giydirdim gibi düşünmeyin. Çok zor.
Biz 3 sene sevgililik 2 sene evlilikten sonra aldık çocuğunuzu kucağımıza. O güne dek ne kavgamız olmuştur ne küslüğümüz. Gerçekten sakin bir çifttik. Ama çocuktan sonra gerçekten gerginlikler artıyor. Bugün bile mesela hala anlaşmazlık oluyor. Ben masa düzeni, yemek yeme konusunda kuralcıyımdır. Masaya gelen her şeyden yemesi kuralı vardır. Eşim bunu sevmez. Her seferinde inceden laf sokar, göz devirir beni sinir eder. Yani gerçekten çocuk ilişkileri ara ara dinamitleyen bir varlılBen de hep derim eşlerin arasını açan çocuklardır diye. Baksanıza büyüklerimiz de aynı şeyi söylüyormuş sevindim yalnız olmadığıma
İstemiyorsan daha zor olur çocukla zaten. Bence pişmanlık yaşamazsın. Bende istemiyorum isteyeceğimi de sanmıyorum açıkçası kendimi tanıyorum gerçekten sadece eşim ne der onu bilmiyorum hani istemiyorum dese tamamım yani33 yaşındayım. Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Şimdiye kadar da hiç istemedim. Sadece kafamda tek bir soru var: İleride bir gün doğurganlığım geçtiğinde ya pişman olursam? Ya keşke çocuğum olsaydı der miyim... Çocuk yapmayıp da yapmadığına pişman olan var mı aramızda?
Lütfen yumurtalıklarını dondur falan demeyin. Yaş o kadar geçtikten sonra bakmaya da mecalim olmaz kafam da kaldırmaz. Yine yapmamayı tercih ederim. Sadece pişmanlık duygusu benim merak ettiğim.
Kesinlikle ben herkese 2. Çocuğu tavsiye ediyorum kimsenin benden çok mutlu olmaya hakkı yok hahahahben de bana 2.cocuk icin yap yap diyenler hakkinda boyle dusunuyorum
Biz de öyleyiz bi küs bi barış öyle gidiyor ben devamlı gıcık oluyorum ve çenemi tutamıyorum çocukların tüm yükü bende. Sürekli bi didişme halindeyiz çocuklar uyuyunca hiç sıkıntı yok normalleşiyoruzBiz 3 sene sevgililik 2 sene evlilikten sonra aldık çocuğunuzu kucağımıza. O güne dek ne kavgamız olmuştur ne küslüğümüz. Gerçekten sakin bir çifttik. Ama çocuktan sonra gerçekten gerginlikler artıyor. Bugün bile mesela hala anlaşmazlık oluyor. Ben masa düzeni, yemek yeme konusunda kuralcıyımdır. Masaya gelen her şeyden yemesi kuralı vardır. Eşim bunu sevmez. Her seferinde inceden laf sokar, göz devirir beni sinir eder. Yani gerçekten çocuk ilişkileri ara ara dinamitleyen bir varlıl
Çocuk önemliKesinlikle ben herkese 2. Çocuğu tavsiye ediyorum kimsenin benden çok mutlu olmaya hakkı yok hahahah
Çocuk istememe kararınız eşinizden kaynaklı mi, onu öğrenmek için eski konularınız gündeme geldi. Çünkü öyleyse ileride pişman olma olasılığınız var.Geçmiş konularında istiyordun diye bana kızanlar da bir garip gerçekten. Belki yıllar önce istemişimdir şu an istemiyorumdur olamaz mı? Aslında o zaman istiyorum dediğim, yine mahalle baskısıydı. Yaşın geçiyor evlenmelisin çocuk yapmalısın düşüncesi beynimize işlendiği için ya yaşım geçerse korkusu yine vardı. Sırf bu yüzden çocuk yapmayı düşünüyordum. Ama o zaman evli değildim ve istesem de yapamazdım. Şu an evliyim çocuk yapmaya çok yakın olduğum bir dönemde bunu sorguluyorum ve kendimde gerçekten bir istek olmadığını görüyorum. Kimi insan çocukluğundan beri çocuklara bebeklere içi gider hayrandır vs. Benim hiçbir zaman çocuklara içim gitmedi mesela. Çocukları hep uzaktan sevmeyi tercih ettim. Evet bazı çocuklar tatlı geliyor ilgileniyorum ama max yarım saat sonra sıkılıp annesine vermek istiyorum. Uğraşamıyorum yani.
Bu geç evlenmekle uzun süre bekar kalmakla da alakalı bı durum ben de eşimle karsilasmasaydim evliliğin çok da bı hükmü yok diyenlerdendim, sonuçta hayat öylede geçiyor böylede neden kendime bir sürü sorumluluk yükleyeyim ki,insanlardaki bu üreme merakını dahi anlamsız buluyordum.oyle evlenince de çocuk yapmadık ama biyoljik saatin daraldığı in farkına varıyorsun,yapsak nasıl olur, bakabilir miyiz,koruyabilir miyiz bir sürü soru,ama bu kadar gelmiş geçmiş insan neye güveniyordu insan neden çocuk yapar soruları falan derken, çocuğumuzu kucağımıza aldık,onun dünyamıza kattigi anlam dünyayi yaşama sebebim buymuş meğer dedirtiyor sana.onun mutlu olduğu şeylerle mutlu olmak onun doyduğunu, uyuduğunu,büyüdüğünü görmek anne babanız gibi hissediyorsun,beni babamın kucağına alıp döndürdüğüde babamın hissettiğini hissetmek,onu emzirdiginde annemin nasıl hissettiğini hissetmek,dünya çocukla anlamlaniyor. çocuk sevip sevmediğinizi iyice irdeleyin,seviyorsanız ihtimali iyice düşünün,insanlar binlerce paralar saçıyor evlat sahibi olmak için,iyice irdeleyin pişman olmayin33 yaşındayım. Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Şimdiye kadar da hiç istemedim. Sadece kafamda tek bir soru var: İleride bir gün doğurganlığım geçtiğinde ya pişman olursam? Ya keşke çocuğum olsaydı der miyim... Çocuk yapmayıp da yapmadığına pişman olan var mı aramızda?
Lütfen yumurtalıklarını dondur falan demeyin. Yaş o kadar geçtikten sonra bakmaya da mecalim olmaz kafam da kaldırmaz. Yine yapmamayı tercih ederim. Sadece pişmanlık duygusu benim merak ettiğim.
Hahah evet evet çok gülüyorum o videolara eşim biraz of dediğinde ben de ona aaaaa lütfen evimizin bereketi çocuklarımız diyorum çünkü kendisi çocuk diye ölüyordu daÇocuk önemli
Çocuk bir nimet
Huzurdan mutluluktan geceleri uyuyamiyok
Uyuyamiok
Böyle bir ses kaydı vardıhiç unutamıyorum
Sizi gerçekten dürüstlüğünüz için tebrik ederim. Çoğu kadın bunu itiraf edemez.Bir de içtenlikle itiraf edeyim ki ben çocuk yaptığıma pişmanım. Bunu söylemez hiç bir anne demiş bazı arkadaşlar ama ben açık açık söylüyorum. Bundan da çekinmiyorum
Biz kadınlarda da bu varHahah evet evet çok gülüyorum o videolara eşim biraz of dediğinde ben de ona aaaaa lütfen evimizin bereketi çocuklarımız diyorum çünkü kendisi çocuk diye ölüyordu da
Ben im ablamda çocuklardan birini 4 birini 12 yaşına getirdiBir de içtenlikle itiraf edeyim ki ben çocuk yaptığıma pişmanım. Bunu söylemez hiç bir anne demiş bazı arkadaşlar ama ben açık açık söylüyorum. Bundan da çekinmiyorum
O zaman 2 yıl yapmayın hayatınızı yaşayın dolu dolu geçirin 2 yıl sonra duruma evliliğinize göre tekrar düşünürsünüz 35 yaş da ideal bi yaş annelik içinHaklısın. Beni gerçekten çok yıprattılar. Evlenince benim bir hayatım olduğu gerçeğine bile zor adapte oldum. Tek hayatım onlarmış... Artık biraz kafamı dinleyip kendi hayatımı yaşayabilmek istiyorum. Bu da çocukla mümkün gözükmüyor.
Ayyyy ben ilerde demem inşallah diyordum demek ki yaşları kaç olursa olsun pişmanlık unutulmuyor. Ben aslında 1. Ye değil de 2. Ye çok pişman oldumBen im ablamda çocuklardan birini 4 birini 12 yaşına getirdi
Halen der keşke yapmasaydim çok pişmanım diye