Aynen ben de eşimi çok seviyorum. Çocuğun ikimizi de yıpratacagini hatta ikimizin ilişkisine zarar vereceğini bile düşünüyorum. Tahammülsüz yorgun ve muhtemelen bu yuzden sinirli bir kadın olacağım. Bu sekilde ne eşime ne çocuğuma faydam olmayacak gibi geliyor.Kocamı deli gibi seviyorum 8 yıllık çok güzel giden bir evliliğimiz var ama asla ama asla çocuk düşünmüyorum..
Kocayı sevmemekle alakalı bir durum değil ki bu, bir ömür sorumluluk duygusu, hayatının büyük bir bölümünün çocuğa ait olması, sosyal hayatın sıfırlanması...
Çocuk istememe sebeplerim bunlar. Hatta eşime çok aşık olduğum için de istemiyorum, onunla geçireceğim vakitlerin kısalmasını göze alamıyorum.
Haklısın. Beni gerçekten çok yıprattılar. Evlenince benim bir hayatım olduğu gerçeğine bile zor adapte oldum. Tek hayatım onlarmış... Artık biraz kafamı dinleyip kendi hayatımı yaşayabilmek istiyorum. Bu da çocukla mümkün gözükmüyor.Stres sen zaten anneni besledin babanı besledin kardeslerini besledin büyüttün hepsinin yükünü, sorumlulugunu sen aldın bunca yasadıklarından sonra kaygılarının, takıntılarının icinde hele birde böyle kocaya sahipsen cocuk istemen dogru degildi.
Her sey cocuk yapmak degil.
Yani bilemiyorum ki, herkesin anneliği yaşayış sekli, sorumluluk alış şekli, fedakarlık seviyesi çok farklı. Kimi hamilelik dönemini, doğum anını, çocugun doğmasını, büyümesini şu dönemini bu dönemini anlatır da anlatır ama genelde büyük büyük anlatılır bu durum. Şöyle perişan oluyorsun, böyle perişan oluyorsun, ukusuz geceler, gaz sancıları şunlar bunlar. Şuan hamile halimle burda bazı yazılanları okuyunca ben bile (hamile kalabilmek için kırk takla atan) bir rahatsız olmadım değil. Bana göre herkesin o annelik sürecini yaşama şekli farklı bence. Önemli olan şey sizin bunu yaşayıp yaşamamak istemeniz. Aslında evlenerek bile bazı şeylerden fedakarlık yapmış oluyoruz zaten. Hayatımızı tek kisilik yaşamak varken bunu ikiye çıkarıyoruz, çocuk olunca da bu durum üçe dörde çıkıyor gibi. Misal ben de aşırı rahatıma düşkün ve sakin bir insanımdır ama bu durum beni korkutmuyor çünkü sorumluluk almaktan, uykusuz kalmaktan, memelerimin yara olmasından, travmatik bir dogum süreci vb gibi anlatılan çoğu olumsuz seyleri yaşamaktan korkmuyorum. Bu hayat benim ve yaşayacaksam da bunu ben yaşayacağım ve göreceğim. Sizin buna cesaretiniz ve o belirsizlik içine girme isteğiniz yoksa işte o çok ayrı. Üstesinden gelebileceğinizi düşünmüyorsanız (ki zaten eşiniz bu süreçte tek başınıza olduğunuzu sorumluluk almak istemediğini belirtmiş) uzak durmanız da fayda var. Eski konunuzda "çocuk sahibi olmak istiyorum" şeklindeki ifadenizi okuduktan sonra sizin bir şekilde eşiniz veya çevreniz tarafından manipülasyona uğradığınızı düşünüyorum. Siz gerçekten ne istiyorsunuz? Öncelikle buna odaklanın. Gerçekten ne istediğinizi bilseydiniz ilerde pişmanlık yaşayıp yaşamayacağınız konularında da tereddütünüz olmazdı sanki. Bu konuda çevrenizden sıyrılıp kendi içinizde bir düşünün bu konuyu bence. Eğer istiyorsanız da eşinizle oturup bu konuyu konuşur çözmeye çalışırsınız. Onun ve sizin çocuk istememesinizin altında yatan asıl sebebin ne olduğunu bulup bu konu hakkında sohbet ederek konuyu açıklığa kavuşturabilirsiniz. Istememe konusunda ikinizde net misiniz degil misiniz bunu bu şekilde daha net ölçebilirsiniz gibi geliyor bana.Evet aynen durum bu aslında. Yeteri kadar bu yaşa kadar ailemi sırtımda taşıdım. Annem çocuktu, ben anne oldum zaten. Hayatımı artık birilerine adamak istemiyorum sanırım. Yeni doğacak bir çocuğa da adayacağımı biliyorum. Çocuğum olursa tabiki seveceğim tabiki sevgisiz büyütmeyecegim bunun farkındayım ama ben mutlu olacak mıyım benim enerjim ona yetecek mi konusunda soru işaretlerim var. Bir de ben kendim için ne zaman yaşamaya başlayacağım? Çünkü bunu hiç yapamadım. Çocuğum olunca da onun için yaşayacağım. Benim hayatım olmayacak mı vs...
İyi de istemeyen bir insana da zorla cocuk baktirilmaz ki. İstek içten gelen bir şeydir. Yine de ben isterim diye benim için yapabilecegini söylüyor. Asla istemem demiyor. Yani bencilce anne olma hakkımın önüne geçmiyor.
İnanın cocuk istegi öyle bir şey değil tutku ile isterseniz ancak bakabilirsiniz cok zor cocuk bakmak ...ben de ikinciye asla cesaret edemedim sabır ve tahammül istiyor...onu isteyince sadece çocuk istiyorsunuz :) az bi istemeyle bakilamax diye düşündüm33 yaşındayım. Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Şimdiye kadar da hiç istemedim. Sadece kafamda tek bir soru var: İleride bir gün doğurganlığım geçtiğinde ya pişman olursam? Ya keşke çocuğum olsaydı der miyim... Çocuk yapmayıp da yapmadığına pişman olan var mı aramızda?
Lütfen yumurtalıklarını dondur falan demeyin. Yaş o kadar geçtikten sonra bakmaya da mecalim olmaz kafam da kaldırmaz. Yine yapmamayı tercih ederim. Sadece pişmanlık duygusu benim merak ettiğim.
Böyle bir kişiyi bakın adam demiyorum baba yapmayin zaten.kedi alin tek başınıza bakın daha iyi!! Cidden kızıyorum bu şekilde erkeklere ne güzel sen doğur sen bak başka isteğinEşimin de isteği yok. Çocuk kararını tamamen bana bıraktı. Ben istediğim için yaparmış ama çocuğa sen bakacaksın ben bakmam diyor en başından.
6,5 ve 5 yasindalar
Merhaba hemen hemen ayni yastayiz. Cocuk dusuncesine soguksaniz ileride pismanda olmazsiniz cunku olmayan birseyin kiyaslamasini insan yapamaz. Ben bekarim evlensem dusunuyorum cunku hayatima bir renk katacagini hissediyorum bunada ihtiyacim var aslinda ama siz bu halinizle mutluysaniz zaten gerek yok. Dondurma konusuna gelince ben kendim icin gittigimde dr a sordum 3 4 sene daha bekleyelim belki o zamana kadar bir kismetin çıkar evlenirsin dedi. Suan bosuna masraf yapmana gerek yok birkac sene daha idare eder yumurtalarin dedi. Valla hayirlisi diyorum nasil mutluysaniz oyle yasayin33 yaşındayım. Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Şimdiye kadar da hiç istemedim. Sadece kafamda tek bir soru var: İleride bir gün doğurganlığım geçtiğinde ya pişman olursam? Ya keşke çocuğum olsaydı der miyim... Çocuk yapmayıp da yapmadığına pişman olan var mı aramızda?
Lütfen yumurtalıklarını dondur falan demeyin. Yaş o kadar geçtikten sonra bakmaya da mecalim olmaz kafam da kaldırmaz. Yine yapmamayı tercih ederim. Sadece pişmanlık duygusu benim merak ettiğim.
Doğru bir karar vermişsiniz. İnanın her ne kadar itiraf edemeseler de Yapıp pişman olan daha fazladır.33 yaşındayım. Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Şimdiye kadar da hiç istemedim. Sadece kafamda tek bir soru var: İleride bir gün doğurganlığım geçtiğinde ya pişman olursam? Ya keşke çocuğum olsaydı der miyim... Çocuk yapmayıp da yapmadığına pişman olan var mı aramızda?
Lütfen yumurtalıklarını dondur falan demeyin. Yaş o kadar geçtikten sonra bakmaya da mecalim olmaz kafam da kaldırmaz. Yine yapmamayı tercih ederim. Sadece pişmanlık duygusu benim merak ettiğim.
Valla millet çocuk yaptığına pişman
Sırf sende mutlu olmayasin onun gibi perişan olasin diye sana çocuk yap çocuk ne zaman diyorlardır
Yani kimse dogan cocugundan pisman olmaz olamaz bence kesinlikle annelik duygusu cok guzel ama cidden buyuk sorumluluk sade bebek sevme hayaliyle yapilabilecek birsey degil ve cogu kisi bu sitede de gorduklerimiz kadariyla ilerisini dusunmeden tamamen daha basitce dusunerek cocuk yapiyor, cocuguna kardes yapiyor.Katılmıyorum... Çevremde çocuk sahibi olduğu için pişman olan birine de denk gelmedim. Bence anne olmak zor olduğu kadar muhteşem ötesi bir mutluluk... Gerçekten istemeyen çocuk sahibi olmasın orası ayrı. Her çocuk sevgi dolu bir evde büyümeyi hakediyor.
Zaten onlar ne doğumunda yanında olurben de bana 2.cocuk icin yap yap diyenler hakkinda boyle dusunuyorum
Böyle düşünen birinden zaten çocuk yapmayınEşimin de isteği yok. Çocuk kararını tamamen bana bıraktı. Ben istediğim için yaparmış ama çocuğa sen bakacaksın ben bakmam diyor en başından.