Bir ara 30 lu yaşlardayken evlat edinmeyi düşündüm, kısmet olmadı, iyi ki de olmamış, anladım ki çevrenin tacizinden bu duyguya kapılmışım. Sonra doktorlar olabilir deyince istemedim. Pişman da olmadım, şu an 45 im halen pişmanlık hissetmiyorum33 yaşındayım. Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Şimdiye kadar da hiç istemedim. Sadece kafamda tek bir soru var: İleride bir gün doğurganlığım geçtiğinde ya pişman olursam? Ya keşke çocuğum olsaydı der miyim... Çocuk yapmayıp da yapmadığına pişman olan var mı aramızda?
Lütfen yumurtalıklarını dondur falan demeyin. Yaş o kadar geçtikten sonra bakmaya da mecalim olmaz kafam da kaldırmaz. Yine yapmamayı tercih ederim. Sadece pişmanlık duygusu benim merak ettiğim.
Katılmıyorum... Çevremde çocuk sahibi olduğu için pişman olan birine de denk gelmedim. Bence anne olmak zor olduğu kadar muhteşem ötesi bir mutluluk... Gerçekten istemeyen çocuk sahibi olmasın orası ayrı. Her çocuk sevgi dolu bir evde büyümeyi hakediyor.Valla millet çocuk yaptığına pişman
Sırf sende mutlu olmayasin onun gibi perişan olasin diye sana çocuk yap çocuk ne zaman diyorlardır
Bu sitede brilerinin bana katılması beni onaylaması beni sevmesi umrumda değilKatılmıyorum... Çevremde çocuk sahibi olduğu için pişman olan birine de denk gelmedim. Bence anne olmak zor olduğu kadar muhteşem ötesi bir mutluluk... Gerçekten istemeyen çocuk sahibi olmasın orası ayrı. Her çocuk sevgi dolu bir evde büyümeyi hakediyor.
Manevi anlamda bakmam diyor. Çünkü çocuk bakmak istemiyorum diyor. Yani çocukla sen uğraşırsın diyor. Maddi olarak yanımızda.Bakmam derken maddi anlamda ihtiyacını gidermek mi . Manevi anlamada mi bakmam diyor.
En önemli soru o zaman şuManevi anlamda bakmam diyor. Çünkü çocuk bakmak istemiyorum diyor. Yani çocukla sen uğraşırsın diyor. Maddi olarak yanımızda.
Son durumunuz nedir?Ben sizin gibiydim, dogumdan sonra cok zorlandim. Cok uzun suren lohusa depresyonuyla bogustum. Esiniz de yardimci olmayacaksa iyi dusunun bence
Manevi anlamda bakmam diyor. Çünkü çocuk bakmak istemiyorum diyor. Yani çocukla sen uğraşırsın diyor. Maddi olarak yanımızda.
Evet aynen durum bu aslında. Yeteri kadar bu yaşa kadar ailemi sırtımda taşıdım. Annem çocuktu, ben anne oldum zaten. Hayatımı artık birilerine adamak istemiyorum sanırım. Yeni doğacak bir çocuğa da adayacağımı biliyorum. Çocuğum olursa tabiki seveceğim tabiki sevgisiz büyütmeyecegim bunun farkındayım ama ben mutlu olacak mıyım benim enerjim ona yetecek mi konusunda soru işaretlerim var. Bir de ben kendim için ne zaman yaşamaya başlayacağım? Çünkü bunu hiç yapamadım. Çocuğum olunca da onun için yaşayacağım. Benim hayatım olmayacak mı vs...Çocuk istememe sebebinizi önce bir sorgulamanız gerekiyor bence. Annenizle olan kötü çocukluk ilişkisi, ilgisiz geçirilen çocukluk dönemi, babasal problemler vs. Gibi geçmiste yaşadığınız kötü çocukluk dönemlerinin sizi suan bu sekilde düşünmeye veya hissetmeye itip itmedigini bir tartın öncelikle.
Kimse yüzünüze pişmanım demez zaten pişmanlik demeyelimde zorluğundan yakinan çok kk da bolca göruyoruzKatılmıyorum... Çevremde çocuk sahibi olduğu için pişman olan birine de denk gelmedim. Bence anne olmak zor olduğu kadar muhteşem ötesi bir mutluluk... Gerçekten istemeyen çocuk sahibi olmasın orası ayrı. Her çocuk sevgi dolu bir evde büyümeyi hakediyor.
Aslında evet hayatımda daha fazla kaygı istemiyorum sanırım. O derece psikolojik olarak yorgun hissediyorum kendimi.Cocuk yapmak bir yatirim gibi. Hamilelik kimine gore kolay, kimine gore zor geciyor. Cocugun dogdugu ilk sene tamamen degisik bir iskence oluyor. ozgurlukten, annelige gecis hic kolay degil. uykusuz geceler, surekli aglayan bir cocuk, ay yemek yedimi, yeterince ilgilendim mi, dusucek mi, kalkacak mi, uykusu mu geldi derken surekli kafa cocukta yasamaya basliyorsun. ilerki senelerde yurumeye baslayinca hep bi tehlike arz ediyor. okulu bilmem nesi..
Seviliyor mu? Seviliyor elbette. Ama nasil universite bir sorumluluk, gelecege bir yatirimsa, cocukta oyle iste. cok uzun sureli bir sorumluluk.. karsiliginda 18 - 20 yaslarina geldiginde eger hayirli bir evlatsa artik sana hayat boyu bir arkadas gibi oluyor. kendi ayaklari ustunde durdugunda sana acilan bir kapi haline geliyor. onunla hayata baglaniyorsun tekrar. torundu bilmem neydi, hayatina manalar yukleniyor vs vs
Cocuk istemek ne kadar dogalsa, istememekte o kadar normal geliyor bana. bir insani 60 yaslarina kadar genc, 60-80 arasi da saglikliysa, orta yasli goren bi insanim. cocuk yapmazsaniz, hayatiniz boyunca kendinize odakli, kendinizi eglendirmeye calisan, mis gibi kaygisiz bir hayatiniz olur. Suanda bu kadar istemezken, ilerde keske diyeceginizi dusunmuyorum acikcasi
İyi de istemeyen bir insana da zorla cocuk baktirilmaz ki. İstek içten gelen bir şeydir. Yine de ben isterim diye benim için yapabilecegini söylüyor. Asla istemem demiyor. Yani bencilce anne olma hakkımın önüne geçmiyor.Bu adamla hala yüz yüze nasıl bakıyorsunuzal sana para ama senin için çaba koyamam kusura bakma demiş resmen. Adamın sevmediği bariz
Çocuk istiyorsanız olsun bence ama acilen başka erkek bakın diyorum
Haklısınız, çok zor. Çocuk büyütmek iğne ile kuyu kazmak gibi derler...gerçekten istemeyen bu nedenle anne baba olmamalı.Kimse yüzünüze pişmanım demez zaten pişmanlik demeyelimde zorluğundan yakinan çok kk da bolca göruyoruz
Insan kocasini sevince ondan bir cocugu olsun ister diye dusunuyorum33 yaşındayım. Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Şimdiye kadar da hiç istemedim. Sadece kafamda tek bir soru var: İleride bir gün doğurganlığım geçtiğinde ya pişman olursam? Ya keşke çocuğum olsaydı der miyim... Çocuk yapmayıp da yapmadığına pişman olan var mı aramızda?
Lütfen yumurtalıklarını dondur falan demeyin. Yaş o kadar geçtikten sonra bakmaya da mecalim olmaz kafam da kaldırmaz. Yine yapmamayı tercih ederim. Sadece pişmanlık duygusu benim merak ettiğim.
Kocamı deli gibi seviyorum 8 yıllık çok güzel giden bir evliliğimiz var ama asla ama asla çocuk düşünmüyorum..Insan kocasini sevince ondan bir cocugu olsun ister diye dusunuyorum