Merhaba herkese,
Daha önceki bununla ilgili konuları okudum ama yine biraz kendi durumumdan yola çıkarak yorumlarınızı almak istedim.
33 yaşındayım, oğlum 6 yaşına girecek. Bu zamana kadar ben hiç 2. çocuk istemedim, eşim ara ara istediğini belli etse de ben istemediğimi açıkça söyledim. Bakamam dedim.
Şimdi oğlum okulda arkadaşlarından görüyor ve o da bizim bir bebeğimiz olsa bana abi der, ben onunla oynarım, ona bakarım demeye başladı. Eşime ben bakacak gücü kendimde görmüyorum, tekrar başa dönmek istemiyorum dediğimde ben bakarım, her türlü destek olurum diyor ama ne kadar destek olabilir yani
Oğlum sakin bir çocuk ama çok sosyal değil, hala onu sosyalleştirmek vs gibi sorunlarla uğraşıyoruz. Ben ev işlerini sevsem de sürekli ev, temizlik, iş ve yemek sarmalına girince bunalıyorum. Çocuklar konusunda çok sabırlı değilim. Oğlumun seneye 1. Sınıfı full okul, ödev stresiyle geçecek, belki başka problemler olacak. Bir yandan da hamilelik, lohusalık, uykusuz geceler çok zor geliyor. Ama belki ona da iyi gelir kardeşi olması, daha özgüvenli olur, ileride yalnız kalmaz hem çok çocuklu aile keyifli olur diye düşünüyorum.
Yine de 90% istemiyorum. Aslında çok netim ama bu konunun hayalinin kurulması evde çok sinirimi bozuyor. Zaten karar versek arada 7-8 yaş fark olacak, beraber oynama durumları olmaz. Bu konuda yaptım ama zorlanıyorum biraz pişmanım ya da düşünmüyorum diyenler tecrübelerinizi paylaşır mısınız?