Cocuk yapmak bir yatirim gibi. Hamilelik kimine gore kolay, kimine gore zor geciyor. Cocugun dogdugu ilk sene tamamen degisik bir iskence oluyor. ozgurlukten, annelige gecis hic kolay degil. uykusuz geceler, surekli aglayan bir cocuk, ay yemek yedimi, yeterince ilgilendim mi, dusucek mi, kalkacak mi, uykusu mu geldi derken surekli kafa cocukta yasamaya basliyorsun. ilerki senelerde yurumeye baslayinca hep bi tehlike arz ediyor. okulu bilmem nesi..
Seviliyor mu? Seviliyor elbette. Ama nasil universite bir sorumluluk, gelecege bir yatirimsa, cocukta oyle iste. cok uzun sureli bir sorumluluk.. karsiliginda 18 - 20 yaslarina geldiginde eger hayirli bir evlatsa artik sana hayat boyu bir arkadas gibi oluyor. kendi ayaklari ustunde durdugunda sana acilan bir kapi haline geliyor. onunla hayata baglaniyorsun tekrar. torundu bilmem neydi, hayatina manalar yukleniyor vs vs
Cocuk istemek ne kadar dogalsa, istememekte o kadar normal geliyor bana. bir insani 60 yaslarina kadar genc, 60-80 arasi da saglikliysa, orta yasli goren bi insanim. cocuk yapmazsaniz, hayatiniz boyunca kendinize odakli, kendinizi eglendirmeye calisan, mis gibi kaygisiz bir hayatiniz olur. Suanda bu kadar istemezken, ilerde keske diyeceginizi dusunmuyorum acikcasi
oldu
al sana para ama senin için çaba koyamam kusura bakma demiş resmen. Adamın sevmediği bariz
