Kızlar bir konuda çok arada kaldım, sizlerle paylasmak istedim...
Ben kendimi bildim bileli her zaman ilerde bir gün bir çocuğu sahipleneceğimi, ona kol kanat gereceğimi söyleyip durdum yıllarca. Hatta eşimle evlilik kararı aldığımızda bu konuyu onunla da konuşmuştum açık açık. Simdi bu yaşadığımız deprem felaketin sonrası sürekli karşıma koruyucu aile başvuruları ile ilgili şeyler geliyor ve bu bana eskiden söylediğim sözleri hatırlatıyor.. sanki zamanı gelmiş şimdi yapmam gerekiyormuş gibi.. kaç kere başvuru ekranını kapattım sayısını bilmiyorum
bir yanım şimdi sanırım zamanı geldi diyor diğer yanım kızın küçük, şuan hamilesin birkaç hafta içinde yeni bir can doğacakken travma atlatmış bir çocuğa yetebilecek miyim düşüncesi benim kafamı çok karıştırıyor. Tabi daha ilk gün eşime söyledim bu durumu ben her türlü hepsine yeterim, hiçbirini ayırmam sen kendinden eminsen hemen başvur dedi. Ama içimde bir yandan da tarif edemediğim bir huzursuzluk şuanda gebelik kaynaklı duyguları çok üst perdeden yaşıyoruz, haberlerden etkilenmemek imkansız bu yüzden mi bu kadar kendimi sorumlu tutuyorum eski söylediğim sözler için diye düşünüyorum. Bu arada düşüncemde hala bir değişiklik yok. Çocuklarım biraz büyüyüp biz kendimize ait kurduğumuz planlara adım attığımızda bir çocuğa kol kanat germeyi düşünüyoruz hala. Ama vakti şimdi mi, yoksa beklemeli mi. Bu ikilem çok arada bırakıyor beni.