Amin, inşallah
O kadar zor ki… çok şükür evlatlarımız sağlıklı. Bugün sabah hastaneye gidip akşam eve gelene kadar bilfiil ağladım. 9’dan 5’e kadar, abartısız Söylüyorum. Eve geldim, oğlum beni o kadar özlemiş ki, mememe yapıştı, gözümün içine baktı. o an bugün için ilk defa gülümsedim. bu süreçte bana en büyük destek hatta avuntu olacak kişi oğlum. Allah kimseyi evlat acısıyla sınamasın. daha bebeğimin yüzünü görmeden Kalbim bu kadar ağrıyorsa o kadıncağız kim bilir ne haldedir…
keşke benim de evladım ne olursa olsun yaşasaydı ama kaç doktorla görüştüm artık sayısını bilmiyorum. Özel/devlet gitmediğim doktor kalmadı bu süreçte. Herkes aynı şeyi söylüyor: ölecek. Ama bugün ama yarın ama karnında ama doğumda ama 1 haftalık ama 1 yaşında… yaşamla asla bağdaşmıyor. Bir sonraki muayenede safra kesesi, sonra yemek borusu, atıyorum sonra böbrekleri oluşmayacakmış. Şimdiden kollarda kemik yoK, eller içeri kıvrık, omurga yamuk…%0.001 ihtimal bile yok diyor doktorlar. 1 yaşını tüplü beslenme ile zor tamamlar, kaç ameliyata girecek belli değil, hepsi de nafile olacak ameliyatlar dedi bugün perinatolog hoca. ordan çıkıp kendi doktoruma geldim, aynı şeyleri söyledi. Bir doktor dese ki bekle 5. Ayı düzelir, belki tek engeli kolları kalır 1 saniye düşünmeyeceğim. bugün hocaya da dedim, bir umut bekliyorum hocam, yalvarırım söyle dedim. bebek büyümeden hemen aldır dedi. Daha ne yapacağımı bilmiyorum.