Evet çok haklısınız.Bir şekilde dayanma gücü buluyorsunuz.Burdaki arkadaşların çoğu hikayemi biliyor.Bazılarımız içinden oğlu yoğun bakımda ama 3.gebeliğini yaşıyor,espri yapıyor,normal hayatına devam ediyor diye düşünebilir...Bebegimin durumu bana bambaşka bir insan olmayı öğretti.Herseye rağmen anın tadını çıkarmayı,plan yapmamayı,tüm acılara gelsin diyebilmeyi...Eskiden pesimist bir insanken o gece yasanilanlardan sonra elimdeki herşeyin aslında ne büyük mutluluk kaynakları olduğunu anladım...Benim bebegim malesef elimi dahi sıkamıyor...Bir kez gulebilmesi beni tanıması için neler vermezdim..Tamamen tepkisiz,hareket edemeyen yutma öksürme hapşırma göz kırpma refleksleri bile olmayan,bilinci kapalı bir çocuk..Taburcu olabilirsek te kalan ömrünü bu şekilde tamamlayacak..Ama bizler onu çok seviyoruz.O bizi tanımıyor ama biz onu tanıyoruz.Insallah 5 kişilik bir aile olacağız ve tüm çocuklarım yanımda olacak