Merhaba. Şimdi yazacaklarimin amacı biraz dertleşmek,biraz kendime gelmek vs. Hayatımın ilk yılları, kendi halinde ,toprağını işleyen bir ailenin kızı olarak geçti. Sonra babamın vefatı,ardından toprakların,malın mülkün bir anda elden çıkması derken,o güne kadar kendi işinden başka bir şey bilmeyen annem ve abilerim,dışarıda çalışmaya başlamışlar. O günden beride durmadan çalışıyorlar.
Bu şartlarda tahmin edersiniz ki maddi olarak hiç bir zaman istediğim gibi harcayan,istediğini hemen alabilen biri olmadım. Ortaokulda bir burs kazandım ve onu bile alıp anneme verirdim. Yapı olarak maddiyata hiç önem vermedim. Üniversiteyi kendi çabamla kazandım ve aileme yük olmadan bitirebildim. Hatta burs ve haftasonu çalışarak kazandığım harçlığımdan anneme ve yeğenlerime para bile gönderdim.
Okulu bitince oturup kpss çalışacak şartlarım olmadığı için hemen çalışmaya başladım. O süreçte de hep aileme yardım ettim,yani yine gönlümce harcama yapamadım.
Sonrada eşimle tanışıp evlendim. Çok şükür birlikte idare edebilecek paralar kazandık ama çalıştığımız yer sonradan paramızı ödemedi vs sil baştan yeni bir şehre taşındık,eşim çalışmaya başladı,ben çocuğumuza bakmak için çalışmadım.
Derken belki çalışmıyor olmanın sıkıntısı,belki yılların yorgunluğu artık bunaldığımı hissediyorum. Bir kere düşünmeden,hesap kitap yapmadan alış veriş yapmak istiyorum mesela. Almak istediğim kitap listem,görmek istediğim yerlerin listesi bana uzaktan bakıp durmasın mesela. Ne bileyim eşimle,çocuğumla hadi bu yaz şuraya tatile gidelim diyebilmek istiyorum mesela..
Evet hep kendimden alta onlara bakıp şükrettim,en büyük zenginliğim sağlığım,evladım,eşim,beni anlamasalarda ailem dedim. Ama ..aması var bu aralar içimde.. ne olur biliyorum herkes zorluklarla mücadele ediyor,ya sağlığın olmasaydı ya şunun olmasaydı demeyin,diyorum ya 3 yaşından beri bunların hepsini biliyorum..sadece bu aralar bu hislerime söz geçiremiyorum.