Evet öyle görünebilir ama bunun öncesinde babamın olayı da var dedim hem hamilelik hormonlarıyla stresli olup hem de ekstra böyle bi olaya şahit olmak zaten psikolojik açıdan normal görünmez değil mi, illa ki üzülmüşümdür insanım yani hani. Yoksa hiç yoktan bi sebepten o kadar ağlayacak halim yok dolmuşum demek ki. Çünkü öncesinde de hiç sormadı dedim? Herkesin karakteri farklıdır beni o an içten bir sarılma sakinleştirir, sizi de yalnız bırakılmak olabilir.
Sanılıyor ki ben durmadan çocuk yapmaya çalıştım, ilk sene zaten istemedim ve yapmadım. O zamanlar iyiydik böyle değildi. Sonraki olanlar da artık her ailede olan şeyler diyordum heralde küsüp küsüp barışıyorduk ne bileyim bi yolunu buluyorduk. Yani evet hep iteklemeyle gidiyordu ama en azından neyse yapıyor diyordum bazı şeyleri de. Daha bu iki ay öncesine kadar mesela çok iyiydi. Ama şuan hem hamile olup da hem de başımda böyle bir olay olduğu için ekstra bi ilgi bi destek bekleyip böyle yapınca çok zoruma gitti bütün her şey genel olarak canlandı gözümde. Çocuğuyla ilgilenmeyeceğini düşünmüyorum ama evet biz birbirimizden soğuduktan sonra çocuk sevgisiz bi ortamda büyüyecek belki de en korktuğum şey başıma gelecek yani, bilmiyorum..
Burası çok küçük bir yer, 3 sene önce nişanlıyken de babamın yine böyle bi olayı olmuştu tam ben evlenmek üzereyken annemi aldatmıştı. Herkes duymuştu vs. bunun üzerine çok sıkıntılı bi düğün süreci yaşadım eşimin ailesi tarafından da çeşitli laflara maruz kaldım. Şuan da yine annem ve babam boşanıyor ve ben hamileyim, yani bir babam yok ve benim de çalışma durumum yok şuan. Annem kendine ve kardeşine zor yetecek durumda. Hepsini geçtim eşim kesinlikle boşanmaz, bir de çocuk varken ortada üstelik. Ailesi de işin içine girerse onlar da karşı çıkar, ayrılacak bi sebep yok diyecekler. Rezil olan yine ben olcam, burası küçük yer hemen duyulacak boşanıyolarmış diye ve boşanamıcam bi güvencem yok çünkü. Sadece ele güne duyurmakla kalıcam yani bu yüzden.Neden boşanamıyorsunuz?
Ben mi daha çok duygusal bakıyorum belki bilmiyorum. Tabiki de gelip ah vah etmesini beklemedim sadece dedim ya yani bir koca olarak ne bileyim kimden destek beklemem gerekiyor? Annem kalp hastası üzüntü ve strese gelemiyor kalbi dayanamıyor. Ve tek başına kaldi ne kardeşleri var ne anne babasi. Sadece çocukları var. Eşim de üzüldüğümü görüyor sonuçta bir gelip üzülme stres yapma bak bebeğimizi düşük bunlar de geçer annen için de endişelenme biz varız yaa demek zor şeyler mi bilmiyorum. Ben onun annesinin başına böyle bi şey gelse mesela böyle yapmazdım.Esim "babam annemi aldatmis" dese ben de cok bir tepki veremem yani nasil teselli edilecek bu durum ne bekliyorsunuz ki?
Benim kuzenimin babasi da annesini aldatmisti boşandilar hicte oturup aglamadi kiz yani ki 15-16 yaslarindaydi o zaman. Siz koca kadin ben anlam veremedim dogrusu.
Butun hayat hikayenizi 2 satirla bilemeyiz tabi.
Siz daha temkinli yaklaşmışsınız haklı olabilirsiniz dediğim gibi daha önce boşanmayı da düşündüm ama cesaretim olmadı. Yani bunu da büyük bir sebep olarak görmedim ama zamanla zamanla üstüne katılınca bir şeyler o zaman anladım katlanamadığımı. Yaptığı zamanlarda oldu, sevindirdiği, sevdiği zamanlarda oldu hah dedim düzeldi galiba. Ben de eşimi seviyordum ortada bir aldatma vs. olsa zaten bir dakika durmazdım. İşte hep bir acaba düzelir, acaba evliliğimiz oturur mu daha yeni bir yuvayı da silip atamadım. İmtihan dedim bir de belki sabredip beklemem gerekir dedim..Bende evliliğim süresince hep anne olma hayaliyle yandım tutuştum ama bir türlü evliliğin oturduğuna inanamadım ki çocuk yapmaya yelteneyim bir iyi bir kötü gittik durduk boşanmaya kadar geldik, içiniz içinizi yerken bu durumda çocuk aklınızdan bile geçmemeliydi… Bir nokta var emin olduğunuz işte o an karar vermeliydiniz…
Bir koca hamile eşini eylemeyecekse neden koca?
Sizin adınıza üzüldüm yinede kendinizi üzmeyin değmez, çocuğunuz etkilenmesin onun için güçlü durun boşan demek kolay ama böyle bir adamla bir ömür nasıl geçer onu düşünmeniz gerekiyor…
Siz daha temkinli yaklaşmışsınız haklı olabilirsiniz dediğim gibi daha önce boşanmayı da düşündüm ama cesaretim olmadı. Yani bunu da büyük bir sebep olarak görmedim ama zamanla zamanla üstüne katılınca bir şeyler o zaman anladım katlanamadığımı. Yaptığı zamanlarda oldu, sevindirdiği, sevdiği zamanlarda oldu hah dedim düzeldi galiba. Ben de eşimi seviyordum ortada bir aldatma vs. olsa zaten bir dakika durmazdım. İşte hep bir acaba düzelir, acaba evliliğimiz oturur mu daha yeni bir yuvayı da silip atamadım. İmtihan dedim bir de belki sabredip beklemem gerekir dedim..
Zaten ayrılamadığım için ama aynı zamanda da bu durum canımı çok acıttığı için yazdım ben de. Üzüldüğüm için elimde olmadığı için yani o yüzden bebek strese nasıl sokulmaz bunun da nasıl olacağını anlatırsanız belki yapabilirim. Artık anlatmaktan yorulduğum için onu biraz kendi haline bırakmak sessiz kalmak istiyorum. Üzerine gittikçe sanki anlamamaya yemin etmiş gibiAdam odun ama sizde de nazli ve zor bir yapi sezinledim.
Son kez guzellikle konusun bundan bundan rahatsızım bir şeyleri senin dusunmeni istiyorum diye
Olmuyor ve ayrilamiyorsaniz bebegi strese sokmayın.
Onun gerçekten anlaması için ailesine gitmesi lazım konunun başka türlü ciddi olduğumu anlamaz ama onu da ben istemiyorum dedim ya çünkü ah kızım vah kızım diyecek bir ailesi yok oğullarını haklı görürler. Bu da sebep mi derler, karnında çocukla vs. derler. Ama ona o duyguyu başka türlü nasıl yaşatırım bilmiyorum aklıma şöyle bi şey geldi. Önümüz bayram o yüzden şimdi kimseye bi şey anlatmıcam, bayramın geçmesini beklicem, ondan sonra ayrılmak istediğimizi geçinemediğimizi söylicem annenlere dicem belki faydası olur korkutma açısından hem de daha kimse duymamış olurHak veriyorum size insan umut ediyor ama inan evlenecek evlenmiş yaşa kadar gelen adam kaybetme korkusu yaşarsa değişiyor başka şekilde mümkün değil gerçekten inan bana benim konularımı okuyabilirsin protokol imzalamaya kadar geldik döndük o da kaybetme korkusu yaşayıp baştan aşağı değiştiği için…
Lütfen uygun zamanda eşinle konuş, güzelce derdini anlat. Boşanmayacaksan bile boşanacak hissi ver ancak öyle kıymet biliyorlar inan bana…
Ben sizi anliyorum ama kendinizi yiprattiginizla kalıyorsunuz.Zaten ayrılamadığım için ama aynı zamanda da bu durum canımı çok acıttığı için yazdım ben de. Üzüldüğüm için elimde olmadığı için yani o yüzden bebek strese nasıl sokulmaz bunun da nasıl olacağını anlatırsanız belki yapabilirim. Artık anlatmaktan yorulduğum için onu biraz kendi haline bırakmak sessiz kalmak istiyorum. Üzerine gittikçe sanki anlamamaya yemin etmiş
Baban annenden boşanıyor senden değil yani hala senin baban. Boşansan annen çocuğuna bakar sen çalışırsın gayette gecinirsiniz. Rahatınızı bozmak istemiyorsunuz gibi geldi kusura bakmayın.Burası çok küçük bir yer, 3 sene önce nişanlıyken de babamın yine böyle bi olayı olmuştu tam ben evlenmek üzereyken annemi aldatmıştı. Herkes duymuştu vs. bunun üzerine çok sıkıntılı bi düğün süreci yaşadım eşimin ailesi tarafından da çeşitli laflara maruz kaldım. Şuan da yine annem ve babam boşanıyor ve ben hamileyim, yani bir babam yok ve benim de çalışma durumum yok şuan. Annem kendine ve kardeşine zor yetecek durumda. Hepsini geçtim eşim kesinlikle boşanmaz, bir de çocuk varken ortada üstelik. Ailesi de işin içine girerse onlar da karşı çıkar, ayrılacak bi sebep yok diyecekler. Rezil olan yine ben olcam, burası küçük yer hemen duyulacak boşanıyolarmış diye ve boşanamıcam bi güvencem yok çünkü. Sadece ele güne duyurmakla kalıcam yani bu yüzden.
Hala benim babam değil evet konuşuyorduk ama sağlıklı bir baba kız ilişkimiz yoktu ve hasta annemin üzerine genç bir kadın getirmek istedi böyle bi şeyi kabul etmedik ben de kardeşlerimde. Normal bir boşanıp ayrılma olsaydı ve hep arkamda destek olan bir babam olsaydı dediğiniz doğru evlenmek kadar boşanmak da haktır diyebilirdim. Ama bu durum öyle basite indirgeyecek bir durum değil benim için. Rahatımı bozmak değil ani karar verip pişman olmak istemiyorum sadeceBaban annenden boşanıyor senden değil yani hala senin baban. Boşansan annen çocuğuna bakar sen çalışırsın gayette gecinirsiniz. Rahatınızı bozmak istemiyorsunuz gibi geldi kusura bakmayın.
Haklısınız o konuda çok teşekkür ederim, bunun bilincinde olmaya çalışıyorum bir insan yedisinde neyse yetmişinde de odur derler. Ama içimde hep bir umut vardı belki bu dönemde daha hassasım k yüzden de böyle hissediyorum bilemiyorum bütün hislerimi buraya tam anlamıyla aktarmam imkansız. Dün birbirimizi çok kırdık ve bu kadar uzaklaşmasının, ısrarla konuşmak istememesinin bi sebebi vardır diyorum ben de üzerine gitmek istemedim artık kendi haline bıraktım. Ya boşanma korkusu yaşatmak istiyorum ya da tamam boşanmayalım ama benden bi şey bekleme benim bütün beklentim bitti senden falan demeyi işte hala ne yapacağımı da bilmiyorum bu aradayım. Ama bugün annemin yanına geldim en azından bir kaç gün eve gitmeyi düşünmüyorum.Ben sizi anliyorum ama kendinizi yiprattiginizla kalıyorsunuz.
Konuşmakla,kavga etmekle dövünmekle ne babaniz ne kocaniz değişiyor.
Su akiyor yine ayni yola giriyor
Bende bir cok seyi değistirmeye çalıştım yine insanlar bildigini okudu.
O yuzden önceliği düşünce olarak kendi kendinize ve bebeginize verin
Bir sure dinlenin,dedigim gibi esinizle konusun baktiniz olmuyor birde konusmamayi tepki vermemeyi deneyin
Bu ani karar değil ki 3 yılın sonunda alınmış bir karar olacak. Erkekler kolay kolay değişmiyor şimdi neyse yıllar sonrada öyle olacak dediğim gibi bekletiniz olmasın böylece kendinizi üzmemis olursunuz o da sadece babalık görevini yapar.Hala benim babam değil evet konuşuyorduk ama sağlıklı bir baba kız ilişkimiz yoktu ve hasta annemin üzerine genç bir kadın getirmek istedi böyle bi şeyi kabul etmedik ben de kardeşlerimde. Normal bir boşanıp ayrılma olsaydı ve hep arkamda destek olan bir babam olsaydı dediğiniz doğru evlenmek kadar boşanmak da haktır diyebilirdim. Ama bu durum öyle basite indirgeyecek bir durum değil benim için. Rahatımı bozmak değil ani karar verip pişman olmak istemiyorum sadece
Annemle ablam konuya şahitler ve onlar da yanındayız ama bunun bi süreç olduğunu biraz daha sabretmemi, biraz beklentilerimi düşürmemi falan söylediler.Zaten kimse oğluna toz kondurmuyor çok haklısın.
Bu işe adım atmadan önce şundan emin ol kendine sor ve cevapla sonuç boşanma olursa ailen arkanda olacak mı? Eğer “olacak” cevabını veriyorsan yapacağın hiç bir ataktan korkma.
Aile arkadaysa gerisi teferruat.
Bence bayram öncesi hak etmiyor ama güzel bir ortam ayarla yani çayını koy otur güzelce kendini ifade et dinlemesini iste bir şeylerin değişmesini istediğini söyle vereceği olumlu olumsuz cevapları dinle cevap verme. Bayram sonrası konuyu direkt ona aç…
Eğer ailen arkanda olacaksa anne yada abla ile konuyu paylaşmanı tavsiye ediyorum
Evet biraz öyle ani karar derken yine de aynı yere geliyoruz ortada bir çocuk var o da boşanmak istemeyecektir ki söyledi de bunu. Haklısınız inşallah beklentilerimi azaltabilirim belki o zaman mutlu olurum bilmiyorum, hayırlısı artık biraz uzak kalıp zamana bırakmayı düşünüyorumBu ani karar değil ki 3 yılın sonunda alınmış bir karar olacak. Erkekler kolay kolay değişmiyor şimdi neyse yıllar sonrada öyle olacak dediğim gibi bekletiniz olmasın böylece kendinizi üzmemis olursunuz o da sadece babalık görevini yapar.
Hamile olmasanız şaşırırdım zaten.Burası çok küçük bir yer, 3 sene önce nişanlıyken de babamın yine böyle bi olayı olmuştu tam ben evlenmek üzereyken annemi aldatmıştı. Herkes duymuştu vs. bunun üzerine çok sıkıntılı bi düğün süreci yaşadım eşimin ailesi tarafından da çeşitli laflara maruz kaldım. Şuan da yine annem ve babam boşanıyor ve ben hamileyim, yani bir babam yok ve benim de çalışma durumum yok şuan. Annem kendine ve kardeşine zor yetecek durumda. Hepsini geçtim eşim kesinlikle boşanmaz, bir de çocuk varken ortada üstelik. Ailesi de işin içine girerse onlar da karşı çıkar, ayrılacak bi sebep yok diyecekler. Rezil olan yine ben olcam, burası küçük yer hemen duyulacak boşanıyolarmış diye ve boşanamıcam bi güvencem yok çünkü. Sadece ele güne duyurmakla kalıcam yani bu yüzden.
Eşimle 3 buçuk yıldır evliyiz. Severek evlendik. Ama hiçbir şey beklediğim gibi olmadı. O kadar ilgisiz ki, resmen artık ondan sevgi ve ilgi dileniyorum. Dışarda elimi tutmaz, benimle bir fotoğraf bile çekinmez. Sevmiyormuş. 3 buçuk yıl hep böyle geçti ben ne istediysem hep itiraz etti. Her şeyi zorla, ısrarla yaptı ben de bu durumdan çok sıkıldım artık. Ben kocamdan da bunları istemeyeceksem kimsen isticem? Özel günlerde hediye almak falan zaten hak getire. Ve bu 3 buçuk yıl içinde daha önce 2 kere düşük yaptım o konuda da çok yıprandım zamanında ve uzun zamandır bebek bekliyorduk Rabb'im nasip etti şuan 6 aylık hamileyim. Ama bu da hiç hayal ettiğim gibi gitmiyor nerdeyse Allah esirgesin isyan edicem o kadar pişmanım kiHiç sevinemedim bile çocuğumla ilgili heyecanım hevesim kalmadı.. Öğrendiğinde tepkisiz, alınacak edecekte aynı şekilde. Neyse bunları bi şekilde geçiştiriyodum en son şöyle bı şey oldu. Babamın başka biriyle birlikte olduğunu ve artık onunla yaşamak istediğini öğrendim. Annem de kalp hastası bi kadın. 35 seneden sonra boşanmaya karar verdiler bu durum annemin ve kardeşimin yaşadı şeyler beni ister istemez bir stresin içine daha soktu. Ve yaşadığımız yer küçük bi yer herkesin lafı sözü bu da cabası. Eşimle bu konuyu öğrendiğimde bir iki kere konuştuk ama ben yabanci birine anlatsam o da aynı şekilde konuşur hayırlısı her sey olacağına varır bitti. Daha sonrasinda sen üzülüyor musun, bak strese girme bizim bi bebeğimiz var vs zaten yok. Neyse ben bi hafta önce kardeşimle çok büyük bi tartışma yaşadım ve yağmur yağıyordu o yağmurda eve kadar yürüyerek geldim sırılsıklam oldum. Üzerine o da işten geldi geldiğinde çok üzgün ve sinirliydim ağlıyordum yatakta oturdu nolduğunu sordu, cevap verecek anlatacak halde değildim. Ağlamaya devam ettim durduramadım çok dolmuştum. Hiçbir şey yapmadı bekledi nolduğunu sormaya devam etti. Bi sarılabilir, kaldırabilir sakinleştirmeye çalışabilirdi. Ki ben hep derim sen sarılınca sakinleşiyorum diye. Ama sormaya devam etti noldu anlat ofladı falan ben de kalktım anlatmaya başladım. Ama ağlamaklı olduğum için hararetli şekilde anlatıyordum tam bu sefer de ben anlatmaya başlayınca beni yarıda kesip, sakin anlat, bağırma falan dedi bu beni daha çok sinirlendirdi. Ben de sakin anlatamam şuan git o zaman sonra anlatırım dedim yükseldim, gitti içerde söylenmeye başladı ben naptım falan diye. Ben kendi kendime biraz sakinleştikten sonra tekrar geldi ben zaten kalkmış oturuyordum bu sefer sarılmaya çalıştı, sakinleştin mi falan dedi ben de istemedim, çekil geçti artık dedim. Yani benim ihtiyacım varken yapmadığın şeyi geçtikten sonra yapmanın anlamı yok benim için çünkü benim ona o an ihtiyacım vardı. Sonra ben naptım sana geliyorum bana kapıyı açmıyorsun gibisinden bir şeyler söyledi ben de ben ne haldeyim sen ne düşünüyorsun dedim iyice sinirlendirdi. Sonra korkmuş bi şey oldu sanmış bebeğe bişey oldu sanmış o yüzden endişelenmiş bunları söylüyor. Tamam korkan insan önce bi sakinleştirmez mi? O istiyor ki ben anında sakinleşip yumuşak şekilde anlatayım ama nasıl yapabilirim bunu. Artık iyice üzerime geldi yani söylenip durdu ben de dayanamadım bu sefer tekrar ağlamaya başladım kalktı evden gitti bu sefer de. Ben isterdim ki orda nolduğunu öğrenmeye çalışmadan önce benim üzgün olduğumu gördüğü için bi şefkat göstersin, sadece bunu istedim. Gitmiş bi tane yakın bi ablamız var hep bize yardımcı olur onu almış gelmiş ben kötüyüm diye. Konuştuk ama beni hala anlamadı sanki konu öylece halının altına itildi. Aradan 4 gün geçti benimle ne konuştu ne gelip gönlümü aldı. Sabah kalkıyor kahvaltısini hazırlıyorum ise gidiyor geliyor yemek yiyor yatiyor bu kadar. Ben de daraldim sonunda oturuyoduk dedim ki konuşmak istedim yani hic farkında değilsin dimi kırdığının üzdüğünün dedim. Sustu sustu ben araba yikamaya gidiyorum dedi gitti yine. O gün bugün hala konuşmuyor insan bu kadar mi vicdansız olur ya zaten hamileyim bunun arkasına saklanmıyorum ama insan biraz düşünmez mi? Bir de başımda böyle bi dert var tam sana ihtiyacım olan zaman neden beni yalnız bırakıyorsun dedim mesajlar attım haliyle eski mevzulari da söyledim hep böyle dedim zaten hiçbir hevesim istediğim olmadi hic mutlu olamadım dedim elimi bile tutmayan sen dedim böyle ufacik şeyleri benden esirgedin dedim tek istediğim ilgi ve sevgiydi ama yok bana mısın demiyor. Beni suçluyor bıkmış artık ben böyle şeyler isteyip duruyormuşum. Tamam dedim ya boşanalım ya da birbirimizden sıfır beklentisiz bi hayatımız olsun dedim kabul ediyorsan o zaman dedim. Hep isterdim ki sevgi dolu bi evliliğimiz olsun çocuklarımız bile görsün o sevgimizi diye. Ama olmayacak demek ki. Etrafımdaki herkes de diyor ki ben şükürsüzmüşüm alkolu yokmuş, kötü hayatı yokmuş, evine bakıyormuş ben daha ne istiyormuşum? Evlilik bu mu sadece bilmiyorum sulanmayan bir çiçek bile soluyor bir gün. Yani benim şuan üzüldüğüm tek şey beni böyle bi zamanda yalnız başıma bırakmak gerçekten yalnız hissediyorum tek başıma hissediyorum. Canımı acıtıyor yani bu durum nolursa olsun eşimin gelip bi şefkat göstermesini bi sarılmasını isterdim ama o daha da uzaklaştı. Gerçekten soğudum değişmez biliyorum da ama boşanamam hem hamileyim hem de sığınacak kimsem yok maalesef. Böyle evliliği olup da sonradan düzelen var mıdır merak ediyorum. Yani sabredip ndan hiçbir şey beklememem lazım ama öyle de insan nasıl yaşar bilmiyorum. Tüm sevincim hayat enerjim söndü. Sevgi göstermenin vakti saati yoktur içinden gelir ve seversin bu kadar. Bebeğimiz olduktan sonra onunla ilgilenirim diyorum, ona veririm her şeyimi daha mı kötü olur daha mı iyi olur bilmiyorum. İçim çok dolu sürekli ağlayasım var seven bi insan neden esirger karısından böyle şeyleri..
İnşallah siz ve çocuğunuz için her şey çok güzel olur, sizde benim gibi anneliği hissetmeye başlamışsınızdır öncelikleriniz şimdiden çok değişmiştir lütfen bebeğiniz için canını fazla sıkmayın o da hissederAnnemle ablam konuya şahitler ve onlar da yanındayız ama bunun bi süreç olduğunu biraz daha sabretmemi, biraz beklentilerimi düşürmemi falan söylediler.
Yani çocuğumun ne babasız bi hayatının olmasını isterim ne de sevgisiz tartışmalı bir ortamda büyümesini, bu arada kalmak çok zor. O gelip konuşmak isteyene kadar konuşmamaya karar verdim şuan, tavsiyeleriniz için teşekkür ederim..