Eşimle 3 buçuk yıldır evliyiz. Severek evlendik. Ama hiçbir şey beklediğim gibi olmadı. O kadar ilgisiz ki, resmen artık ondan sevgi ve ilgi dileniyorum. Dışarda elimi tutmaz, benimle bir fotoğraf bile çekinmez. Sevmiyormuş. 3 buçuk yıl hep böyle geçti ben ne istediysem hep itiraz etti. Her şeyi zorla, ısrarla yaptı ben de bu durumdan çok sıkıldım artık. Ben kocamdan da bunları istemeyeceksem kimsen isticem? Özel günlerde hediye almak falan zaten hak getire. Ve bu 3 buçuk yıl içinde daha önce 2 kere düşük yaptım o konuda da çok yıprandım zamanında ve uzun zamandır bebek bekliyorduk Rabb'im nasip etti şuan 6 aylık hamileyim. Ama bu da hiç hayal ettiğim gibi gitmiyor nerdeyse Allah esirgesin isyan edicem o kadar pişmanım ki
Hiç sevinemedim bile çocuğumla ilgili heyecanım hevesim kalmadı.. Öğrendiğinde tepkisiz, alınacak edecekte aynı şekilde. Neyse bunları bi şekilde geçiştiriyodum en son şöyle bı şey oldu. Babamın başka biriyle birlikte olduğunu ve artık onunla yaşamak istediğini öğrendim. Annem de kalp hastası bi kadın. 35 seneden sonra boşanmaya karar verdiler bu durum annemin ve kardeşimin yaşadı şeyler beni ister istemez bir stresin içine daha soktu. Ve yaşadığımız yer küçük bi yer herkesin lafı sözü bu da cabası. Eşimle bu konuyu öğrendiğimde bir iki kere konuştuk ama ben yabanci birine anlatsam o da aynı şekilde konuşur hayırlısı her sey olacağına varır bitti. Daha sonrasinda sen üzülüyor musun, bak strese girme bizim bi bebeğimiz var vs zaten yok. Neyse ben bi hafta önce kardeşimle çok büyük bi tartışma yaşadım ve yağmur yağıyordu o yağmurda eve kadar yürüyerek geldim sırılsıklam oldum. Üzerine o da işten geldi geldiğinde çok üzgün ve sinirliydim ağlıyordum yatakta oturdu nolduğunu sordu, cevap verecek anlatacak halde değildim. Ağlamaya devam ettim durduramadım çok dolmuştum. Hiçbir şey yapmadı bekledi nolduğunu sormaya devam etti. Bi sarılabilir, kaldırabilir sakinleştirmeye çalışabilirdi. Ki ben hep derim sen sarılınca sakinleşiyorum diye. Ama sormaya devam etti noldu anlat ofladı falan ben de kalktım anlatmaya başladım. Ama ağlamaklı olduğum için hararetli şekilde anlatıyordum tam bu sefer de ben anlatmaya başlayınca beni yarıda kesip, sakin anlat, bağırma falan dedi bu beni daha çok sinirlendirdi. Ben de sakin anlatamam şuan git o zaman sonra anlatırım dedim yükseldim, gitti içerde söylenmeye başladı ben naptım falan diye. Ben kendi kendime biraz sakinleştikten sonra tekrar geldi ben zaten kalkmış oturuyordum bu sefer sarılmaya çalıştı, sakinleştin mi falan dedi ben de istemedim, çekil geçti artık dedim. Yani benim ihtiyacım varken yapmadığın şeyi geçtikten sonra yapmanın anlamı yok benim için çünkü benim ona o an ihtiyacım vardı. Sonra ben naptım sana geliyorum bana kapıyı açmıyorsun gibisinden bir şeyler söyledi ben de ben ne haldeyim sen ne düşünüyorsun dedim iyice sinirlendirdi. Sonra korkmuş bi şey oldu sanmış bebeğe bişey oldu sanmış o yüzden endişelenmiş bunları söylüyor. Tamam korkan insan önce bi sakinleştirmez mi? O istiyor ki ben anında sakinleşip yumuşak şekilde anlatayım ama nasıl yapabilirim bunu. Artık iyice üzerime geldi yani söylenip durdu ben de dayanamadım bu sefer tekrar ağlamaya başladım kalktı evden gitti bu sefer de. Ben isterdim ki orda nolduğunu öğrenmeye çalışmadan önce benim üzgün olduğumu gördüğü için bi şefkat göstersin, sadece bunu istedim. Gitmiş bi tane yakın bi ablamız var hep bize yardımcı olur onu almış gelmiş ben kötüyüm diye. Konuştuk ama beni hala anlamadı sanki konu öylece halının altına itildi. Aradan 4 gün geçti benimle ne konuştu ne gelip gönlümü aldı. Sabah kalkıyor kahvaltısini hazırlıyorum ise gidiyor geliyor yemek yiyor yatiyor bu kadar. Ben de daraldim sonunda oturuyoduk dedim ki konuşmak istedim yani hic farkında değilsin dimi kırdığının üzdüğünün dedim. Sustu sustu ben araba yikamaya gidiyorum dedi gitti yine. O gün bugün hala konuşmuyor insan bu kadar mi vicdansız olur ya zaten hamileyim bunun arkasına saklanmıyorum ama insan biraz düşünmez mi? Bir de başımda böyle bi dert var tam sana ihtiyacım olan zaman neden beni yalnız bırakıyorsun dedim mesajlar attım haliyle eski mevzulari da söyledim hep böyle dedim zaten hiçbir hevesim istediğim olmadi hic mutlu olamadım dedim elimi bile tutmayan sen dedim böyle ufacik şeyleri benden esirgedin dedim tek istediğim ilgi ve sevgiydi ama yok bana mısın demiyor. Beni suçluyor bıkmış artık ben böyle şeyler isteyip duruyormuşum. Tamam dedim ya boşanalım ya da birbirimizden sıfır beklentisiz bi hayatımız olsun dedim kabul ediyorsan o zaman dedim. Hep isterdim ki sevgi dolu bi evliliğimiz olsun çocuklarımız bile görsün o sevgimizi diye. Ama olmayacak demek ki. Etrafımdaki herkes de diyor ki ben şükürsüzmüşüm alkolu yokmuş, kötü hayatı yokmuş, evine bakıyormuş ben daha ne istiyormuşum? Evlilik bu mu sadece bilmiyorum sulanmayan bir çiçek bile soluyor bir gün. Yani benim şuan üzüldüğüm tek şey beni böyle bi zamanda yalnız başıma bırakmak gerçekten yalnız hissediyorum tek başıma hissediyorum. Canımı acıtıyor yani bu durum nolursa olsun eşimin gelip bi şefkat göstermesini bi sarılmasını isterdim ama o daha da uzaklaştı. Gerçekten soğudum değişmez biliyorum da ama boşanamam hem hamileyim hem de sığınacak kimsem yok maalesef. Böyle evliliği olup da sonradan düzelen var mıdır merak ediyorum. Yani sabredip ndan hiçbir şey beklememem lazım ama öyle de insan nasıl yaşar bilmiyorum. Tüm sevincim hayat enerjim söndü. Sevgi göstermenin vakti saati yoktur içinden gelir ve seversin bu kadar. Bebeğimiz olduktan sonra onunla ilgilenirim diyorum, ona veririm her şeyimi daha mı kötü olur daha mı iyi olur bilmiyorum. İçim çok dolu sürekli ağlayasım var seven bi insan neden esirger karısından böyle şeyleri..