Dün akşam eve arkadaşlarımın yanından 10 gibi geldim, saat 1’e kadar eşimle oturduk, film izledik, bir süre hiçbir şey yapmadım, yayıldım öyle, telefonla oynadım, sonra uyudum. sabah rüzgarla uyandım bir kahve içtim, işe biraz geç gittim. Kahve içerken keyiften gerindim biraz. niye anlatıyorum bunları? çocuğum olsa bunları yapamazdım kafam böyle rahat olamazdı. size şimdi bunlar anlamsız geliyor ya, sizin çocuğunuzun da gelip sarılması, kokusu, hastalandığında hayatın durması falan da bana bir o kadar anlamsız geliyor. siz nasıl bu mu şimdi senin hayattan anladığın diyorsanız ben de o şekilde sizin duygusal bebek hikayeleriniz için aynısını düşünüyorum işte. Bakış açılarımız çok farklı ne yazık ki.
Canım;Herkese Merhaba,
Buraya ilk defa konu açıyorum.
Evlendiğimde 32 yaşındaydım ve eşime evlenmeden önce kesinlikle çocuk sahibi olmak istemediğimi net bir dille belirttim. O da kabul etti. Şu an 2 yıldır evliyiz hala da çocuk sahibi olmak istemiyoruz.
Ancak sorun eşimin ailesi, çocuk istemediğimize inanmıyorlar. Eşimi darladıklarında cevabını veriyor ancak benim çok üstüme geliyorlar ve artık gerçekten sıkılmaya başladım.
Eşimin annesi sürekli olarak diğer torununun ne kadar tatlı olduğundan vs bahsediyor (ki bence değil) ve çocukla beni yalnız bırakmak için çaba sarfediyor. Durup dururken çocukla bize gelmeler, çocuğa hadi yengenle oyna demeler zaten bütün gün çalışıyorum haftada 1 gün akşam bile olsa zaman ayırmak bana zor geliyor.Tabii ki de eşimin yeğeni, görmeye gideriz ama annesi ve babannesi yanındayken ben ilgilenmek zorunda değilim. 1 saat bile çocuk bizde olsa baş ağrısından uyuyamıyorum .Çocuklarla zaman geçirmekten hoşlanmıyorum ve geçirmek zorunda da değilim. Bunu açıkca da belirttim.
Sonrasında annesi benim çocuk sevmememi hormonlarıma bağlamaya başladı, git bi doktora görün nasıl çocuk sevmezsin/istemezsin belli ki hormonal sıkıntın var demeye başladı. Ben anne olmak istemediğim halde çocuk sahibi olmamı istiyor. Gerçekten doktora gitmeli miyim? Çocuk istememek hormonal bir bozukluk mu? Her kadın çocuk sahibi olmak zorunda mı? Bu kadar üstüme gelinince kendimi anne olarak hayal ediyorum ve gerçekten kabus gibi , çevremdeki arkadaşlarımdan da aynı çıkarımı rahatlıkla yapabiliyorum.
Ne güzel ifade etmişsiniz. Aynen öyleÇocuk istemeyenlerin tillahlarından biri olarak; insanın evladının olması hissini tahmin edemezsiniz. Doğal olarak bilmediğiniz bir şey hakkında ahkam kesmek anlamsız. Bugün arkadaşlar yazlığa gittler mesela, çokısrarcı oldular ama ben gitmek istemedim. Gerçekten bebeğimle evde olmak istedim. Yani bazen dünyaları önünüze serseler istemem ben bebeğimle mutluyum diyorsunuz, bazen çok bunalıp kaçıp gitmek istiyorsunuz. Annelik çalkantılı bir deniz ve şahsen bedenen değil ama ruhen yorgunum. Eskiden tekdüze sakin bir hayatım varken şu an duygu anlamında karman çormanım. Bir anda mutluluktan uçarken yemek yemedi diye karalar bağlayabiliyorsunuz. Bu kadar hızlı değişimler beni yoruyor.
Bu arada evet bebekle de her şeyi yapabilirsiniz ama daha yorgun ve bölünmüş olarak. Paranız varsa bebek bakmak da kolay, konforlu olabilir.
Ayrıca bilmediğiniz bir şeyin de eksikliğini hissetmezsiniz. Milletin anlattığı gibi pembe dünyalar yok, reklamlardaki gibi anne babanın arasında iki dişiyle gülen bir bebek yok. Gününüz bebeğin ihtiyaçlarını anlayıp karşılama, ev işleri, çalışma saatleri ile geçiyor. Kalırsa özel zamanlarını, şükrediyorsunuz. En azındanbiraz büyütene kadar durum bu.
Çocuk sahibi olmak gerçekten deli işi, mantıken bakınca kendini adamak, maddi manevi kaynaklarını yönlendirmek falan saçma şeyler. Ama o manevi bağ, onun içib dünyaları yakarım gücü, güldükçe içinizde çiçeklerin açması, bir şeyleri başardıkça gurur duymanız gibi şeyler de bambaşka...
Kardeş istiyor mu?11 yasında benim
İnsanın hayatı boyunca ağırlığını taşıdığı bir şey bence. Özellikle kadın için.Neden böyle düşünüyorsun ki ? Çocuk sevmediği için mi yoksa çocuk bakmak sence de pişmanlık mı?
Süpersin spizella,işte insan kendini tanımalı,tanıyana kadar ev kucak çocuk dolunca yazık o çocuklara,sen ve senin gibi düşünenler en az her çocuğun her anlamda hakkını verenler kadar değerli...İnsanın hayatı boyunca ağırlığını taşıdığı bir şey bence. Özellikle kadın için.
Fiziksel yorgunluk geçiyor ben işin daha çok psikolojik vicdani yönündeyim
Sürekli kendinden çok ve öncelikli birini düşünmek bence çok yorucu. İnsanın içinde acaba varsa yapılmamalı bence. Mesela ben 2. Olmasını hiç ama hiç istemiyorum. Çünkü sabrım da gücüm de isteğim de bir taneye yeter. Eğer onu da gözüm almasaydı hiç yapmazdım
Seni kafan rahatlamış gördüğüme sevindim koalinaYani şu an için vaktim yokdiyemem. Akşam yine eskisi gibi film izleyip kitap okuyorum. Kafama esince çıkamıyorum ama bebeği alıp çıkabiliyorum.
Rahat hayat geride evet, sorumluluk fazla ama başka birine çocuk yapma diyecek kadar mı bilemiyorum.
Hatırlayamadım yazdıklarınızı, çok fazla yazan olmuştu nickler pek hatırımda yok.
Bence çocuk sevmeyen insanin geçmişinde yada çevresinde çocuklarla yaşadığı bir olay vardır . Yoksa neden istemez ki insan bu kadar tatlı şeyleri. Hayal etmesi işe yaramıyor olabilir sizde haklısınız ama bu hayalin ötesinde şeyler oluyor emin olun. Birde ben istemiyorm diyoruz ya Allah istiyo mu bize vermeyi birde o var büyük konuşmamak en iyisi. Sizinde hakkınızda en hayırlısı afiyetle olsun inşallah
Evet eskisine göre bayağı rahatladı gerçekten, teşekkürler :)Seni kafan rahatlamış gördüğüme sevindim koalina
Evet eskisine göre bayağı rahatladı gerçekten, teşekkürler :)Seni kafan rahatlamış gördüğüme sevindim koalina
Bekarken çocuk hayali kurmuş biri olarak şöyle söyleyeyim,insanın herşeyi artıyor çocukla,korkusu,sorumluluğu,yorgunluğu,sevgisi...Ben o coşup taşan,aaanneeeem modundaki annelerden olmadım,ama sorumluluk sahibi ve iyi bir anne oldum sanırım.Çoook güzel fikir teatisinde bulunmuşsunuz.
Dün bu konuyu okurken bir yandan Aşk-ı Memnu'yu izliyordum.
Firdevs hanım kızı Peyker'e şunları söylüyordu;
' Çocuk ne demek haberin var mı senin. Esaret demek. Sorumluluk demek. O doğduğu anda senin hayatın biter. '' Sen '' diye bir şey kalmaz. Onun hayatını yaşamaya mecbur kalırsın. Aklını başına topla. Pişman olduğunda geri dönüşün olmayacak. '
Anneanne olamam bu yaşta dedikten sonra ise;
'' Bütün gençliğimi verdim size. Babana, sana , Bihter'e . Ya istediğim hiçbir şeyi yaşayamadım sizin yüzünüzden. Tam rahat edeceğim derken yeni roller, yeni sorumluluklar yükleyemezsiniz bana. Hayatıma ipotek koyamazsınız. Artık yeter bende özgür olmak istiyorum bende kendi hayatımı yaşamak istiyorum. ''
Konuyla ilgili olduğu için eklemek istedim, replikler bana düşündürücü geldi özellikle şu;
O doğduğu anda senin hayatın biter. '' Sen '' diye bir şey kalmaz. Onun hayatını yaşamaya mecbur kalırsın.
Zaman zaman bende böyle düşünüyorum. Ama gerçekten öyle mi oluyor onu yaşamadan bilemeyiz. Bunu sadece çocuk istemeyip daha sonra fikrini değiştirip çocuğu olan kadınlardan öğrenebiliriz sanırım.
Bizler sahiplenme duygumuzu tatmin için mi yapıyoruz çocuğu?Çocuk sevmemek ve çocuk sahibi olmak istememek ayrı şeyler. Konu sahibi sevmiyor olabilir, bir travması olması gerekmez. Ben de elma sevmiyorum, elmayla ilgili bir travmam yok. Herkes her şeyi sevecek diye bir kural yok.
Çocukları severim, onlar da beni sever. Genelde iyi anlaşırız ama çocuk sahibi olmak istemiyorum. Hem ben kendimden önce bir başka insanı düşünecek yapıda bir insan değilim, mutsuz olurum hem de bu moktan dünyaya bir çocuk getirmek istemiyorum. Sadece kendi sahiplenme duygumu tatmin etmek için çocuk sahibi olmak bana doğru gelmiyor.
Bizler sahiplenme duygumuzu tatmin için mi yapıyoruz çocuğu?
Konu sahibi çocuk sevmiyor hanımefendi okuyun bütün yorumları
Ben de istemiyorumİnsanın hayatı boyunca ağırlığını taşıdığı bir şey bence. Özellikle kadın için.
Fiziksel yorgunluk geçiyor ben işin daha çok psikolojik vicdani yönündeyim
Sürekli kendinden çok ve öncelikli birini düşünmek bence çok yorucu. İnsanın içinde acaba varsa yapılmamalı bence. Mesela ben 2. Olmasını hiç ama hiç istemiyorum. Çünkü sabrım da gücüm de isteğim de bir taneye yeter. Eğer onu da gözüm almasaydı hiç yapmazdım
Aslına bakarsanız evet. Ama bu sizden kaynaklanan bir şey değil. Genetik kodlarınız size bunu söylüyor. İçgüdüsel olarak insanlar “göçüp gittiklerinde” geriye kendilerinden bir şey kalsın isterler. Bunun nedeni esasen işte üreme içgüdüsüdür. Bir bebeğin size bu kadar sevimli gelmesinin nedeni de bu içgüdüdür zaten diye tahmin ediyorum.Bizler sahiplenme duygumuzu tatmin için mi yapıyoruz çocuğu?
Konu sahibi çocuk sevmiyor hanımefendi okuyun bütün yorumları
İnşallah canım rabbim kalpten isteyen herkese kaderi bahtı yüzü gönlü güzel çocuklar nasip etsinOlduran Rabbim olduruyor imkansız diye bişey yok yeter ki iste dimi çok sevindim adınıza inşallah Rabbim bir bebek de nasip eder güler yüzünüz
Yalnız bu annelerin çocuk sevmeyen insan görünce dehşete kapılmalarına mana veremiyorum. Benim için kıstas zarar vermektir. Hayvan sevmeyebilir mesela bir insan. Ancak zarar veremez. Çocuk sevmeyebilir, ancak zarar veremez. Örnekler çoğaltılabilir. Herhangi bir canlıyı sevmiyor olmasının bir önemi yok benim için. Sevgiye bu kadar mana yüklemeyin. Sanılanın aksine dünyayı sevgi değil vicdan kurtaracak.
Konu sahibi size gelecek olursak, bu hisler ve düşünceler ile çocuk yapmama konusunda çok doğru bir karar vermişsiniz. Çocuk sevmeyen, anneliği itici bulan bir İnsan kesinlikle anne olmamalı. Olan çocuğa üzülürüm zira. Ebeveyn sevgisinden ve olması gereken ilgiden mahrum kalan milyonlarca çocuk var bu dünyada. Onlara yenisini eklemenin bir manası yok. Kayınvalidinize de aynen bunu söylerseniz yakanızdan düşer belki.
Her güzel duygunun oldugu gibi vicdanın menşei de sevgi değil mi ?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?