- 20 Mart 2015
- 2.264
- 1.932
- 133
- 29
- Konu Sahibi gosrilankago
-
- #241
Tabi kadınların tek görevi çocuk doğurmak.İçimde çocuk sevgisi yok, olmak zorunda da değil.Buna laf edenlerin de ağzının payını veririm siz de öyle yapın bence.
11 yasında benimCocugunuz kac aylık.
Dün akşam eve arkadaşlarımın yanından 10 gibi geldim, saat 1’e kadar eşimle oturduk, film izledik, bir süre hiçbir şey yapmadım, yayıldım öyle, telefonla oynadım, sonra uyudum. sabah rüzgarla uyandım bir kahve içtim, işe biraz geç gittim. Kahve içerken keyiften gerindim biraz. niye anlatıyorum bunları? çocuğum olsa bunları yapamazdım kafam böyle rahat olamazdı. size şimdi bunlar anlamsız geliyor ya, sizin çocuğunuzun da gelip sarılması, kokusu, hastalandığında hayatın durması falan da bana bir o kadar anlamsız geliyor. siz nasıl bu mu şimdi senin hayattan anladığın diyorsanız ben de o şekilde sizin duygusal bebek hikayeleriniz için aynısını düşünüyorum işte. Bakış açılarımız çok farklı ne yazık ki.Çocuk istemeyenlerin tillahlarından biri olarak; insanın evladının olması hissini tahmin edemezsiniz. Doğal olarak bilmediğiniz bir şey hakkında ahkam kesmek anlamsız. Bugün arkadaşlar yazlığa gittler mesela, çokısrarcı oldular ama ben gitmek istemedim. Gerçekten bebeğimle evde olmak istedim. Yani bazen dünyaları önünüze serseler istemem ben bebeğimle mutluyum diyorsunuz, bazen çok bunalıp kaçıp gitmek istiyorsunuz. Annelik çalkantılı bir deniz ve şahsen bedenen değil ama ruhen yorgunum. Eskiden tekdüze sakin bir hayatım varken şu an duygu anlamında karman çormanım. Bir anda mutluluktan uçarken yemek yemedi diye karalar bağlayabiliyorsunuz. Bu kadar hızlı değişimler beni yoruyor.
Bu arada evet bebekle de her şeyi yapabilirsiniz ama daha yorgun ve bölünmüş olarak. Paranız varsa bebek bakmak da kolay, konforlu olabilir.
Ayrıca bilmediğiniz bir şeyin de eksikliğini hissetmezsiniz. Milletin anlattığı gibi pembe dünyalar yok, reklamlardaki gibi anne babanın arasında iki dişiyle gülen bir bebek yok. Gününüz bebeğin ihtiyaçlarını anlayıp karşılama, ev işleri, çalışma saatleri ile geçiyor. Kalırsa özel zamanlarını, şükrediyorsunuz. En azındanbiraz büyütene kadar durum bu.
Çocuk sahibi olmak gerçekten deli işi, mantıken bakınca kendini adamak, maddi manevi kaynaklarını yönlendirmek falan saçma şeyler. Ama o manevi bağ, onun içib dünyaları yakarım gücü, güldükçe içinizde çiçeklerin açması, bir şeyleri başardıkça gurur duymanız gibi şeyler de bambaşka...
6 ay önceye kadar ben de eşimle aynı durumdaydım. doğumdan sonra ilk 3 ay da ciddi bir depresyona girdim sırf bu bahsettiğiniz şeylerden vazgeçmek durumunda olduğum için. Durum şöyle; şu an size bekar biri gelip bekarlığı övse, aman be koca donu yıka, yemek yap ne o öyle çok manasız, asla evlenmek istemem dese ne düşünürsünüz? Ben şahsen bu yaptıklarımı yük gibi görmeyip eşimle romantik saatleri, güzel anıları, sarılmalarımızı, el ele gezmelerimizi düşünür ve hayatın iki kişi daha tatlı olduğunu düşünürüm. Şu an ben de işte bez değiştirmek, yedirip içirmek gibi şeyleri çok görmüyorum çünkü güzel anlar ağır basıyor.Dün akşam eve arkadaşlarımın yanından 10 gibi geldim, saat 1’e kadar eşimle oturduk, film izledik, bir süre hiçbir şey yapmadım, yayıldım öyle, telefonla oynadım, sonra uyudum. sabah rüzgarla uyandım bir kahve içtim, işe biraz geç gittim. Kahve içerken keyiften gerindim biraz. niye anlatıyorum bunları? çocuğum olsa bunları yapamazdım kafam böyle rahat olamazdı. size şimdi bunlar anlamsız geliyor ya, sizin çocuğunuzun da gelip sarılması, kokusu, hastalandığında hayatın durması falan da bana bir o kadar anlamsız geliyor. siz nasıl bu mu şimdi senin hayattan anladığın diyorsanız ben de o şekilde sizin duygusal bebek hikayeleriniz için aynısını düşünüyorum işte. Bakış açılarımız çok farklı ne yazık ki.
Açıkcası ben bekarken de mutsuz değildim evli olduğum için de mutsuz değilim.Eşim hayat arkadaşım başıma bela değil donunu ben yıkamıyorum yani6 ay önceye kadar ben de eşimle aynı durumdaydım. doğumdan sonra ilk 3 ay da ciddi bir depresyona girdim sırf bu bahsettiğiniz şeylerden vazgeçmek durumunda olduğum için. Durum şöyle; şu an size bekar biri gelip bekarlığı övse, aman be koca donu yıka, yemek yap ne o öyle çok manasız, asla evlenmek istemem dese ne düşünürsünüz? Ben şahsen bu yaptıklarımı yük gibi görmeyip eşimle romantik saatleri, güzel anıları, sarılmalarımızı, el ele gezmelerimizi düşünür ve hayatın iki kişi daha tatlı olduğunu düşünürüm. Şu an ben de işte bez değiştirmek, yedirip içirmek gibi şeyleri çok görmüyorum çünkü güzel anlar ağır basıyor.
Dün akşam eve arkadaşlarımın yanından 10 gibi geldim, saat 1’e kadar eşimle oturduk, film izledik, bir süre hiçbir şey yapmadım, yayıldım öyle, telefonla oynadım, sonra uyudum. sabah rüzgarla uyandım bir kahve içtim, işe biraz geç gittim. Kahve içerken keyiften gerindim biraz. niye anlatıyorum bunları? çocuğum olsa bunları yapamazdım kafam böyle rahat olamazdı. size şimdi bunlar anlamsız geliyor ya, sizin çocuğunuzun da gelip sarılması, kokusu, hastalandığında hayatın durması falan da bana bir o kadar anlamsız geliyor. siz nasıl bu mu şimdi senin hayattan anladığın diyorsanız ben de o şekilde sizin duygusal bebek hikayeleriniz için aynısını düşünüyorum işte. Bakış açılarımız çok farklı ne yazık ki.
Dün akşam eve arkadaşlarımın yanından 10 gibi geldim, saat 1’e kadar eşimle oturduk, film izledik, bir süre hiçbir şey yapmadım, yayıldım öyle, telefonla oynadım, sonra uyudum. sabah rüzgarla uyandım bir kahve içtim, işe biraz geç gittim. Kahve içerken keyiften gerindim biraz. niye anlatıyorum bunları? çocuğum olsa bunları yapamazdım kafam böyle rahat olamazdı. size şimdi bunlar anlamsız geliyor ya, sizin çocuğunuzun da gelip sarılması, kokusu, hastalandığında hayatın durması falan da bana bir o kadar anlamsız geliyor. siz nasıl bu mu şimdi senin hayattan anladığın diyorsanız ben de o şekilde sizin duygusal bebek hikayeleriniz için aynısını düşünüyorum işte. Bakış açılarımız çok farklı ne yazık ki.
Madem kötü, neden ikinciyi yaptınız?İki kızım var. Ama sizi o Kadar iyi anlıyorum ki. Bu keyifleri yapamıyorsunuz aynen öyle. Düşünmüşsünüz pat diye dur çocuk yapayım dememişsiniz. Gerçekten tebrik ederim. Bencede yapmayın. Bu kadar keyifli hayatınızı bozmayın.
Madem kötü, neden ikinciyi yaptınız?
Bence hic bir sorun yok canm bendr çocukları hic sevmem bana canavar gbi görünürler ve tahammülüm yokHerkese Merhaba,
Buraya ilk defa konu açıyorum.
Evlendiğimde 32 yaşındaydım ve eşime evlenmeden önce kesinlikle çocuk sahibi olmak istemediğimi net bir dille belirttim. O da kabul etti. Şu an 2 yıldır evliyiz hala da çocuk sahibi olmak istemiyoruz.
Ancak sorun eşimin ailesi, çocuk istemediğimize inanmıyorlar. Eşimi darladıklarında cevabını veriyor ancak benim çok üstüme geliyorlar ve artık gerçekten sıkılmaya başladım.
Eşimin annesi sürekli olarak diğer torununun ne kadar tatlı olduğundan vs bahsediyor (ki bence değil) ve çocukla beni yalnız bırakmak için çaba sarfediyor. Durup dururken çocukla bize gelmeler, çocuğa hadi yengenle oyna demeler zaten bütün gün çalışıyorum haftada 1 gün akşam bile olsa zaman ayırmak bana zor geliyor.Tabii ki de eşimin yeğeni, görmeye gideriz ama annesi ve babannesi yanındayken ben ilgilenmek zorunda değilim. 1 saat bile çocuk bizde olsa baş ağrısından uyuyamıyorum .Çocuklarla zaman geçirmekten hoşlanmıyorum ve geçirmek zorunda da değilim. Bunu açıkca da belirttim.
Sonrasında annesi benim çocuk sevmememi hormonlarıma bağlamaya başladı, git bi doktora görün nasıl çocuk sevmezsin/istemezsin belli ki hormonal sıkıntın var demeye başladı. Ben anne olmak istemediğim halde çocuk sahibi olmamı istiyor. Gerçekten doktora gitmeli miyim? Çocuk istememek hormonal bir bozukluk mu? Her kadın çocuk sahibi olmak zorunda mı? Bu kadar üstüme gelinince kendimi anne olarak hayal ediyorum ve gerçekten kabus gibi , çevremdeki arkadaşlarımdan da aynı çıkarımı rahatlıkla yapabiliyorum.
Yani şu an için vaktim yokdiyemem. Akşam yine eskisi gibi film izleyip kitap okuyorum. Kafama esince çıkamıyorum ama bebeği alıp çıkabiliyorum.Kötü demedim. Çok zor. İki kızım olduğu için mutluyum ama rahat hayat geride kalıyor. İkincisi istemeden oldu zaten. O da büyüdü sayılır. Artık rahatım. Ama tabii bekar hayatı gibi olmuyor:) aslında sizin konunuza uzun uzun yazmıştım duygularımı yardımcı olmak için. Beni az çok anlamanız lazın. Siz mi çok mu bayıldınız anneliğe
Yani şu an için vaktim yokdiyemem. Akşam yine eskisi gibi film izleyip kitap okuyorum. Kafama esince çıkamıyorum ama bebeği alıp çıkabiliyorum.
Rahat hayat geride evet, sorumluluk fazla ama başka birine çocuk yapma diyecek kadar mı bilemiyorum.
Hatırlayamadım yazdıklarınızı, çok fazla yazan olmuştu nickler pek hatırımda yok.
Zaten o konuda kararı belli o sadece insanların çenesini kapatmayı düşünüyor.Bende rahatım o konu da artık çok sıkıntım yok. Ama bu kadar istemeyen biri çocuk sahibi olursa çok zor günler yaşayabilir. Ben kendimi hatırlıyorum siz de hatırlayın o zamanları
Zaten o konuda kararı belli o sadece insanların çenesini kapatmayı düşünüyor.
Bir de şöyle bir şey var ben bile sevdiysem herkes sever :)
Ben konu sahibinin bir alt versiyonuyum, hiç istemiyor değilim şimdilik istemiyorum. Ama bu dedikleriniz kurdurduğunuz hayaller hiç ya da şimdilik çocuk istemeyen insanlarda işe yaramıyor bilinGerçekten bu kadar itici mi geliyor çocuklar ve çocuk sahibi olmak konusu. Şaşırtıcı çünkü ne yaşamış olabilirsiniz ki bir saat çocuk görünce baş ağrısından uyuyamıyosunuz. Bence hormonlar da değil de başka şekilde sıkıntı olabilir. Kendi canınızdan size benzeyen taptatli bir kız çocuğu hayal edin sizinle uyuyan uyanan öpen koklayan. Düşünun bir daha bence.
Bence çocuk sevmeyen insanin geçmişinde yada çevresinde çocuklarla yaşadığı bir olay vardır . Yoksa neden istemez ki insan bu kadar tatlı şeyleri. Hayal etmesi işe yaramıyor olabilir sizde haklısınız ama bu hayalin ötesinde şeyler oluyor emin olun. Birde ben istemiyorm diyoruz ya Allah istiyo mu bize vermeyi birde o var büyük konuşmamak en iyisi. Sizinde hakkınızda en hayırlısı afiyetle olsun inşallahBen konu sahibinin bir alt versiyonuyum, hiç istemiyor değilim şimdilik istemiyorum. Ama bu dedikleriniz kurdurduğunuz hayaller hiç ya da şimdilik çocuk istemeyen insanlarda işe yaramıyor bilin
Bu ukala şekilde istemiyorum demek değil, ileride istersem hayırlısıyla nasip olsun diyorum ama şimdilik istemiyorum :) bu konuda soranlara cümlelerimi dikkatle kurmaya çalışıyorum. Çünkü ilerde isteyip olamamak da ağır bir imtihan olur.Bence çocuk sevmeyen insanin geçmişinde yada çevresinde çocuklarla yaşadığı bir olay vardır . Yoksa neden istemez ki insan bu kadar tatlı şeyleri. Hayal etmesi işe yaramıyor olabilir sizde haklısınız ama bu hayalin ötesinde şeyler oluyor emin olun. Birde ben istemiyorm diyoruz ya Allah istiyo mu bize vermeyi birde o var büyük konuşmamak en iyisi. Sizinde hakkınızda en hayırlısı afiyetle olsun inşallah
Neden böyle düşünüyorsun ki ? Çocuk sevmediği için mi yoksa çocuk bakmak sence de pişmanlık mı?En doğru kararı vermişsin vallahi
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?