• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Çocuk sahibi olmak istemiyorum

Herkese Merhaba,
Buraya ilk defa konu açıyorum.
Evlendiğimde 32 yaşındaydım ve eşime evlenmeden önce kesinlikle çocuk sahibi olmak istemediğimi net bir dille belirttim. O da kabul etti. Şu an 2 yıldır evliyiz hala da çocuk sahibi olmak istemiyoruz.
Ancak sorun eşimin ailesi, çocuk istemediğimize inanmıyorlar. Eşimi darladıklarında cevabını veriyor ancak benim çok üstüme geliyorlar ve artık gerçekten sıkılmaya başladım.
Eşimin annesi sürekli olarak diğer torununun ne kadar tatlı olduğundan vs bahsediyor (ki bence değil) ve çocukla beni yalnız bırakmak için çaba sarfediyor. Durup dururken çocukla bize gelmeler, çocuğa hadi yengenle oyna demeler zaten bütün gün çalışıyorum haftada 1 gün akşam bile olsa zaman ayırmak bana zor geliyor.Tabii ki de eşimin yeğeni, görmeye gideriz ama annesi ve babannesi yanındayken ben ilgilenmek zorunda değilim. 1 saat bile çocuk bizde olsa baş ağrısından uyuyamıyorum .Çocuklarla zaman geçirmekten hoşlanmıyorum ve geçirmek zorunda da değilim. Bunu açıkca da belirttim.
Sonrasında annesi benim çocuk sevmememi hormonlarıma bağlamaya başladı, git bi doktora görün nasıl çocuk sevmezsin/istemezsin belli ki hormonal sıkıntın var demeye başladı. Ben anne olmak istemediğim halde çocuk sahibi olmamı istiyor. Gerçekten doktora gitmeli miyim? Çocuk istememek hormonal bir bozukluk mu? Her kadın çocuk sahibi olmak zorunda mı? Bu kadar üstüme gelinince kendimi anne olarak hayal ediyorum ve gerçekten kabus gibi , çevremdeki arkadaşlarımdan da aynı çıkarımı rahatlıkla yapabiliyorum.
Çocuk sahibi olmak istememeniz normal de çocuğu sevmemeniz bana normal gelmedi kim sevmez ki cocuklari
 
Son düzenleme:
Kv bu konuda takıntılı ise susmaz. Benimki de çok istiyordu, bizim bu bebek epey zor oldu. Hatta kayınvalidem nerdeyse depresyona falan girdi. Neyse ki şükür hamile kaldım. Artık durur diyordum ama daha bu doğmadan hadi peşine hemen ikincisini yapın diyor. 😥 sürekli söylerse ben artık topu eşime atacağım, o sustursun.
 
Çocuktan nefret etmiyorum. Sadece kendi torununa duyduğu hisleri benim de beslememi beklemesi abes. Herkesin çocuğu, torunu kendine güzel ama diğer insanlar aynı fikirde olmak zorunda değil.
Yani şöyle anlatayım çocuk yanımızda olmadığı zamanlarda bile bana telefondan çekilmiş 100 tane fotosunu göstermesi ve çok tatlı di mi bugün babane dedi sarıldı, sayı saymayı öğrendi vs diye benden onay beklemesi normal değil. Başlarda evet çok tatlı vs diyebiliyorum ama gerçekten bir yerden sonra kaldıramıyorum. 3 saat oturuyorsak 2.5 saati bu muhabbeti çekmek zorunda kalıyoruz ve bunun sebebi de aslında ikna çalışmaları.
Yani ne yaparsam yapayım ben o çocuğu annesi, babanesi gibi şevkle sevemem ve ilgilenemem ki. Ha belki ilerde kendi yeğenim olur severim ama şu an o sıcaklığı hissedemiyorsam ve istemedikçe maruz kalıyorsam burda bir sıkıntı var.
Bak bu konuda sana hak vermedim degil. Hamileyim cocuk sahibi olmya hzirim istiyorumm. Cok severim cocuklari lakin surekli sevmeye zorlanan bir cocuk banada itici gelir. Yani sizi birazda kv bu duruma sokmus. Normalde gulup gececegnz bi konuyu o kdr sinir ederek sakiz gibi uzatmislarki.
Bnde boyleym tipki , zaten yapacagm isi soylendgnde yapasimn gelmemesi gibi sev sev die ugrasilan bi cocuguda sevesim gelmyr. (Ama cocuklari cidden cok sewrrim onlarla vakit gecirmektn hoslanirim. Oayri bikonu)
 
Herkese Merhaba,
Buraya ilk defa konu açıyorum.
Evlendiğimde 32 yaşındaydım ve eşime evlenmeden önce kesinlikle çocuk sahibi olmak istemediğimi net bir dille belirttim. O da kabul etti. Şu an 2 yıldır evliyiz hala da çocuk sahibi olmak istemiyoruz.
Ancak sorun eşimin ailesi, çocuk istemediğimize inanmıyorlar. Eşimi darladıklarında cevabını veriyor ancak benim çok üstüme geliyorlar ve artık gerçekten sıkılmaya başladım.
Eşimin annesi sürekli olarak diğer torununun ne kadar tatlı olduğundan vs bahsediyor (ki bence değil) ve çocukla beni yalnız bırakmak için çaba sarfediyor. Durup dururken çocukla bize gelmeler, çocuğa hadi yengenle oyna demeler zaten bütün gün çalışıyorum haftada 1 gün akşam bile olsa zaman ayırmak bana zor geliyor.Tabii ki de eşimin yeğeni, görmeye gideriz ama annesi ve babannesi yanındayken ben ilgilenmek zorunda değilim. 1 saat bile çocuk bizde olsa baş ağrısından uyuyamıyorum .Çocuklarla zaman geçirmekten hoşlanmıyorum ve geçirmek zorunda da değilim. Bunu açıkca da belirttim.
Sonrasında annesi benim çocuk sevmememi hormonlarıma bağlamaya başladı, git bi doktora görün nasıl çocuk sevmezsin/istemezsin belli ki hormonal sıkıntın var demeye başladı. Ben anne olmak istemediğim halde çocuk sahibi olmamı istiyor. Gerçekten doktora gitmeli miyim? Çocuk istememek hormonal bir bozukluk mu? Her kadın çocuk sahibi olmak zorunda mı? Bu kadar üstüme gelinince kendimi anne olarak hayal ediyorum ve gerçekten kabus gibi , çevremdeki arkadaşlarımdan da aynı çıkarımı rahatlıkla yapabiliyorum.
Kimseyi kafana takma, istemiyorsan istemiyorsundur...

Bizde eşimle çocuk istemiyoruz diye anlaşarak evlendik, eşimin değil ama benim fikrim değiştiği için eşim bana saygıyla duydu sağolsun, şimdi 3 çocuğumuz var...

Ancak sen hala istemiyorsan sana bu konuda baskı yapanlarla arana bir duvar ör...
 
Bende sizin gibi dusunuyordum. Esasen cocuklari da pek sevmezdim, sonra uzerine dusundum uzun uzun. Sirf bencilligimden ben istedigimden yaptim bir tane. Su an hislerim cok baska. Ama bu duygusalligi bu annelik gudusunu bencilligimi ortmek icin kullanamam. Cocuk yapmanin cocuga bir faydasi olmadigi icin bu her zaman bencillikti, su cagda ise salt bencillik. Hala cocuk sevemem, bakamam acikcasi. Ama bu benim cocugumla olan iliskimde cok farkli olacak cok net.
 
Bi de şu var;
İki kızın varsa mutlaka üçüncüyü yapmak zorundasın ,hani belki erkek olur.beni kınamayın ama sırf bu söylemler yüzünden erkek cocuklarından nefret ediyorum

Gecen asansörde komsuyla konusuyoruz
Kadının iki kızı bi oglu var,orta yaslarda bi kadın.bana dediki keske zamanında ikinci oglum olana kadar cocuk yapsaydım,ya bu ogluma bişey olursa ben naparım ogulsuz kalırım
Ayy nefret kustum orda ,bu nasıl bi düşünce
Konuyla çok alakalı olmadı ama içimi dökmek istedim iki ara bi derede
Ben sizi anlıyorum.
Bizde iki kız kardeşiz.
Zamanında anneme baskı yapılmış. Bir tane daha doğur denmiş ama annem hayır iki evladım var yeter demiş.
Yani bizim gibi toplumlarda illa erkek çocuğun olmak zorunda gibi bir anlayış var.
Kız bebek beklendiği anlaşılınca; ''olsun sonra erkek de olur.'' derler. Bu lafı kaç kere duyup ben utandım.
Bizde insanlar haddini çok aşıyor. O yüzden bazı lafları çok çiğ buluyorum. Mesela sizin komşunuzun o lafından çok utandım. O iki kızı o lafı duydu ya, beyinlerine erkek kardeşimiz daha değerli (!) diye kodlandı.
Buna ne gerek var, evlat ayrımı yapılır mı?

İşte her kadın çocuk doğurabilir ama her kadın anne olamaz..:KK12:
 
Aslına bakarsanız evet. Ama bu sizden kaynaklanan bir şey değil. Genetik kodlarınız size bunu söylüyor. İçgüdüsel olarak insanlar “göçüp gittiklerinde” geriye kendilerinden bir şey kalsın isterler. Bunun nedeni esasen işte üreme içgüdüsüdür. Bir bebeğin size bu kadar sevimli gelmesinin nedeni de bu içgüdüdür zaten diye tahmin ediyorum.
Yalnız bazıları da dünyadan göçüp gidince kendilerinden bir şey kalsın istemezler.
Buna; Anti-Natalizm akımı denir.
Ayrıca Freud'a göre iki temel güdü olan yaşam ve ölüm etkisinde hareket ederiz.
Yaşam güdümüzün enerjisi, libidodur.
Ölüm güdümüzün enerjisi ise destructo.
Biri yok etme diğeri var etme güdüsü der.
Yani, davranışlarımızın altında bilinçaltında ya ölme güdüsü ya da yaşama güdüsü vardır.
Freudyen bakış açısına göre, yok olma isteği de insanlarda olabilir.Bu bilinçaltında kendini gösterir.
Yani bazı insanlar ölümle birlikte geride bir şey bırakmadan dünyadan gitmek de isteyebilir. Çocuk bizim parçamız ise kısmen bizden sonra da bizi yaşatacak varlıktır. Bazıları bunu istemeyebilir.
Yani herkesin bilinçaltında neslini devam ettirme güdüsü yok.
Freudyen bakış açısını biraz araştırın.O dediğiniz güdülenme hayvanlarda vardır.
Onlar üremek zorundadır.
Mesela bende çocuk sahibi olmak konusunda olumsuz gibiyim.Sırf bencilce çocuğum olacak diye, benim çektiğim tüm sıkıntıları çekecek olması hoşuma gitmiyor. Neden ki diyorum..
Ben çektim diye neden o da çekmeli diye düşünüyorum..
Yani bu konu biraz karışık. Herkeste aynı güdülenme yok..
İnsan çok komplike bir varlık..

Anlaşılması zor..
 
Kimseyi kafana takma, istemiyorsan istemiyorsundur...

Bizde eşimle çocuk istemiyoruz diye anlaşarak evlendik, eşimin değil ama benim fikrim değiştiği için eşim bana saygıyla duydu sağolsun, şimdi 3 çocuğumuz var...

Ancak sen hala istemiyorsan sana bu konuda baskı yapanlarla arana bir duvar ör...
İşte bu nasıl oluyor birden cocukkara kanınız mi isiniveriyor
 
Yalnız bazıları da dünyadan göçüp gidince kendilerinden bir şey kalsın istemezler.
Buna; Anti-Natalizm akımı denir.
Ayrıca Freud'a göre iki temel güdü olan yaşam ve ölüm etkisinde hareket ederiz.
Yaşam güdümüzün enerjisi, libidodur.
Ölüm güdümüzün enerjisi ise destructo.
Biri yok etme diğeri var etme güdüsü der.
Yani, davranışlarımızın altında bilinçaltında ya ölme güdüsü ya da yaşama güdüsü vardır.
Freudyen bakış açısına göre, yok olma isteği de insanlarda olabilir.Bu bilinçaltında kendini gösterir.
Yani bazı insanlar ölümle birlikte geride bir şey bırakmadan dünyadan gitmek de isteyebilir. Çocuk bizim parçamız ise kısmen bizden sonra da bizi yaşatacak varlıktır. Bazıları bunu istemeyebilir.
Yani herkesin bilinçaltında neslini devam ettirme güdüsü yok.
Freudyen bakış açısını biraz araştırın.O dediğiniz güdülenme hayvanlarda vardır.
Onlar üremek zorundadır.
Mesela bende çocuk sahibi olmak konusunda olumsuz gibiyim.Sırf bencilce çocuğum olacak diye, benim çektiğim tüm sıkıntıları çekecek olması hoşuma gitmiyor. Neden ki diyorum..
Ben çektim diye neden o da çekmeli diye düşünüyorum..
Yani bu konu biraz karışık. Herkeste aynı güdülenme yok..
İnsan çok komplike bir varlık..

Anlaşılması zor..
Zaten her insanda aynı güdü olduğu için demedim bebekler çok sevimli nasıl çocukları sevmezsiniz vs diyenler için böyle bir fikir yürütmüştüm freud okuma fırsatım pek olmadı sadece bi kitabını okuyabilmiştim sınavlardan kurtulursam kalanlarını da okurum severim öyle şeyleri
 
Aman deyim yapma sakin. Ben de seninle ayni kafadayim. Cogu insanin cocugu cok sevimsiz gelio bana. Bak ne tatli derler bos bos bakarim. Boyle birinin milletin aklina uyup cocuk yapması yıkım oluyo. Bence cocuk yapmak istemek biraz fakirlikten. Yapacak biseyleri yok hayatta bi tatile gitseler dunya para. Onu yapip onla avunayim deyip dünyadan vazgeciolar. Ha cok zenginler de her seyi denio bi o kalio ondan yapio. Yoksa akil isi degil.
 
Zaten her insanda aynı güdü olduğu için demedim bebekler çok sevimli nasıl çocukları sevmezsiniz vs diyenler için böyle bir fikir yürütmüştüm freud okuma fırsatım pek olmadı sadece bi kitabını okuyabilmiştim sınavlardan kurtulursam kalanlarını da okurum severim öyle şeyleri
Okuyun..
Freud iyidir..
Adam bizleri çözmüş bence.. :KK66: :KK70:
 
Ben çocukları sevmeme rağmen anne olmak istemiyorum. Evli olmadığımdan sorun edecek bir yanı yok tabi benim açımdan. Doğurmak düşüncesi hoşuma gitmiyor başta ama bu dünyaya çocuk getirmek istemiyorum, bunu zavallı çocuklara niye yapayım, benim için çok zor bir yaşamdı bir de çocukları mı bu derdin içine atayım diye düşünüyorum, yoksa çocuklar müthiş. ama ilerde durumum olursa evlat edinmek isterim.

Anormal değil düşünceniz, istemiyorsanız kimsenin baskısı ile anne olmayın.
 
Çocuk istememek gayet normal bence çocuk istemek gibi. Bir tercih. Tercihlerinizin arkasında durun hayır ben çocuk sahibi olmak istemiyorumdeyin soran olursa.
 
  • Beğen
Reactions: 000
Back