Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Sizce ileride pişman olur muyum?

nomunomuchua .!.:

Yaşım 34.
Anne olalı 2 ay oldu. Uzun Seneler olmadı.
Üzerine gitmedim. Olmuyor diye karalar bağlamadım. Tedavi ol diye sıkıştırdılar hayırlısı olsun. Olmazsa hayırlısı olmamasıdır dedim.
Sonra bir gün baktım hamileyim.
Ee dedim demem hayırlısı da buymuş.

Yani çocukları severim ama ille de anne olcam duygusu yoktu. Rahatıma düşkün biriyimdir de bir de sorumluluk duygum yüksek bir işin içine girersem hakkını vermeliyim.
Annelik çok büyük sorumluluk size emanet bir can.
Çaresizlikler içinde çare olmaya çalışıyorsunuz.
Dünyanın düzenine, eşime ya da başkasına güvenmiyorum. Evlâdım için tek güven kaynağım kendimim. Rabbim ömür verdikçe onu iyi ve mutlu bir insan olarak yaşatmak için çabalayacağım.
Çocuğum hiç olmasaydı pişman olmazdım çünkü tatmadigim bir duygunun eksikliğini hissedemem.
Ama şu noktadan itibaren her şeyim oldu.
Ona çiçekli yollar sunmak için deli olsam da
dikenlerle mücadele etmeyi öğrenecek.
Ben de onun mis kokusundan güç alarak anneliğin hakkını vereceğim ınsallah.

Daha iletişim yok bilinçli gülmüyor konuşmuyor.
Bir de bana gülümseyip annecim diye sarıldığını düşünebiliyor musunuz?

Hamileliğim çok zordu gebelik zehirlenmesi ile erken doğum yaptım. 1 ay yoğun bakımda kaldı.
Hepsi zor duygulardı ama sırf ona kardeş duygusu yaşatmak için tekrar gebelik düşünürüm.

Yani artık ben değil o var.
Onun için en güzeli neyse ona ben tamamım.
Böyle değişik bir şey..

Genişletmek için tıkla...

Mutlu annelikler dilerim..
Sadece şu görüşe katılmıyorum.
Siz istiyorsanız ikinci çocuk yapılsa daha iyi olur.
Kızımın/ oğlumun kardeşi olsun anlayışı bana çok mantıklı gelmiyor. Sonuçta kötü de olabilir. Herkesin can ciğer kardeşi yok. Sırf kardeşi olsun diye ikinci çocuk olmasını ben hiç anlamıyorum..
Tabi karar sizin ama bana bu misyonu yüklemek fazla geliyor.

cikolataveturkkahvesi .!.:

Edebiyat mi..
Siz daha o zaman Manas destanini gormediniz..
Burada endişelerimi yüzeysel anlattım.. daha neler var neler..

Size bir sorum var. Çocuğunuz olmadığına pişman mısınız?
Hiç pişman oldunuz mu?
Çocuksuz yaşamak güzel mi?

Genişletmek için tıkla...

Hiç pişman olmadım olmam da 39 yaşındayım, 25 den sonra galiba istemediğime karar verdim çocuksuz hayat tabi ki güzel çünkü rahat bir hayat bir varlığa o kadar kendimi adayamam kedim var o bile ne büyük sorumluluk

cikolataveturkkahvesi .!.:

Sizin için sevindim.
Peki çocuğunuz için korkmuyor musunuz?
Her sey aileden ibaret değil. Yaşadığımız çevre üzerimizde çok etkili..

Genişletmek için tıkla...

Açıkçası benim çevremde, muhitimde kendi görüşümde ve maddi güçte insanlar bu nedenle bir korkum yok. Çocuğumun kreşindeki velilerle dahi epey kaynaştık, benzer çıktık. Komşularımız da öyle. Maddi anlamda da çocuğun eğitiminden kısmıyoruz, kendimize aldığımız giysileri azalttık, marka almayı azalttık. Çocuğun da kıyafetlerini kışlıksa yazdan, yazlıksa kıştan alıyorum, indirim kovalıyorum. Yine üç aşağı beş yukarı aynı standartını koruyoruz. Koleje gönderemesem dahi dil kursuna, spora, enstürman çalmaya yönlendirebiliriz. Ki hedefimiz de bu.
Meslek sahibi olması için elbette elimizden geleni yapacağız, ama olmazsa da kendi işini kurması için gün geldiğinde destek oluruz.
Eşim de ben de öğretmenim, eşim matematikçi, gerekirse fazladan özel ders alırız diyoruz. Çabamız olduğu için korkumuz yok. İkimiz elele verir yaparız.

cikolataveturkkahvesi .!.:

Mutlu annelikler dilerim..
Sadece şu görüşe katılmıyorum.
Siz istiyorsanız ikinci çocuk yapılsa daha iyi olur.
Kızımın/ oğlumun kardeşi olsun anlayışı bana çok mantıklı gelmiyor. Sonuçta kötü de olabilir. Herkesin can ciğer kardeşi yok. Sırf kardeşi olsun diye ikinci çocuk olmasını ben hiç anlamıyorum..
Tabi karar sizin ama bana bu misyonu yüklemek fazla geliyor.

Genişletmek için tıkla...

Ayrıyetten ona vereceğin sevgi maddi manevi herşey bölünecek

DenizinYosunKokusu .!.:

Ilk mesaja ve buna cevap olarak yazayim.Ben dunyaya gelmesem de olurdu.Ne dunyayi kurtardim,ne de istedigim ortam ve aileye rastladim.
Nufusa +1 ekledim sadece.
Dunyanin yarisindan cogu "birsey olmaz"cocugu bence.Saniyormusunuz ki tum cocuk yapanlar olcup biciyor.
Ben neden cocuk yaptim?
1. gercekten istedim.
Zengin degilim,bolluktan yapmadim.
Cocuklarimi gercekten sevdim.
Belki onlarla kendimi de sevmisimdir.
2.Aileme,iste cocuk boyle sevilir,bunu gosterdim.
Sanki ben gercekten ben oldum,butun biriktirdigim bilgi,sevgi bosa gidecek gibi geliyordu,onlari topraga goturmeyecegim,cocuklarima emanet ettim.
Ama istemiyorsaniz yapmayin,ya da cok isteyinceye kadar bekleyin.Cocuk en fazla sevgisizlige dayanamaz,gerisi bir sekilde hallolur.

Genişletmek için tıkla...

Sizi takdir ettim.
Insanlar çoğunlukla travma ile büyümüşse kaçınma davranışı sergilerler. Yani çocuk yapmazlar. Siz korkularınızın Üstüne gitmişsiniz. Bu çok güzel bir şey..

Hemcinslerimin motivasyonu sanırım çocuksuz evlilik olmaz..bir kuzenim tek maaşla geçiniyor. Ona rağmen ikinci çocuğu yaptı. Bana göre tek çocuk olmalıydı.simdi o çocuğa ayıracağı bütçeden kısacak..

Iyice emin olmadan çocuk sahibi olmak istemem.
Bunun için her önlemi alırım..

cikolataveturkkahvesi .!.:

Mantıklı bir öneri..

Genişletmek için tıkla...

Çocuk yapma ya da yapmama kararı çiftler arasında kesinlikle ortak alınması gereken bir karar. İki tarafın da gerçekçi beklentilere sahip olması gerekiyor. Yani bir taraf "Çocuk evin neşesidir ehehe yapalım yaa" deyip diğer tarafı çocuğun sorumluluğuyla başbaşa bırakıyorsa bu kararın sağlıklı bir karar olarak değerlendirilmesi zor. Ha şunu da belirtmek lazım, insan başına gelmeden tam olarak anlayamayabiliyor olabilir, her ne kadar gerçekçi beklentilere sahip olduğunu düşünse de. Bunu burada en iyi anneler açıklayacaktır -ki açıklamışlardır diye tahmin ediyorum, araları okumadım.

Çocuk yapma ya da yapmama nedenleriniz aynı olmayabilir ancak kararınızı ortak almalısınız. Yanılıyor olabilirim ama sizin eş adayınız sanki çocuk istiyor da sizi yönlendirmeye çalışıyor gibi geldi bana. "Tamam sen bilirsin ama pişman olma bak"; alttan alta biraz manipülasyon hissettirdi bana. Dolayısıyla evlenmeden önce bu kararı kesinlikle netleştirmenizi öneriyorum. Bu konuda herhangi bir tereddütü olan varsa mutlaka oturup tartışın. Çocuk sahibi olmak isteyen "gerçekten" bunu kastederek, isteyerek yapmalı çünkü. Çocuk sahibi olmayı istemek ne kadar doğalsa istememek de o kadar doğal. Ancak bunu "Bu kötü dünyaya çocuk getirmek istemiyorum" tarzı edebileştirmek çok mantıklı gelmiyor bana. Dünya ne zaman çok süper bir yer oldu ki zaten? Biz diyoruz şu an "Ah ah eskiden böyle miydi?", bizim çocukluk dönemimizdeki yaşlılar da diyorlardı ki "Ah ah eskiden böyle miydi?". Kim memnundu ki şu anki düzenden? Herkes geçmişe özlem duyuyor ama çocuk yapmaya da devam ediyor.

Bir insan nasıl çocuk istediğini biliyorsa istemediğini de bilmeli bence. Kimi insan bir çocuğun sorumluluklarıyla baş edemeyeceğini düşünüyor, kimisi kendini o kadar anaç bulmuyor, kimisi ise sadece "ona göre olmadığını" düşünüyor. Sonuç olarak net olarak kararının arkasında durmak önemli burada. Kendimden örnek verecek olursam bana çocuk yapma fikri hoş geliyor ama zaman konusunda sıkıntılarım var. Doğru zamanı "o zaman" geldiğinde bileceğimi düşünüyorum, şimdilik akışına bırakıyorum. Eşim de benimle aynı fikirde, şimdilik çocuk fikrini rafa kaldırdık. Yeri geldiğinde çıkaracağız. Bunu çok önceden konuşmuştuk.

Freud'un şu lafına bakalım: "Üreme; insanlar için hayattan memnun olmanın kanıtıdır. Insanlar hayatlarından memnunsalar üreyerek kendi genlerini sonraki nesillerde devam ettirmek isterler." Ben Freudyen bir insan olduğumu söyleyemem ama burada tamamen evrimsel psikoloji bakış açısı var. Freud'un yaşadığı dönemler olan 19.yüzyıl sonu-20.yüzyılın başlarında kaygılar daha başkaydı. 20. yüzyılda Avrupa'da nüfus artışı durmuştu. I. Dünya Savaşı zaten pek çok erkek çocuğun askere gitmesine sebep olarak üremeyi durdurmuştu. Savaş ve ihtilallerden kaynaklı siyasi baskılar ve ekonomik nedenler uluslararası göçlere sebep oldu. Bu dönemlerde üreyip, yaşlı nüfusun baskınlığını engelleyerek genç ve çalışan nüfusun yetişip ülkelerin kalkınmasını sağlamak önemliydi. Hoş, insanlar genelde hayatlarından memnunlarsa üremez; savaş gibi durumlarda evrimsel olarak soyun tükeneceğini düşünüp çok çocuk yaptıkları malumdur. Şu anda insanlar bir bebeğe bakabilmek için belli bir maddi seviyeye gelmeli, ikinciyi hatta üçüncüyü yapacaklarsa hepsine eşit miktarda maddi ve manevi destek sağlayabilmeli. Evliliğin belli bir olgunluğa gelmesini beklemeli. Dolayısıyla Freud'un yıllar yıllar önce söylediği şeyler zaten şu anki duruma uygun değil. Derdimiz "kendi genlerimizi sonraki nesle geçirmek" değil çünkü, "hayatta kalmak".

Pişman olma mevzusuna gelince, açıkçası ben anne olduğum için pişman olmaktansa olmadığım için pişman olmayı yeğlerim. Çünkü anne olduğum için pişmansam çocuğumun da hayatını etkileyeceğim ister istemez. Anne olmadığım için pişman olursam en azından kendi kararlarımdan sorumlu olurum ya da anne olmayı çok istersem evlat edinme gibi şanslarım olabilir. Ama çocuğumu "atma" (!) gibi bir durumum söz konusu olamaz.

Neredenbaksantutarsizlik .!.:

Ne kadar güzel ifade etmişsiniz kendinizi . Teşekkür ediyor ,kutluyorum.
Ikilemlerinize gelince ; bende 28 yaşındayım . Inşallah 2 aya kadar kızımı kucağıma alacağım. Hamileligimden 1 sene kadar önce tüplerimi baglatmayi düşünüyordum . Korunma önlemlerini çifter çifter alıyordum o kadar düşünmüyordum yani .
Matematik öğretmeniyim lise grubuyla çalışıyorum. Tek tük ortaokul seviyesinde sınıflarda derse giriyorum orada bile çıldıracak seviyeye geliyordum . Çocuk sevmiyorum yani :)
Sonra bir gün ne oldu nasıl oldu bilmiyorum içime bir heves , bir istek geldi . Biyolojik saatim birakin çalmayı çığlık çığlığa bagirdi resmen . O dakikadan sonra acaba diye düşünme aşaması falan derken bir baktım ki hamileyim . Olmasaydı pişman olur muydum ? Onu bilmiyorum. Şu an mutluyum onu icimde hissetmek bugune kadar yasadigim hicbir fiziksel yada ruhsal hazza benzemiyor . onun için bir şeyler yapmak benim gibi bencil bir insana göre cok zordu icimden bambaşka bir ben çıktı.
Bana göre bunları düşünmek bile içinizde anne olmayı istediğinize dair ancak bastırdığınız duygular olduğunun işareti .
Akışına bırakın . Bir gün gelip o saat çaldığında,nasibinizde de o çocuk varsa sizi gelip bulacak . Kaderin üstünde bir kader vardır:)

Genişletmek için tıkla...

Hayırlı kolay doğumlar dilerim.
Benim biyolojik saatim yok demek ki:)
Şaka bir yana olacağı varsa olur ona katılıyorum. Sadece mutsuz istenmeyen bir çocuk yetiştirmek istemem. Bu yapılmaması gereken bir şey.

Mesela belki görmüşsünüzdür. Bazı anneler çocuklarını hakaret ede ede büyütür. Özgüvenini öz saygısını her şeyi kırarlar. Öyle bir anne olmaktansa hiç olmayayım düşüncesindeyim.

Yarına çıkacağımızın bile garantisi yokken her şeye sizin kadar detaylı kafa yormuyorum. Hayat tüm olumsuzluklara rağmen çok güzel ve yaşam kutsal. Bu nedenle anne olduktan sonra çok geç kaldığımı düşündüm, keşke daha erken evlenip daha çok çocuk sahibi olabilseydim. Hayata bakışım, beklentilerim ... kısaca ben değiştim ve iyi yönde evrildigimi düşünüyorum.

Ne var ki anne, baba olmak çok büyük sorumluluk. Herkes anne baba olmamalı, hele hele aklında acabalar varsa asla...Ebeveyn olmak kıymet bilene ömürlük çünkü. Sadece eşiniz ileride çocuk isterse sıkıntı yaşayabilirsiniz. Yumurtalarinizi dondurmak mantikli olabilir.

regina phalange21 .!.:

Dört yıllık evliyim yaş 30 a yaklaştı hala çocuk istemiyorum. Ülkenin durumu bunda çok etkili yurtdışına yerleşmeyi düşünüyorum eğer gidebilirsem burdan yaparım.ama bu şartlarda bu ülkede zor.

Genişletmek için tıkla...

Sizi çok iyi anlıyorum.
Sizinde benim gibi kaygılarınız var..
Umarım yurt dışına yerleşebilirsiniz..

İki çocuğum var ve pişman değilim. Elbette mutsuz olduğum, çok yorulduğum yalnız kalmak istediğim zamanlar oluyor. Ama iyiki de çocuklarım hayatımdalar diyorum. Tabi siz kendi koşullarınıza göre çocuğa karar vermelisiniz. Ben eşimle üniversitede tanışmıştım. Yıllarca birlikte gezdik, öğrendik. Yurt dışında birlikte çalıştık ve birikim yaptık. Sonra da Türkiye'ye döndük. Kpss ye girdim ve kamu kuruluşuna atandım. Yani ben her türlüyü altyapıyı hazırladıktan sonra çocuk yaptım. Bir oğlum ve bir kızım var. Aslında başlarda ben de ikinci çocuğu kesinlikle yapmam diyordum. Ama inanılmaz derecede kızım olmasını da istiyordum. İkisi de erkek olsaydı belki pişman olabilirdim:) İkisine de aynı ölçüde faydalı olmaya çalışıyorum. Emzirme konusu konuşulmuş. Benim için emzirmek o kadar mükemmel duyguydu ki anlatamam. İki çocuğumu da ikişer sene emzirdim. Hatta çocuk doktoru kızımı bebekliğinde aşırı kilolu buluyordu. Emzirmeyi azaltmamı söylemişti. Kızım şu anda 4 yaşında ve normal kiloda. Bende bu kadar yoğun annelik duygusu doğum yaptıktan sonra oluştu. Yani ben de öncesinde çocuklara karşı çok yakınlık hissetmiyordum.

Dindirella .!.:

Valla bende istemiyorum bazen cok istiyorum tabi once evlenmeliyim.ama benim yetistirdigim cocuk sanki cok uzulur gibi geliyor.benim cocuk muhtemelen naif olacak,kibar olacak cemkiremeyecek ama bu ulkede cemkirmeden hak arama kulturu yok.hep ezmek uzerine bi yasam belki de doga boyle ben naifim.ben konusurum genelde oule cozmeye calisirim kimjn hakli oldugunun onemi yoktur.kazan kazan i benimserim.ama bu toplumda oyle bi kultur yok ve insanlarla yasamak,is yapmak cok zor

Genişletmek için tıkla...

Ben sizi anlıyorum..
Biz Iskandinav kafasıyla yasayan yurdum insanıyız..
Bu ülke akdeniz stili..
Gürültülü konuşmalar bağışlar..
Ülke insanı bizi yoruyor..

nscckts .!.:

4 bucuk yasında kızım var baska cocuk dusunmuyorum

cocuk dusunmeme sebebım ; dunyanın gıdısatı ve maddı manevı kendımde yeterlı gucu gorememek...

yanı 2. cocugu yaparken mevcut cocugumun sartlarını bolerek degıl ıkıncıye de aynı sartları kımsenın hakkından bolmeden sunabıleceksem olur yoksa olmaz , en bastan haksızlık yaparak cocuk dogurmak ıstemıyorum ayrıca yasım 33 gercekten yas ılerledıkce ve tek basınada olunca cocuk buyutmek zor oluyor,

bızım cocukluk zamanımızda ne kolaymıs sokakta buyuduk kuzenler arkadaslar cok kalabalıktık sımdıkı gıbı teke tek evde bu sartlarda cocuk buyutmek yoktu ...her sene gıdısat olumsuz yon alırken kyamet ha koptu ha kopacak derken yaşım ılerlerken maddı manevı kendımde guc bulamazken asla ama asla ıkıncı cocugu dogurarak ne suan evladıma ne dogurmayı dusunecegım evlada haksızlık yapamam kendı vıcdanıma hesap veremem

gonul ısterdı kı bıraz daha param olsun ve hayat sartları bu kadar olumsuz olmasın o zaman kesın ıkıncıyı dusunurdum fakat yukarda bahsettıgım sebeplerden oturu maalesef 2. cocuk asla dusunmuyorum ve bunu gercekten uzulerek soyluyorum.

mutlu olmayan sorunları olan kısıler de cocuk ısını ertelemelı , cocuk dogurmak kolay da buyutmek dunyanın en zor ısı . dogru buyutmek yetıstırmek ıcın once bızlerın dogru ve duzgun yetısmıs olması gerekıyor
goruyorsunuz dunyanın halını vahşet almıs basını gıdıyor ıyı yetıstırılmemıs kultursuz ahlaksız ınsanlar yuzunden baska ınsanlar ne acılar cektı cekıyor bır kadın bır cocuk degıl bır toplum doguruyor . benım cocugum benım evım dıye kucuk dusunmemek lazım ulkeye hatta dunyaya getırdıgın bır cocugun dev etkısı oluyor . bu gucu kendınde bulan dogursun

Genişletmek için tıkla...

Her kelimesine katılıyorum..
Çok haklısınız.. keşke herkes sizin gibi düşünse..
Bir kadın, bir çocuk değil bir toplum doğuruyor lafı şahane..

Eğer olursa bende tek çocuk düşünüyorum..
Tabi olursa..

saskito_ .!.:

İstersin olmayabilir de, ben de olduğu gibi.

Genişletmek için tıkla...

Umarım anne olursunuz.
Allah'tan ümit kesilmez..

cikolataveturkkahvesi .!.:

Çok haklı tespit. Sizi çok takdir ettim.
Bu var olmanın dayanılmaz ağırlığı kısaca..
Insanın Anlam Arayışı yüzyıllardır gündemde olan bir konu. Insan nerede olursa olsun hayatına bir anlam aramış. O yüzden çocuk cok anlamlı bir sebep. Çünkü biri size muhtaç oluyor. Onun için vazgeçilmez oluyorsunuz. Bunu cocuk dışında size kimse veremez.

Ben eski uyeyim. Burada çok konu okudum. Anne olmak için dünyaya gelmişim diye. Neden?
Çünkü anlam buluyorlar. Kendi varoluşsal durumları anlamlı oluyor. O yüzden.

Nasıl pişman olmamayı sağladınız?
Hiç özenme olmadi mi yaşıtlarınıza?

Genişletmek için tıkla...

Hiç özenmedim inanın
Bir kez doktorum erken menapoza girebilirsin dediğinde biraz panikledim acaba mı diye hatta o dönem evlat edinmeyi düşündüm, bununla ilgili bir konu da açmıştım nasip değilmiş olmadı şimdi iyi ki olmamış diyorum. Şu an 43 yaşındayım inanın sese, fazla harekete, koşturmaya, endişeye ne halim ne de tahammülüm yok, bir çocuğa istediği enerji dolu anneliği asla veremem. Herşey zamanında dedikleri doğruymuş
Herkesin anlattığı o biyolojik saat bende çalışmadı, yapı olarak çok anaç, şevkatli bir tipim ama hiç çocuğum olsun diye geçmedi içimden.
İnsanlar bana yaşlanınca yalnız kalacaksın diyor, bdv yi okuyun diyorum :)))
İnsanın yaşlılığını evlada bağlaması , onu sigorta olarak görmesi bana hep kötü gelmiştir, neden çocuğuma yük olayım ki. Ben annemi hastalığında 9 yıl baktım, ne kadar zor olduğunu gördüm, o zamanlar bekardım ben nispeten daha az zorlandım ama evli ve çocuklu olan kardeşlerim çok çok yıprandılar, kimse beni böyle yüklenmesin. Hayatım boyunca çalıştım, yaşlılığımda giderim bir özel huzur evine yatarım, hiçte gocunmam, Rabbim kararlar diye bir söz vardır çok inanırım ama çocuğun varken gidip yatamazsın o huzurevinde , elinde olmadan yüreği incinir insanın.
İyi insan yetiştirmek gibi bir amaçla da çocuk sahibi olamadım, bana yeterli gelmedi, benim çocuğumun iyi insan olacağının ne garantisi var:)) Kardeşlerim, arkadaşlarım hepsi çocuklu, hepsi çocuğun çok büyük sevgi olduğunu anlatıyor durmadan en başta küçük kardeşim :)) geçen gün dedim ki bir saat olsun çık bir kahve iç, o kadar mahrum hayattan, ben kendi adıma böyle adamak istemiyorum kendimi hiç bir sevgiye, tüm ömrümce benden önce gelecek bir varlığa hiç bir zaman hazır olmadım, olana saygım sonsuz. Evlat sevgisini bilmiyorum o yüzden eksiklik çekmiyorum, toplum dayatması kısmını çoktan aştım, eşim ve kedim Allah sağlıklı ömür versin yetiyorlar
Son yıllarda dolu dizgin giden sadece çocukla var olma modası da pişman olmama sebeplerimden biridir, gördüğüm bir çok kadın anne olduğunda kendini sadece buna adıyor, kendi gelişimi duruyor, hayattan kopuyor. Bir bakıyorsun uyudu, yedi, güldü,mıçtı başka hiç bir faaliyet yok, çok yakınımdaki iyi eğitimli denen insanların böyle yitip gittiğini gördüm bu da iyi ki yapmamışım demek için sebeplerden biri.
Memleket hali her zaman kötü, bu çocuk yapmamak için sebep mi tartışılır ama benim öncelikli sebebim asla değil

Idrakyollariiltihabi .!.:

Cidden merakımdan soruyorum çocuk eğitimi sizin için sadece "rızık" tan mı ibaret? Mesela çocuğa her türlü rızkı yaradan vesilesi ile verebilen bir anne baba istediği kadar üreyebilir mi? Zira yaradan rızkın yanında akıl ve muhakeme yeteneği de vermiş insana.

Genişletmek için tıkla...

İstediği kadar üreyemez bakabildiği kadar ürer.Sormuşsunuz fikrimi söyledim.

Cocuk sahibi olmayi hic istememekle, kararsiz kalmak ayni sey degil bence. Bir kararsizlik varsa,orada istek de vardir.

Insanin temel amaci, uremek olmamali tabi. Ama bence bir yerden sonra isteniyor. Ruhsal bir tatmin de açıkçası. Dunyaya bir can getirmek.. olağanüstü özel bir durum. Tabii insan uzun sure sancilar çekiyor, yetistirebilir miyim, bu işe kalkismali miyim diye. Sonra da dedim ki, ben yetistirmeyeceksem kim yetistirecek? En azindan denerim. Olmazsa, inancli bir insanim takdir Allahtan.

Erken evlendim. Ilk yillar cocuk istemiyorum diye ağlıyordum o derece çocuk istemiyordum. Gerekcem de şuydu, hayattan butun hevesimi alayim, yaa cocuk olmasaydi şunu yapardim diyebilecegim birsey kalmasin, ki cocugumu ayak bagi olarak gormeyeyim. Gercekten de gezdik, cilginliklar yaptik, artık bir hedefim bir amacim kalmadi gibiydi. 4.5 yil sonra dogdu oğlum. Ilk aylar korkunctu, sonra da hep cok sevdim suphesiz, ama "aman bu cocuk dedikleri seyi cok abartiyorlar, olmasa da olabilir, eşime olan sevgimi gecemez" diye düşünüyordum.
Simdi 3 yasina yaklaşıyor. Ölüyorum aşkımdan. Hayat ortağım resmen. Belki benden kaynaklanan yanlışliklardan dolayı geç bağ kurabildim bilmiyorum,bu konuda kendimi suçlamıyorum. Ama ben yeni anne olabildim. Daha yeni geceleri kapisini açıp kontrol ediyorum, öpüp kokluyorum. Ve bir kardesi olmasını cok cok istiyorum.

Hayatimdan maddi ve manevi olarak cok mutluyum. Cok mutlu bir evliliğim ve aile hayatım var. Kendimi ve eşimi bir cocuk yetiştirmeye elverisli, bilincli buluyorum. Bir eser uzerinde çalışmanın, emek vermenin gururunu taşıyorum. Ureme benim icin evet hayatimdan memnun olmanın ve bu memnuniyeti bir kucuk cana daha taşımanın anlamı.
Ama savas doneminde de yogun nufus patlamalari oluyor. O yuzden kendim icin dogru olsa da, bu genellemeye katilmiyorum

cikolataveturkkahvesi .!.:

Merhaba Sevgili Üyeler;
Nasılsınız? Umarım iyisinizdir.
Size bir sorum var.
Ben 33 yaşında, evliliğe giden bir ilişkisi olan biriyim(inşallah). Erkek arkadaşımla evlenmeyi istiyorum. Ama çocuk sahibi olmak istemiyorum.

Evet, çocuk sahibi olmak istemiyorum.
En azından şu an istemiyorum.
Bunu birkaç kere onunla da konuştuk. Senin kararın. Benim için çok sorun değil ama sen ileride pişman olabilirsin dedi. Erkek arkadaşım çocuk olmasa da sorun değil diyor ama ben ileride belki çocuk isteyebileceğini düşünüyorum.
Ama gelin görün ben çok kararsızım. En azından içinde bulunduğum şartlarda.Kendime göre çok nedenim var.

Bir kere çok enflasyonist bir ülkede yaşıyoruz.. bir hafta aldığımız bir temel tüketim malı diğer hafta asla aynı fiyat değil, fiyat inanılmaz artmış oluyor. Maaşlar bu fiyat artışlarına yetişemiyor. Araba almak bile artık lüks olmuş. Ev fiyatları zaten inanılmaz pahalı. Her şey çok pahalı. Eğitim pahalı. Sağlık pahalı. Bezi, maması, doktoru, kursu, hobisi, giyimi, oyuncağı, kitabı vs her şey pahalı. Yaşamak çok pahalı. Daha da kötüsü burası manevi olarak kaotik bir coğrafya.. Sosyal, ekonomik ve kültürel sorunlar hiç bitmiyor. Araf gibi bir yer.. iki arada bir derede..

Ayrıca dünyada su sorunları, savaşlar, kadınlara saldırılar, işsizlik, ekonomik krizler tonla sorun var. Dünya giderek kalabalık oluyor. Bu gidişle kaynaklar bir noktada yakın zamanda tükenecek. Çocuğum benden bunun için hesap sorabilir. Klişe bir soru ile "Neden beni dünyaya getirdin?" deme ihtimali çok yüksek.

Özetle hem maddi hem manevi parametrelerden dolayı çocuk sahibi olmak istemiyorum. Arada olsa nasıl olur diye düşünüyorum.(Acaba yaşımdan dolayı etkilenme mi yaşıyorum?) Bazen acaba sadece bir tane olsa mı diyorum?

Sanırım bu kaotik ortamda çocuk istemiyorum. Burası bana 33 yaşında ağır geliyor kim bilir çocuğuma ileride nasıl gelir..Ayrıca bu kadar kaotik bir ortamda çocuk büyütmek bana çok bencilce geliyor. Bunu çocuğuma yapmaya hakkım yokmuş gibi..bunu çocuğuma yapmamalıymışım gibi..Kısacası araftayım.

Sizce ileride çocuk sahibi olmasam pişman olur muyum? Olursam neden?
Doğurgan yaşlarda çocuk sahibi olmayıp sonra bundan pişman olmayan üyeler var mı? Neden pişman olmadınız?

Ilave Soru: Evlenip çocuk sahibi olanlara da bir sorum var.
Freud der ki: Üreme; insanlar için hayattan memnun olmanın kanıtıdır. Insanlar hayatlarından memnunsalar üreyerek kendi genlerini sonraki nesillerde devam ettirmek isterler.

Bu önermeye göre Freud'un dediği gibi hayattan istediğiniz ölçüde memnun musunuz ondan mı çocuk sahibi oldunuz?
Çocuk sahibi olma motivasyonunuz neydi?

Belirtmek isterim ki yargılamak için değil arafta kaldığım için soruyorum.

Cevap verirseniz çok sevinirim.
Herkese iyi forumlar..
Sevgiler.

Genişletmek için tıkla...

Eşimle "çocuk istemiyoruz" diye karşılıklı anlaşarak evlendik..
Evlendikten 2 yıl sonra benim fikrim değişti ama eşimin fikri değişmedi.
Benim baskı ve ısrarlarımla 3 çocuk sahibi olduk.
Çocuklar benim dünyammış meğer
Şimdi 4. için eşimi ikna etmeye çalışıyorum

"Anne olmak istemiyorum" derseniz sizi anlarım, istemiyorsanız düşünmeyin derim.

Ancak saydığınız nedenlerden dolayı çocuk sahibi olmak istemiyorsanız pişmanlık yaşarsınız

Niran Nevra .!.:

Eşimle "çocuk istemiyoruz" diye karşılıklı anlaşarak evlendik..
Evlendikten 2 yıl sonra benim fikrim değişti ama eşimin fikri değişmedi.
Benim baskı ve ısrarlarımla 3 çocuk sahibi olduk.
Çocuklar benim dünyammış meğer
Şimdi 4. için eşimi ikna etmeye çalışıyorum

"Anne olmak istemiyorum" derseniz sizi anlarım, istemiyorsanız düşünmeyin derim.

Ancak saydığınız nedenlerden dolayı çocuk sahibi olmak istemiyorsanız pişmanlık yaşarsınız

Genişletmek için tıkla...

Bizim toplumumuzda cocuklarin sorumluluğu yuzde 90 anneye ait. Bu yüzden annenin istegi olmadan asla cocuk olmamali diyorum.
Ama kendimi eşinizin yerine koyuyorum. Istemedigimiz konusunda hemfikir olarak evlensem ve yogun baskiyla bir degil, iki degil, tam uc cocuk sahibi yapilsam.. mutlu olmayabilirim

filmgibi .!.:

Bizim toplumumuzda cocuklarin sorumluluğu yuzde 90 anneye ait. Bu yüzden annenin istegi olmadan asla cocuk olmamali diyorum.
Ama kendimi eşinizin yerine koyuyorum. Istemedigimiz konusunda hemfikir olarak evlensem ve yogun baskiyla bir degil, iki degil, tam uc cocuk sahibi yapilsam.. mutlu olmayabilirim

Genişletmek için tıkla...

Eşimle ilgili kısmını da detaylandırayım o zaman.
İstememe nedeni cesaret edememek, olduktan sonra da iyi ki varlar diyor tabi..
Tüm çocukların yükünü benimle birlikte yüklendi, belkide daha fazla.
Çocuklar onunda dünyası yani