Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Sizce ileride pişman olur muyum?

nebileyim .!.:

3 çocuk annesi olarak, anne olmak benim dünyada yaşadığım en eşşiz, en güzel deneyim diyorum.
Bunu da denemeden tatmak mümkün değil.
İlk çocuk risk almak gibi düşünülebilir aslında...
İyi ki ben bu riski almışım.
Eve gidince beni karşılayacak kucak dolusu yavrum var
(onları severken de bunu söylüyorum) iyi ki doğurmuşum onları, allahım iyi ki onları bana vermiş. Onları bana verdiği için allahıma çoook teşekkür ediyorum

Genişletmek için tıkla...

Mutluysanız ne mutlu..
Peki bir şey sorsam?
Neden üç çocuk???
Motivasyonunuz neydi?

cikolataveturkkahvesi .!.:

His olarak da yok. Geleceğini de sanmıyorum.
Gelse gelirdi. Ben 33 yaşındayım..
Bakalım gelecek mi..

Genişletmek için tıkla...

Bana da 32 de geldi yarım yamalak :)

Bütün yorumları okudum.
Bu konunun cevabı bu kadar karmaşık değil. Eğer bu kadar uzun uzadıya merak ediyorsanız pişman olursunuz. Bir insan bir şeyi istemiyorsa istemiyordur, bunun için neden önemli değil ki.
Hayatta her konuda bu kadar ince düşünerek hareket etmemiz mümkün değil. Çünkü bizim hesaplamadığımız değişkenler de çok.
Gerçekten eminseniz artık sorgulamayın
ve sorgulatmayın.
Herkes için çok farklı bu konular. Bakın arka sayfalarda emzirmenin kendisini boğduğunu söyleyen anneler var, benim ise en zevk aldığım şeylerden biri. Ablam da sevmedi emzirmeyi, benim sevdiğimi duyunca çok şaşırıyor mesela.
Ayrıca hiçbir insanın çocuk yaptığına pişman olma lüksüne sahip olduğunu düşünmüyorum. Çünkü bunu her türlü çocuğa hissettirirsiniz, hissettirmiyorum diyen de kendini kandırır. Evet; herkes aynı anaçlığa sahip olacak diye bir kaide yok ama kimsenin dünyaya gelmiş bir bebekten pişman olup, bunu ona yaşattırmaya da hakkı yok. Bunu bilip de buna üzülmeyecek insan yok çünkü. O yüzden gerçekten istemiyorsanız bir anlık istekle yapmayın.

Kişisel bakış Ama bence çocuk güzel bir enerji sıkıntısı bile güzel. Ben çocuk hastası biriyim. Biraz anaç yapıdayım. Baskasının çocugunu bile deli gibi sevebiliyorum. Bana göre olmalı. Sizin bakış açınız anneliği çok isteyen yapıda değil. Ama pişman olursunuz gibime geldi. Çocuk en iyi arkadaş oluyor dert ortağı. Anneliği isteyen herkes yaşasın isterim hep

cikolataveturkkahvesi .!.:

Size kaç yaşında geldi biyolojik istek?
Ben çok genç degilim ki. 30 üstüyüm.
Ben daha çok istiyorsam bilinçli yapacağım gibi geliyor. Bakalım zaman ne gösterecek..

Genişletmek için tıkla...

32 yaşında

ince bilek .!.:

Benzer sebeplerden 2.çocuğu istemeyenlerdenim ama herkesin 1 tanede olsa evladı olmalı bence. Kesinlikle tadılması gereken bir duygu.

Genişletmek için tıkla...

Annemde sizin gibi düşünüyor.
Ileride yap bir tane diyor.
Olay affedersiniz çocuğun oluşması değil sonrası..
Çocuğa hakkını vererek annelik yapmak..

Çocuk istemek içgüdüsel bir şey. Ben çok istedim ama nasip olmadı. Keşke bir kızım olSaydı. Çok isterdim. Ama anne olma ısteği bencilce bi bakıma. Saydigunuz sebepler bu dunyaya cocuk getirmemek için yeterli. Ama bilinçsiz binlerce kadın anne olurken, sizin anne olmanız bu dünyayı güzelleştirir diye düşünüyorum.kendinizi daha iyi tanımak için anne olunca nasıl biri olacağınızı görmek için anne olmalısınız.

Pişman olacağınızı düşünmüyorum ama fikirleriniz değişir gibi.

cikolataveturkkahvesi .!.:

Annemde sizin gibi düşünüyor.
Ileride yap bir tane diyor.
Olay affedersiniz çocuğun oluşması değil sonrası..
Çocuğa hakkını vererek annelik yapmak..

Genişletmek için tıkla...

Sevgili çikolata haklı olduğun yanlar var. Ama dünya her zaman böyleydi. Ve böyle devam edecek. Mesela ispanyol gribi salgınının fotoğraflarına bakarsan bu günlerle aynı olduğunu görürsün. Onların da bir kaç sene sürmüş, üç dalga halinde olmuş, dünya nüfusunun yüzde onunu kaybetmişler.
Yani salgınlar, depremler hep vardı ve hep olacak.
Para konusunda haklısın. Çocuk ürünlerinde inanılmaz bir artış var. Benim oğlum 2017 şubat doğumlu, doğduğu sene aldığım her şeyin fiyatı en az iki kat arttı. Ama bir yol yine bulunuyor. Mesela ben artık oğlumdan kalan kaliteli giysi ve oyuncakları ikinci el sitelerde satıp ordan aldığımız parayla alıyorum yenilerini. Böylece başka bir çocuk da ucuza oyuncağa kavuşuyor. Kitaplar evet pahalı, onun için de oğlum her gün kumbarasına para atar. İl kütüphanesinin çocuk reyonunu keşfettik, haftada bir gidip bakıyoruz.
Yani hiç bir devalüasyon, enflasyon oğlum için yapacaklarımı azaltamaz, bir yol buluruz. Ve her ne olursa olsun ne yaşanırsa yaşansın iyi ki derim.
Emin ol bir anne ve baba mutlu bir çocuk yetiştirmek isterse şartlarını da eminim baştan düzenler, bir yol bulur.
Önemli olan maddi durumlar, küresel krizler değil özetle içinden geçen ne? Gerçekten çocuk istemiyorsan, zorluklarıyla mücadele etmek istemiyorsan yapma sakın. Zor bir şey, aşırı emek istiyor, hayatın çok değişiyor. Bunu istemiyorsan pişman da olmazsın yapma.
Ama sadece maddi kaygılarla yapmayacaksan, içinde bir yerde kendi çocuğunu büyütme hevesin varsa yapmalısın, pişman olursum.
Önemli olan içinizdeki hisler.

Sademm7 .!.:

Doğru bir karar bence. Ki ben çocuk yapmamaktan değil de çocuk yaptığı için pişman olan daha çok kişi olduğunu düşünüyorum. Ama kimse bunu dile getiremez, linçlenir.
Ben de istemiyorum. Gerçi şu an 25 yaşındayım 5 sene sonra düşüncem ne olur bilemem ama ben son 3-4 senedir bu konuda aynı düşünüyorum..
Ne zaman ki maddi hiçbir kaygım olmaz çok zengin olurum o zaman beeellkiii... Ama öyle bir ihtimalde yok gibi birşey

Genişletmek için tıkla...

Tabi ki linclenir.
Burada bile..
O yüzden kimse pişman olduğunu açık açık söylemez.
Her anne çocuğunu inanılmaz sever. Erkek arkadaşımın kedisi var. Onu bile şimdiden seviyorum. Bazen tırmalıyor ama çok tatlı.. Ki kendi bebegim olsa illa severim onda sorun yok.

Sırf bebegim olsun diye bu kaotik evrene onu getirmeli miyim? Işte sorunsal o.

Mune .!.:

Şu an çok yakınımda yeni anne olmuş bir kadın sabahı sabah ediyor, bebeğin sesi bizim eve kadar ulaştığından saat başı üveeee üveee sesleri duyuyorum:) bebeler ınga diye ağlamıyor muydu

İsteyen herkes bebeğine tez vakitte kavuşsun inşaallah ama bebeğin sesini duydukça kadına üzülüyorum, geçmiş geliyor aklıma, aylarca uykusuzluktan bastığım yeri bilemediğim günler, hiç özlememişim o günleri, isteyenler müstesna ama istemeyenleri kimse gaza getirmesin, zaten belki doğuştan anaç olanlarımız vardır ama annelik duygusu bebeğin doğumundan sonra gelişiyor bence.

Bir de burada çok sık denk gelmeye başladım, doğum şeklinizden emzirmenize kadar sorgulayıp anneliğinizi bununla ölçüyorlar, oysa gerçekte kimse kimsenin bebeğine nasıl bir anne olduğunu bilemez, doğum şeklimiz veya emzirmek yerine mama vermemiz bizi kötü anne yapmıyor, ne zaman kötü anne oluruz?
Çocuğumuzu sevgisiz saygısız bir evlilikte kurtarıcı gibi görürsek bence, kimse kusura bakmasın ama ben sorsak belki doğmak istemeyecek minik masum bebeklere bu yükü yüklemeyi adil bulmuyorum.

Genişletmek için tıkla...

Doğumla beraber anneliğe yüklenme olayı ilk olarak ‘aa sezaryen mi, tuh bebek gerekli koruyucu tabakayı almadan doğdu, e tabi sütün de gelmez hemen ve bağı kurmakta zorlanacaksın’ fitnesiyle başlıyor.
Halbuki normal hem de bayağı normal doğurdum ama sütüm gelmedi
4. gün sonunda 1 2 damlacık kolostrum çıktı, evde bir bayram sevinci, çay kaşığıyla çocuğa tepmeceler, ziyan olmasın diye kaşığı yalatmacalar
Sanki bilirkişiler de arayıp, sağa sola haber vermeler, offf Allahım delirmeme ramak kalan günlerdi.

Çocuğum emmedi diye ‘seni istemedi sevmedi’ diyen bir kv dem var sağolsun, bu da yetmez gibi ‘aa sana annelik emzirmediğinden gelmedi, emzirmeyen anne babadan farksızdır ondan sevemedin bizim gibi’ diyen muhteşem çevre de cabası.
Kendi annem ise sırf süt gelsin diye kuru boş memeyi, saatlerce pompayla çektirirdi bana, herhalde 5 6 ayrı emzirme danışmanıyla görüşüp, anlık bilgi veriyordu onlara.
Ne yaşadığımla ilgilenmeyip memelerime odaklıydı.

Yahu bir durun, ne oluyor?
Bu kadın ne yaşıyor, bu bebek sağlıklı mı, hangi aşamalardan buralara geldiler de kavuştular...
Ki ilk çocuğum küçük doğdu, 8 Aylık, göz yaşı bezi, kaşı kirpiği oluşmadan, çene kasları gelişmeden, tavuk kadar bir şeydi.

Kimsenin umrunda olmamasını gayet anlayabiliyorum ama durumumuz umurlarındaymış gibi ateşe körükle gitmenin, sudan çıkmış balık gibi çırpınan bir anneyi iyice hayattan soğutmanın mantığını anlayamıyorum.
Ben bebek nedir ikinciyle tattım, ilkinde hep sorgulama, alışamama, zorunluluk, yetersizlik devreye girdi ve anı hiç yaşamadım.

Sizin komşuluğunuz gibi, benim de üst komşum bana acıyor.
Sıpalar büyüdü hala çok acıyor ve ben de onlara acıyorum, insan emekliliğe bizim üst katımıza nasıl denk gelir
Onlar cennetlik insanlar, bize tahammül edip hala yüzümüze gülüyor ve iyi temennilerini iletiyor ‘kızım sen kendine ve çocuklarına dikkat et, hiçbir şey önemli değil hepimiz yaşadık bunları, sesmiş gürültüymüş olmazsa sorun vardır’ diyor ya, bulunmaz nimet.
Kadın konuştukça boynuna sarılıp ağlayasım geliyor çünkü farklı durum yaşayan, adaptasyon sorunu çeken anneler o kadar toplumdan dışlanıyor ve anormal olmakla suçlanıyor.

Khomyuk .!.:

Çocuk istememek normal. Ama istemediğinden bu kadar eminken çocuk yapmak normal değil. Hadi yaptınız diyelim lohusalıktan sonra bir çözüm aramalısınız. Bebekler bizden daha duyarlılar, çevrelerini özellikle annelerinin ne hissettiklerini daima anlıyorlar. Bu sevgisizliğinizi, pişmanlığınızı mutlaka hissediyor. İlk yıl en zoru zaten, başaramama hissi, korkmak normal, hepimiz yaşadık. Ama geri dönme şansınız olsa yapmazdım demek bana korkutucu geldi açıkçası. Yardım almalısınız.

Genişletmek için tıkla...

Yanlış anladınız. Ben çocuğa karşı herhangi bir olumsuz tavır takınmıyorum.hatta deliler gibi bebek isteyip, lohusa depresyonuna giren onlarca insandan çok daha sağlıklı düşünüyorum. Sezeryan oldum ve o andan itibaren ben ve eşim baktık. 3 gece koltukta uyudum, 5 aydır geceleri üzerimde uyuyor, hava 35 derece ama o göğsümde uyumayı tercih ediyor. Tek bir defa of demedim. Kilo aldım, olsun veririm diyorum. 5 aydır benden başka bir kişi bile bezini değiştirmedi, mama yedirmedi.Ama çocuk sahibi olmak zor ve benlik değilmiş.ben müzik dinleyip uzun yürüyüş yapmayı, saatlerce araçla Seyahat etmeyi, düşünmeyi, hayal kurmayı severim. Ama şimdi hiç birini yapamıyorum. Tüm bunlar beni motive eden, hayata bağlayan şeyler. Dolayısıyla mutsuzum. Beynim sadece bebek için çalışıyor. Düşünemiyorum bile çünkü tek konsantre noktam bebek huzurlu mu, rahat mı, ağlayacak mı

Ben de yakında 33 olcam zerre çocuk isteği yok. Biz çok kardeşli bir aileyiz ve kardeşler arası aman aman bağ yok, ben tutmasam çok kolay dağılır hatta. Beni aşırı strese sokuyor bu durum tek çocuk olsam daha kolay olurdu heralde...
Keza anne babam için düşünürsek çocuklardan hepsi bencil ve kendini düşünüyor bayramda gelmeyen bile var sebepsizce Küslük yok, anne babam temiz insanlardır kavga gürültü yok. Yaşlılıkta baksın etsin düşüncesi de saçma yani..
3-5 çocukta 1 tane böyle ise 1-2 çocuk yapmaya değmez diye düşünüyorum

cikolataveturkkahvesi .!.:

Tabi ki linclenir.
Burada bile..
O yüzden kimse pişman olduğunu açık açık söylemez.
Her anne çocuğunu inanılmaz sever. Erkek arkadaşımın kedisi var. Onu bile şimdiden seviyorum. Bazen tırmalıyor ama çok tatlı.. Ki kendi bebegim olsa illa severim onda sorun yok.

Sırf bebegim olsun diye bu kaotik evrene onu getirmeli miyim? Işte sorunsal o.

Genişletmek için tıkla...

Tek sorun buysa tabiki yap çocuk. Sen çocuk istemiyor değilsin ki dünyayı sevmiyorsun o kadar. Ayrıca sen çocuk yapıp onu bu dünyaya getirmedin diye o ruh bu dünyaya gelmemiş mi olacak belki kötü aile şartlarında gelecek. Sizin gibi bilinçli kadınlar anne olmalı asıl. Ha bebek sevmiyorum diyorsanız orası ayrı yapmayın tabiki

Dünya çok kötü ( aslında dünya çok güzel ama insanlar kötü) yazdıkların çok doğru ama senin çocuğun dünyayı güzelleştirecek adımların öncüsü olacak, nereden biliyorsun ki? Bu kadar depresif olmayın. Kötü şeylerin yanında hiç iyi şeyler yok mu?

tercihlerimize ve seçimlerimize göre yaşıyoruz çocuk büyük sorumluluk...
Mükemmel tercih yok sana göre olan tercih var...
Doğru zaman doğru kişi eşleşir sen de hazır hissedersen yaparsın çevremden daha önce çocuk yapsaymışım diyeni de duydum çoçukları ile uğraşmayı sevmeyip bekar olsaydım diyeni de

cikolataveturkkahvesi .!.:

Mutluysanız ne mutlu..
Peki bir şey sorsam?
Neden üç çocuk???
Motivasyonunuz neydi?

Genişletmek için tıkla...

Çocukları ben ve eşim çok seviyoruz.
Ben 3.çocuğum, eşim 5..
Kalabalık aile seviyoruz
(Mecburi hizmeti ertelemek için) ücretsiz izni uzatma niyeti,
Yaş geçmeden olsun,
...
Gibisinden duygular, tercihler de motivasyon kaynağı oldu.

İyi ki oldu...
Kendi adımı verdiğim, dünyalar tatlısı bir kuzum daha oldu

Bu mevzu da pek moda oldu. Hoş, böyle konuşanlar da herkesten önce doğurdu orası da ayrı konu. :)
Dünya kötü kısmı bana komik geliyor. Çok klişe. Her zaman kötüydü..

tivoli26 .!.:

Yanlış anladınız. Ben çocuğa karşı herhangi bir olumsuz tavır takınmıyorum.hatta deliler gibi bebek isteyip, lohusa depresyonuna giren onlarca insandan çok daha sağlıklı düşünüyorum. Sezeryan oldum ve o andan itibaren ben ve eşim baktık. 3 gece koltukta uyudum, 5 aydır geceleri üzerimde uyuyor, hava 35 derece ama o göğsümde uyumayı tercih ediyor. Tek bir defa of demedim. Kilo aldım, olsun veririm diyorum. 5 aydır benden başka bir kişi bile bezini değiştirmedi, mama yedirmedi.Ama çocuk sahibi olmak zor ve benlik değilmiş.ben müzik dinleyip uzun yürüyüş yapmayı, saatlerce araçla Seyahat etmeyi, düşünmeyi, hayal kurmayı severim. Ama şimdi hiç birini yapamıyorum. Tüm bunlar beni motive eden, hayata bağlayan şeyler. Dolayısıyla mutsuzum. Beynim sadece bebek için çalışıyor. Düşünemiyorum bile çünkü tek konsantre noktam bebek huzurlu mu, rahat mı, ağlayacak mı

Genişletmek için tıkla...

Psikolojinizi sağlam tutmak için sorumluluğunuzu ailenizle de paylaşabilirsiniz. Hatırladığım kadarıyla beraber yaşıyordunuz, kendinizi bu kadar zorlamak yerine destek alabilirsiniz.
Yalnız yapmaktan keyif aldığınız şeyler sonsuza kadar kaybolmadı. Bir süreliğine mola verdiniz. Ben bir yıldır epey özgürüm. Kendi kendini oyalıyor, oynuyor, derdini isteklerini söylüyor, kendi işlerinin küçük bir kısmını yapabiliyor. Bir kaç sene sonra arkadaşlarıyla buluşacak, bensiz pek çok yere gidecek. İkimiz de bağımsız olacağız. Bir ömür aklımız duygularımız birbirinde olacak elbette ama fiziki anlamda uzaklaşağız da.
Aşama aşama uzaklaşacak zaten.
Yani merak etmeyin yalnız sahilde yürüyüş yapacaksınız. Ama en zor zamanlarınızdayken destek alın. Altını tek temizlemenizdense ailenize bırakıp iki saat yürüyüş yapabilirsiniz mesela.

yinandyang .!.:

Maddi boyutu halloluyor bir şekilde.
eşler çalışıyorsa, tek çocuk özel okulda da okutulabilir.
Hayatta önem verdiğiniz şeylere göre değişir nihayetinde harcamanız.
karton bardakta kahve içmeden de yaşanıyor.. belki ben çay insanı olduğumdandır :)

Anne olmak ciddi bir sorumluluk. sürekli bir kaygı hali..
rahat bir insan değilseniz, çözümü bulmaya değil de sorunun varlığına odaklanan biriyseniz her şey gözünüzde büyür.
dünya hiçbir zaman cennet değildi.
tarih kıtlıklarla savaşlarla dolu..
Kavimler göçü, moğol istilası, 1. dünya savaşı...
hangi dönem dünya iyi bir yerdi ki?
bir avuç azınlığın tahakkümünde yaşadı toplumlar tarih boyunca..
değişen çok bir şey yok özünde..

yaşamınızın kısıtlanacağı korkusunu bu saydığınız bahanelerle mi örtüyorsunuz acaba?
yargılamıyorum, anlamaya çalışıyorum sadece..
sizi çocuğa gelecek verememek mi korkutuyor gerçekten, yoksa çocuklu hayatın zorlukları mı?

Genişletmek için tıkla...

Yok kısıtlanayacağım korkusu değil bu.
Gelecek verememe korkusu..
Çünkü fırsat eşitliğinin artik ülkemizde olduğunu düşünmüyorum.

miyaww__ .!.:

Bu mevzu da pek moda oldu. Hoş, böyle konuşanlar da herkesten önce doğurdu orası da ayrı konu. :)
Dünya kötü kısmı bana komik geliyor. Çok klişe. Her zaman kötüydü..

Genişletmek için tıkla...

Yaş 33 ve daha doğurmadım. Velev ki nasip olsa bile tahminen 37 38 de 1 tane numunelik olarak olacak.
Nasıl herkes doğurdu..???
Herkesten önce değil herkesten sonra doğurulan yaşlar 30larin sonları..