Öncelikle cocuklara bayilirim, ozellikle bebekler ve hayvanlar konusunda sonsuz bir sabrim ve sevgim var.
Evliligimin 7. İliskimizin 11. Yılında anne oldum, ne kafayla yaptigimi hatirlamiyorum bile, tek hatirladigim 2011 in başında bir muhabbette cocuk mu assslaaa derken ortasinda hamile oldugumdu.
Kizim su an 8 yaşında, bana gore muhtesem bir cocuk, ama simdiki aklim olsa cocuk sahibi olur muydum? Asla.
O gun elime bir cam küre verip bugünümu gosterselerdi, ilk is gider tuplerimi baglatirdim, o derece.
Evet 2011 de de dunya cennet degildi, ama bu kadar da kötü degildi, en azindan maskesiz disari cikabiliyorduk, iki insan ortalama birer maasla ortalama bir hayat surdurebiliyordu, cocuklar orgun egitim alabiliyordu, kadin cinayetleri bu rakamlara yaklasmamisti bile, paramiz doviz karsisinda bu kadar degersiz degildi, yurt disinda egitim almak ve tatil yapmak hayal degil, gercekti, elektronik alisverisi icin 60 ay vadeli kredi cekmek zorunda kalmiyorduk, sosyal medyada düşüncelerimizi dile getirebiliyorduk, kuresel isinma ve cevre kirliliginin bu kadar hizli katlanabilecegini on goremiyorduk.
Kisacasi dunya, iyi insanlarin cocuklarini haketmeyecek kadar cirkin ve rezil bir yere dönüştü, 7 milyar insani 3-5 tane iyi yetistirilmis cocugun kurtaracagina da inanmıyorum, simdi bir kafami cevirip dunyaya bakiyorum, bir de guzel kalpli kizima, hissettigim tek sey vicdan azabi, keske onu bu cehenneme getirmeseydik.