Kızlarım...
Annemi kaybettikten sonra (kanserden vefat etti) tüm kardeşleri senin yüzünden öldü, iyi doktor bulamadın yoğun bakıma yatmasına izin verdin sen öldürdün gibi şeyler söylediler. Yoğun bakımdayken ben gidip görmeyeyim diye kendi içlerinde sıra yapıp erkenden gittiler (1.derede olduğum için giren olsa da yine de beni de soktular o ayrı)
Cenazede yanıma gelen giden olmadı. Yokmuşum gibi yapıp. Kendi aralarında taziye evi kurdular :)) kızı istemedi dediler :)))
Baba tarafıyla da, baba dahil senelerdir zaten görüşmem. Rabbim, eşim, 1 kuzenim ve birkaç yakın arkadaşım dışında da kimsem yok :))
O yüzden lütfen hiç kimse için kendinizi üzüp de doldurmayın. Bebeğime bakmam konusunda, lohusalık dönemimde de destek olacak yukarda saydıklarım dışında kimsem yok, bir gün hasta olsam eşimden başka idare edebilecek kimsem yok. Hamdolsun illa bi yolunu buluruz zaten o ayrı.
Maalesef dünyaya hepimiz tek gelip, tek göçüyoruz. Burada yaşadıklarımız ya bir sınav ya da sınav mükafatı diye düşünüp buna inanıyorum.
Bebeklerimiz bizim en büyük umudumuz olacak. Enseyi karartmak yok!




