Kızlar, sizi de bunaltmak istemiyorum. Ama en çok siz anlarsınız diye paylaşmak istedim. Ruh halim yerlerde. Moralim çok hızlı değişiyor. Kimsenin yüzünü görmek ve konuşmak istemiyorum, eşim dahil. Yataktan kalkıp yemek yiyecek halim yok, zaten ne yemek istediğimi de bilmiyorum. İştahım da yok. Haliyle evi de toparlayamıyorum. Az birşey yapınca yoruluyorum. Dolayısı ile eşim artık evin dağınıklığından, benim depresif hallerimden sıkılmaya başladı. Doktora gittik plasenta aşağıda olmasına rağmen cinselliğe okey verdi. Bir tane kaybım olduğundan çok tedbirli davranıyorum. Eşim de anlamıyor, senin psikolojik sorunlarına ancak kendin yardım edebilirsin, sürekli bu şeyleri takmalarından bunaldım diye azarlıyor bir yandan. Ne yapacağımı bilmiyorum, diyorum ki bu halde görmek istemiyorsan annemin yanına gönder İstanbul’da kalayım doğuma kadar. O kadar soğudum ki ondan anlatamam. Ben mi çok pimpirikli ve depresifim yoksa insanlar mı anlayışsız bilemedim