Ah çok üzülüyorum hem onlara hem bize.. yetersizlik hissi, çaresizlik hissi uzadıkça gözyaşı kaçınılmaz oluyo. Sinirlerimi kontrol etmek de zorlaşıyor bazen, önce kızıyorum sonra üzülüyorum. Bu döngüye hapsolmuş durumdayım.
Dün gece bizim için de zordu, gözleri kapalı, aç değil, memeyi itiyo, altı temiz,uykuya dalamadikca, mikirdanmalar el kol hareketleri, yanıma bile almayı denedim onda bile susmadı bı dk bile.. ve böyle bi gecenin ardından uyandığında beri uyutmaya çalışıyorum. Uyandığında da uykusunu alamadığı için ne oyun halısı,ne anakucağı, ne kucakta gezirmek fayda etmedi. Bizimki aglamiyo da çığlık atiyo bı kaç gündür kendini yırtarcasına, sesi kisilcak müdahale etmesen yani ne yapacağımı şaşırdım. Bı ara calpol mu versem ne yapsam dedim yani. Şimdi babasının kucağında, yapılacak bı sürü şey var ama motivasyonum yok, kalsın hersey dedim bı çay içtim o kadar.