Kızlar herkesin derdi bebeğine yetememek benim derdim iki yaşındaki kızım
Doğumdan sonra kızıma karşı hep eksik yetersiz hissettim kendimi. Ne yapsam az geliyor, sanki hep üzgün mahsun bakıyor gibi, oysa çok mutlu kendi kendine oyunlar kuran oynayan bir çocuk, kardeşini asla kıskanmıyor, bana yardım ediyor ama ben nedense ona karşı hep suçlu hissediyorum kendimi
Benim gibi hisseden var mı merak ettim
Bebeği emzirirken yerde oturup onla hamur, lego vs oynuyorum, kitap okuyorum resim yapıyorız.
Evde sıkılmasın diye günde iki kez ikişer saat dışarı çıkarıyorum bebekle birlikte.
Öğlen ve gece uykusuna ben yatırıyorum, kısacası her an yanında olduğumu hissettirmeye çalışıyorum ama ne yapsam eksikmişim gibi hissediyorum bu da beni aşırı zorluyor.
Bu tempoda aşırı yorgun düştüm, kendime hiç zaman ayıramıyorum, bu psikolojideyken zaten mümkün değil kendime zaman ayırmam
Bebeği emzirirken anne kalk dediği anda bitiyorum ağlayasım geliyor.
Kardeşi olmasını o tercih etmedi, onunla dolu dolu anne kız zamanları yapacağımız günleri bebekle böldüm gibi düşünüyorum.
Kendimi ifade edebildim mi bilmiyorum ama psikolojik olarak iyi değilim, hep bi yetersizlik hissindeyim