Kızlar, nasılsınız son günlerde?
ben depremden sonra duman oldum. Kafayı yememek için direniyorum. Şu ana kadar hiç kolay bir hayatım olmadı ama.. özellikle gelecek konusunda hiç böylesine tedirgin olmadım.. iki kuzuya analık yapmanın getirisi bu halim daha çok, bu yoğun endişem bilemiyorum ama..sürekli “ben nasıl bir ülkede, nasıl insan canının bu kadar hiçe sayıldığı bir yerde yaşatacağım çocuklarımı” korkusu, kızgınlığı, çaresizliği içindeyim.. beynim patlayacak gibi hissediyorum.
endişem İzmir özelinde değil..memleketin her karışı için..seneye biz de İzmir’de olucaz..ev bakıyorum, deprem sonrası kiralar artmış zaten doğal olarak(!), ev satın almak istesek milyon liralar söz konusu, güvenilir, risk teşkil etmeyen, içinde bunalmadan, yan binanın ışığını kesmeyecek bir ev için..
az önce bi haberde izledim..öğretmen bir bayan, haftaya öğrencilerim karşısına çıkacak kıyafetim yok diye ağlıyordu..ne kadar acı
deprem bizim gerçeğimiz ama Kızılay gibi dev bir kurumumuz, yıllardır toplanan sözümona deprem vergimiz olmasına rağmen; afetzedelere halk battaniye yetiştirmeye çalışıyor memleketin her bir yanından..yıkılması gereken binayı tespit edip gereken yapılsın diyenler, ev sahipleri tarafından “evin ederini düşürdünüz” diye tartaklanıyorlar..
o kadar düzelmeyecek gibi ki memleket olarak hallerimiz..
mesafe olarak ordan uzaktayım ama kafa olarak en dibindeyim meselelerin..
oğlum düşünce nefes alamıyo acısından . Şimdi bu meleği böyle görünce kötü oldum. Ne kadar gözümüzü üzerinden ayirmamaya çalışsak da oluyo işte. 
