kızlar derdime bir çare. dert de demeyeyim şükür sağlıklı Begüm en önemlisi o ama benim ruh sağlığım bu gidişle bozulacak.
@AyazBeyaz sanırım en çok sen yardımcı olabilirsin bana en azından fikrine ihtiyacım var
Begüm inanılmaz değişti, tamam kabul ediyorum 2 yaşta bu değişimler oluyor. ve yaşadığımız olayda etkiledi elbet ama bazı şeyler endişelendiriyor beni.
mesela koluma takıklığı çok fazlalaştı. gündür kolumla bebekmiş gibi oynuyor. onu okşuyor oy bebekk diye. yedirmeye çalışıyor falan. bunu çok yapmadı ama üç günde iki kez falan yaptı bende kızım o bebek değil bak bebeklerin orda dedim bıraktı.
gün içinde sıkılınca bazı anlarda geliyor illa koluma yapışıyor vermeyince öyle ağlıyorki. benim kolumum diyor bi de asla kabul etmiyor. kızım bu benim kolum diyorum ama ne fayda. yapışıyor ve eliyle okşuyor. o an resmen rahatlıyor, bi terapi gibi ona. bu konuda ne yapmalıyım? normal mi acaba yoksa engellemeyeli miyim? öyleyse nasıl yapmalıyım
zaten emziğede takık. ne yapacağımı bilmiyorum.
onun dışında hani hep diyoruz ya her şeyi anlatalım onlar anlıyor diye. hep anlatıyorum dilimde tüy bitiyor ama yok hep ağlıyor. istediği olmayınca, canı sıkılınca, yapbozunu yapamayınca, bebeğini giydiremeyince.. her şeye ama her şeye ağlıyor ve sinirlenip elindekini fırlatıyor..
genelde etraftan hep şunu gördüm. çok haylaz olan çocuklar hiç mızmız olmuyor. kuzenimin kızı üniteye bile turmanır ama asla ağlamaz canı yanmadığı sürece. bu ağlama olayı sinirlerimi öyle yıprattıki bazen diyorum haylaz olsaydı da mızmız olmasaydı. Begüm haylaz değildir tehlikeli hareketler yapmaz. ama bu ağlaması yok mu.....
ağlamadığı huysuz olmadığı zamanlar o kadar tatlıki. çok bilmiş zaten ve çok güzel konuşuyor hepimizi eriyip bitiriyor ama işte bu zamanlar az tabii. genellikle hep hırçın huysuz mızmız.
istanbuldaki zamanda yaşadıklarının etkisini biliyorum elbet. özellikle bana yapışma durumu tamamen ondan. dün temizlik için babaannesine bıraktım bir saat sonra getirdi, durmamış. şok oldum normalde gelmek istemezdi bile ordan. bu konuda ne yapmalıyım, acaba yavaş yavaş bu korkuyu yener mi.. iyice bana yapışmasını istemiyorum
nasıl davranıcam gerçekten bilmiyorum. herşeyi anlatmaya çalışıyorum. mesela biraz önce çiçeği suladık birlikte, anlattım ona susamış çek gel birlikte su verelim dedim, beraber suladık. sonra bitince ağladı attı kendini yere. anlattım güzelce doymuş daha istemiyomuş çiçek. sonra yine susayınca vericez diye iki kez anlattım yok anlamıyo daha çok ağladı. bıraktım bende istediğin kadar ağla dedim. hani anlatınca anlayacaktı bu çocuklar
hepsi yalan mıymış yani
bu süreci nasıl geçireceğiz hiç bir fikrim yok. hele babaannesinde artık durmazsa benim yandığımın resmidir.
