Merhaba kızlar. nasıl anlatsam nerden başlasam bilmiyorum.. geçmişe biraz göz attım ama çok okuyamadım.
mery60 bahsetmiş sanırım. iki hafta önce cuma günü acil haber geldi babam rahatsızlandı diye. o sabah kalktım Begümü yedirdim, ertesi gün doğum günü için hazırlıklara başlayacaktım. baktım eşim kapıda. başta hiç aklıma bişey gelmedi, işle ilgili bi sorun var sandım. babam biraz rahatsızlandı deyince zaten benim elim ayağım boşaldı resmen. o an insanın aklına neler neler geliyor.. acaba öldü de bana söylemiyorlar mı gidene kadar, gidince neyle karşılacağım? annemi aradım bi çok kişiyi aradım yemin ettiler iyi diye.
kayınvalidemle eşim hazırlamama yardım ettiler hemen. öğlen bindik uçağa eşim ben ve kızımız. hayatımın en zor yolculuğuydu. bitmek bilmedi.. henüz ne olduğunuda bilmiyorum tam, anjiyo oldu yoğunbakımda dediler. ben kalp krizi geçirdi sandım. ama gidince öğrendimki sabah kalkıp namazını kıldıktan sonra birden bire bişey olmuş konuşamamış, biri arkadan kuvvetlice itmiş gibi hissetmiş ve evde dört dönerek biri mi var diye aramış. sonra annem çığlıklarla apartmandakileri çağırmış. sonra kolu ve bacağı da tutmamaya başlamış. hemen ambulans çağırmışlar. hastaneye gittiğinde hiç tepki yokmuş. beyin damarı tıkanmış aniden. kardeşim o an sen iyiki yoktun dedi.. anjiyo yapmışlar ve sonra yoğunbakım..
havaalanından direkt hastaneye geçtik. hayatımın en zor anlarıydı. annemle sarıldım ağladım ağladım sadece ağladım ve dua ettim. tam 5 gün bekledik yoğunbakım kapısında.. bir kere gördüm, hep bizi soruyormuş ve hep ağlıyormuş.. soruyor dediğim tek kelimeyi zor çıkarıyordu yani. hayatımın unutamayacağım anlarından biriydi babamı yoğunbakımda görüşüm.. o ağladı çok ama ben kendimi tuttum. konuştum iyi olacaksın dedim gözlerimin içine bakıp ağladı, kim bilir ne kadar korktu.. bilinci hiç kapanmadı çünkü, herşeyin farkındaydı. bana ne oldu diye nasıl korkmuştur hala düşündükçe kalbim acıyor.
sonra şükürler olsun iyiye gitmeye başladı ve normal odaya aldılar. konuşması daha iyiye gidiyor ve kolunu bacağını hafif oynatabiliyor. doktorlar fizik tedaviyle büyük ihtimal eski haline döneceğini söylüyorlar. ama uzun ve zor bir süreç.. allahın izniyle hepsini atlatacek ve ayağa kalkacak inşallah..
yarın taburcu olacak büyük ihtimal ama iki gün evde kalıp fizik tedaviye başlayacak ve muhtemelen o da yatışlı olacak.
bu arada tabii Begümde çok etkilendi. gerçekten çocuklar kötü şeyleri hemen hissediyor. yoğunbakımda olduğu zamanlar haliyle çok ilgilenemedim hep babasıylaydı. ve kuzenime bıraktım bazen. onu ve çocuklarını çok seviyor biliyor ama uzun süre bırakınca ağladı. sonra başka gün uyuyunca başka bi kuzenime bıraktım, uyandı ve beni bulamayınca çok ağladı. ve bir korku kaldı üstünde.
inanın tuvalete gidemiyorum.. üst kata çıkarken bile ağlıyor. hemde nasıl bir ağlama. annem arada eve geliyo dinlenmeye, onunla saatlerce dururdu bensiz ama onla da durmuyor. zaten geldiğimiz ilk günler evde hep anneanne ve dedeyi aradı. şimdi dede nerde diye sorunca hasta olmuş doktola ditti diyor..
hastaneye de götürdüm mecburen ağlayınca. ama ormanlık alanı var orda oynadı hep allahtan içeri sokmadım hiç.
şimdi resmen bana yapıştı. yavrum kıyamam korkuyor bırakıp gidicem diye. babam normal odaya çıktığından beri iki kez gördüm onda da uyutup anneme bıraktım iki saatte gidip geldim.. bi yandan evle ilgileniyorum bi yandan canım yanıyor, bi yandan Begüm zorluyor.. bi de yalnız kaldım evde herkes hastanede olunca. eşimde gitmek zorunda kaldı tabiiki işten bikaç gün izin alabildi. yarın gelicek bi gün kalıp dönücek yine. bu ev nasıl üstüme geldi anlatamam.. ağladım ağladım ağladım dua ettim bu kötü günler geçsin diye. Begüm yanımdayken içime ağladım. insanın evladı olunca kendinden çok düşünüyor, acısınıda içine atıyor. umarım bu durum geçici olur, eve dönünce düzelir. çok korktu çünkü.. arada gideceğimi zannedip annecim bılakma gitme diyor. markete oraya buraya hep yanımda götürüyorum dayılarıyla da durmuyor. hiç kimseyle durmuyor asla.. havalarda kötüledi 4 gündür onuda çıkaramıyorum artık.
bunlar gelir geçer diyorum yeterki sağlık olsun.. bir ay önce istanbuldan evime dönmüştüm. o gün geldi aklıma havaalanında babamla vedalaşırken yine gözleri dolmuştu kendini tutmuştu üzülmeyelim diye. onu o halde bıraktım bu halde buldum. içim çok acıyor ama şükrediyorum allah bize bağışladı.. iyi olacak uzun zaman alsada inşallah eski haline dönecek, daha çok genç.. olaydan üç gün önce doğum günüydü 53 yaşına girmişti..
şimdiden ben nasıl uzakta dayanıcam diyorum ama sonra yeterki iyi olsunlar diyorum, artık özlemekten hiç şikayet etmeyeceğim..
öyle işte kızlar, çok uzun yazdım. ama içim o kadar doluki. çok kötüyüm, çok zor zamanlar.. bu arada arayan soran düşünen herkese teşekkür ederim iyiki varsınız, gerçekten dostlarımsınız, sağolun..
