Yorumum ben şokta değilim.Konuyu açıp açmamakta çok kararsız kaldım ama sonunda yazmaya ve fikir almaya karar verdim.
Öncelikle bir iki ön bilgi geçmeliyim.
Eşim ev işlerinde yardımcı çocuklarıyla ilgili bir baba. Benimle de ilgili diyebilirim.
Son zamanda ev temizliği sorumluluğu eşimde.
Ben yemek yapıyorum çocuklarla ilgileniyorum,kendimi iyi hissedersem bulaşıkları toparlıyorum. Düzenimiz değişti biraz riskli bir gebelik geçiriyorum.
Eşim hep destekçi oldu bu süreçte hiç gocunmadı hakkını yiyemem. Ama içten içe evden de çıkmamanın verdiği stresle bunaldığını hissediyordum.
Çocuklarına fazla otoriter davranır bazen. Bazen de çok yüz verir. Tam dengeyi tutturmuş değil bu konuda. Ben daha dengeli davrandığımı düşünüyorum.
Konuya gelelim.
Dün iftar sonrası küçük oğlumun elinde abisine yeni sipariş ettiğimiz kitap vardı. Benim gözetimimde biraz inceledi kitabı. Bu oğlum 2 yaşında. Sonra kitabı hırpalamaya başladı bende elinden alıp beraber bakmayı teklif ettim. Bu ara 2 yaş sendromu dönemi malum,fazla hırçınlaştı. Kendini yere attı,bağıra bağıra ağladı. Güç bela odasına götürüp sakinleştirmeye çalıştım. Kitaba beraber bakmaya ikna etmek istedim o sırada eşim niye ağlatıyorsun çocuğu diye seslendi varan 1 buydu.
Sonra içeri geçtik eşimin yanına ve durumu anlattım. Ver ne olcak baksın yırtarsa da bir şey olmaz dedi. Bende o an daha fazla inatlaşmak ve uğraşmak istemedim. Çünkü oğlumun gözünde eşim sayesinde ben denileni yapmayan gaddar anne konumundaydım.
Oğluma hadi otur koltuğa kitabı vereyim bak dedim ama iyice yüz aldığı için bunu söylediğimi bile anlamadı çıldırmış gibi kendini yerlere attı,kafasına vurdu kitap elinde olmasına rağmen.
Bende eşimin bana müdahale ettiğinden kaynaklı böyle olduğunu düşündüğüm için iyice sinirlendim ve sinirle oğlumu yerden alıp kanepeye bıraktım. Biraz sert bıraktığım için elindeki kitap kafasına çarpmış o an ama ben fark etmedim. Aldım kitabı iki kere de poposuna vurup sana kitap felan yok dedim çıktım odadan. Arkamdan bağırdı eşim gittim ve ona bana karışmasaydın böyle olmayacaktı diye kızdım.
O da bana çıkıştı çocuk nefesini alamıyor nasıl fırlattın koltuğa diye arkasına tokat attı ve bende o şokla kendisine tokat attım. Sonrada nefes alamıyor diyorsun alıp çocuğu sakinleştirmiyorsun bile diye diye aldım oğlumun elini yüzünü yıkadım,sakinleştirdim.
Arkasına bir iki sözlü dalaşımız oldu. Çocuklar daha fazla etkilenmesin diye konuyu uzatmadık. Sonra ben ağrım olduğu ve hala tokat şokunu atlatamadığım için odaya gittim ve ağlarken uyumuşum biraz.
Kalktığımda çocukları yatırmış içeride oturuyordu. Hiç yanına gitmedim. Gece yatmaya veya bir özür dilemeye hiç bir şey için gelmedi yanıma.
Sabah oldu hala konuşmuyoruz.
Çocuklarıma asla şiddetle yaklaşan bir anne olmadım hiç. Dün eşimin yaklaşımı ve hamileliğin de vermiş olduğu psikolojiyle böyle sert davrandım keşke hiç yaşanmasaydı böyle bir olay çok üzülüyorum dünden beri.
Eşim daha sinirli ve serttir çocuklara karşı ama ben ağlatınca kıyamadı galiba anlam veremedim. Kendisine de hiç karıştırmaz bu arada. Kızar ceza verir ama beni asla karıştırmaz.
Evet ne düşünüyorsunuz?
Tavrım nasıl olmalı ?
Yavruma davranışımı lütfen yargılamayın ilk ve sondu.
Eşimle olan mevzuya yorumunuz nedir ?
Tamam iste okusun diye alıntıladım verdimEvet çünkü arkadaş okumamıştır bu yazdığımı siz bu ihtimale karşı attınız anlıyorum pardon ne münasebet taş felan...
Hiçbir ayrıntıyı atlamasın kimse aman yine benim dediğim yere geliyor işte taş atmaya müsait olan birinin eline malzeme vermek değil de ne bu yapılan?Tamam iste okusun diye alıntıladım verdim
TamamHiçbir ayrıntıyı atlamasın kimse aman yine benim dediğim yere geliyor işte taş atmaya müsait olan birinin eline malzeme vermek değil de ne bu yapılan?
Size göre karşılıklı sohbet olsun sıkıntı değil
Ucuncu cocuk dogunca ne yapacaksınız soruma boyle bir cevap verdi hanımefendi.
Size Tokat mı attı ben başlıktan bunu anlamadım ama bu cümlelerde biraz kayboldjm açıkçası.. öyle ise tabiki hatalı.. sizde kendinizi suçlamayın hamilelik yorucu bi psikoloji..Konuyu açıp açmamakta çok kararsız kaldım ama sonunda yazmaya ve fikir almaya karar verdim.
Öncelikle bir iki ön bilgi geçmeliyim.
Eşim ev işlerinde yardımcı çocuklarıyla ilgili bir baba. Benimle de ilgili diyebilirim.
Son zamanda ev temizliği sorumluluğu eşimde.
Ben yemek yapıyorum çocuklarla ilgileniyorum,kendimi iyi hissedersem bulaşıkları toparlıyorum. Düzenimiz değişti biraz riskli bir gebelik geçiriyorum.
Eşim hep destekçi oldu bu süreçte hiç gocunmadı hakkını yiyemem. Ama içten içe evden de çıkmamanın verdiği stresle bunaldığını hissediyordum.
Çocuklarına fazla otoriter davranır bazen. Bazen de çok yüz verir. Tam dengeyi tutturmuş değil bu konuda. Ben daha dengeli davrandığımı düşünüyorum.
Konuya gelelim.
Dün iftar sonrası küçük oğlumun elinde abisine yeni sipariş ettiğimiz kitap vardı. Benim gözetimimde biraz inceledi kitabı. Bu oğlum 2 yaşında. Sonra kitabı hırpalamaya başladı bende elinden alıp beraber bakmayı teklif ettim. Bu ara 2 yaş sendromu dönemi malum,fazla hırçınlaştı. Kendini yere attı,bağıra bağıra ağladı. Güç bela odasına götürüp sakinleştirmeye çalıştım. Kitaba beraber bakmaya ikna etmek istedim o sırada eşim niye ağlatıyorsun çocuğu diye seslendi varan 1 buydu.
Sonra içeri geçtik eşimin yanına ve durumu anlattım. Ver ne olcak baksın yırtarsa da bir şey olmaz dedi. Bende o an daha fazla inatlaşmak ve uğraşmak istemedim. Çünkü oğlumun gözünde eşim sayesinde ben denileni yapmayan gaddar anne konumundaydım.
Oğluma hadi otur koltuğa kitabı vereyim bak dedim ama iyice yüz aldığı için bunu söylediğimi bile anlamadı çıldırmış gibi kendini yerlere attı,kafasına vurdu kitap elinde olmasına rağmen.
Bende eşimin bana müdahale ettiğinden kaynaklı böyle olduğunu düşündüğüm için iyice sinirlendim ve sinirle oğlumu yerden alıp kanepeye bıraktım. Biraz sert bıraktığım için elindeki kitap kafasına çarpmış o an ama ben fark etmedim. Aldım kitabı iki kere de poposuna vurup sana kitap felan yok dedim çıktım odadan. Arkamdan bağırdı eşim gittim ve ona bana karışmasaydın böyle olmayacaktı diye kızdım.
O da bana çıkıştı çocuk nefesini alamıyor nasıl fırlattın koltuğa diye arkasına tokat attı ve bende o şokla kendisine tokat attım. Sonrada nefes alamıyor diyorsun alıp çocuğu sakinleştirmiyorsun bile diye diye aldım oğlumun elini yüzünü yıkadım,sakinleştirdim.
Arkasına bir iki sözlü dalaşımız oldu. Çocuklar daha fazla etkilenmesin diye konuyu uzatmadık. Sonra ben ağrım olduğu ve hala tokat şokunu atlatamadığım için odaya gittim ve ağlarken uyumuşum biraz.
Kalktığımda çocukları yatırmış içeride oturuyordu. Hiç yanına gitmedim. Gece yatmaya veya bir özür dilemeye hiç bir şey için gelmedi yanıma.
Sabah oldu hala konuşmuyoruz.
Çocuklarıma asla şiddetle yaklaşan bir anne olmadım hiç. Dün eşimin yaklaşımı ve hamileliğin de vermiş olduğu psikolojiyle böyle sert davrandım keşke hiç yaşanmasaydı böyle bir olay çok üzülüyorum dünden beri.
Eşim daha sinirli ve serttir çocuklara karşı ama ben ağlatınca kıyamadı galiba anlam veremedim. Kendisine de hiç karıştırmaz bu arada. Kızar ceza verir ama beni asla karıştırmaz.
Evet ne düşünüyorsunuz?
Tavrım nasıl olmalı ?
Yavruma davranışımı lütfen yargılamayın ilk ve sondu.
Eşimle olan mevzuya yorumunuz nedir ?
Her şeyi bir bir hesaplasak dedim.Bana da ilginc geldi herseyi hesaplasak birsey sahibi olamayiz demiş.
Hadi ilk cocuğa birsey demiyorum insan üreme ic gudusune karsi koyamiyormuş duşunmeden üreyebilir neyse de 2.-3. cocugu bari insan bir dusunur hesaplar yani, ne zorunlulugu var o kadar cocugun, hadi 2. Olan 1.ye kardeş...
3?
"Size ne istersem 10 tane dogururum" da diyebilirsiniz konu sahibi, tabi biz size sinir koyamayiz biz sizin bileceginiz iş sadece mantik yurutmeye calisiyordum.
Benim pek bir fikrim yok ama düşüncemi paylaşacağım.
Sendrom,atak ergenlik vb dönemleri sadece imkanı olanlar yaşıyor.
Ben mesela annemin ergenlik yaşadığını filan duymadım hiç.
Ben de 2 yaş sendromu yaşamamıstim. Annem döverdi bizi. O ne derse oydu.
Kendimi yere atıp ağlamam ya da dediğim dedik tavirlarim olamazdı. Çünkü sonu bana pahaliya patlayacakti .bunu biliyordum.
Benim Üniversitede bir arakdasim vardi. Babasi çok sıkı tutucu bir adamdi. Kızın sevgilisi olmasini bile kabul etmiyordu.
Kız da sanırım tam da bu sebeple okula gelince bağını koparmıştı.
Sevgilisinin olduğu şehirlere gidiyordu sürekli.
Kürtajla çocuk aldırmaya bile sevgilisinin şehrine gitmisti.
Bugün kavga etmis sevgilisi ile . Yurtta sinjr krizleri. Bağırmak cagirmak. Aglamak. Sokaklarda caddelerde yankılanıyor sesi.
Yan apartmandaki hem hocamız hem komşu olan adamcagiz don gömlek geldi yurda ne oluyor diye.
Kizı kaptığı gibi hasteneye götürdü.
Sonrasında tatilde memleketteyken yine ayrılmışlar...yani evinde babasının yanında.
Var mı sinir krizi yok.
Var mi cirlamak yok.
Var mı bağırmak... yok.
Neden .. Çünkü sıkar biraz.
Şimdi artık cocuklar eskisi gibi değil. Korkmuyorlar.
Biz onlardan korkuyoruz. Açıkçası ben çocuklardan cok korkuyorum. Bakin bende sendrom yok. Çünkü ortamim yok
Ben mesrulastirmadim zaten hanimefendi. Okuduğunu anlamayanin alıntı yapmasıni istemediğimi de belirtmiştim.Bu nasil bir bakis açisidir. Siddeti mesrulastiran. Bunun neresi komik? Babasinin yaninda ne yaptigini biliyormusun? Ve dahasi o baba korkusundan dolayi o kiz sevgiyi, sevkati sevgililerde ariyor, kürtajlar oluyor. Babasinin yaninda bile aglayamiyor.
Bu mu gurur duyululasi çoçuk egitimi?
O kadar çok sey yazabilirim ki fakat yazmiyorum. Sikayet ediyorum. Ben özgür konusmanin en büyük savunucusuyum fakat çoçuga karsi siddeti mesrulastirmayi, komik birseymis gibi anlatmasini asla savunamam.
Buradaki taş atmaya müsait kişi ben miyimHiçbir ayrıntıyı atlamasın kimse aman yine benim dediğim yere geliyor işte taş atmaya müsait olan birinin eline malzeme vermek değil de ne bu yapılan?
Size göre karşılıklı sohbet olsun sıkıntı değil
Konuşmalarınız fazla yargılayıcıydı bundan kaynaklı öyle bir izlenim yarattınız. Daha çocuğuna bir tane yaklaşımından çocuğunu hırpalayan kötü davranan bir anneymişim tavrıyla sizin gibi yargılayıcı biçimde yol gösterecekse büyüklerim göstermesin ya zahmet olur. Yazmayın zaten memnun olurumBuradaki taş atmaya müsait kişi ben miyim
Bizler büyüklerimiz bize akıl verip yol gösterdiğinde hiç böyle demedik
Taş atmak ne demek
Ev sizin es sizin hayat sizin çocuk sizin
Ben sadece ileriye dönük hesaplar yapıp öyle hareket etmeli insan dedim çocuk dogurmanin bir sınırı yok taş catlasın 10 ayda bir bebek doğurabilirsiniz ama aslolan bu değil dedim
Neyse sözlerimi taş olarak niteleyecek birine yazmanın da pek mantığı yok
Şuradaki en güzel yorum.Benim pek bir fikrim yok ama düşüncemi paylaşacağım.
Sendrom,atak ergenlik vb dönemleri sadece imkanı olanlar yaşıyor.
Ben mesela annemin ergenlik yaşadığını filan duymadım hiç.
Ben de 2 yaş sendromu yaşamamıstim. Annem döverdi bizi. O ne derse oydu.
Kendimi yere atıp ağlamam ya da dediğim dedik tavirlarim olamazdı. Çünkü sonu bana pahaliya patlayacakti .bunu biliyordum.
Benim Üniversitede bir arakdasim vardi. Babasi çok sıkı tutucu bir adamdi. Kızın sevgilisi olmasini bile kabul etmiyordu.
Kız da sanırım tam da bu sebeple okula gelince bağını koparmıştı.
Sevgilisinin olduğu şehirlere gidiyordu sürekli.
Kürtajla çocuk aldırmaya bile sevgilisinin şehrine gitmisti.
Bugün kavga etmis sevgilisi ile . Yurtta sinjr krizleri. Bağırmak cagirmak. Aglamak. Sokaklarda caddelerde yankılanıyor sesi.
Yan apartmandaki hem hocamız hem komşu olan adamcagiz don gömlek geldi yurda ne oluyor diye.
Kizı kaptığı gibi hasteneye götürdü.
Sonrasında tatilde memleketteyken yine ayrılmışlar...yani evinde babasının yanında.
Var mı sinir krizi yok.
Var mi cirlamak yok.
Var mı bağırmak... yok.
Neden .. Çünkü sıkar biraz.
Şimdi artık cocuklar eskisi gibi değil. Korkmuyorlar.
Biz onlardan korkuyoruz. Açıkçası ben çocuklardan cok korkuyorum. Bakin bende sendrom yok. Çünkü ortamim yok
Erkekler her zaman birbirini tutar. Ve "kadin soyle yapmali, boyle yapmali" diye ahkam kesmeye bayilirlar. Kac kere hamile olmus da kadinin hamile bile olsa cocuguna kizamayacagini soyluyor?Cnm yazini okurken esimde merak etti ve sesli okudum oda kndince yorumladi ona gore esin hakliymis bna gorede sen bildigin kucuk capli bi tartisma yasadik.
Bn senin hamileligin ve stresli bi donem yuzunden bole oldugunu bunaldigini dusundugun icin bole tepki verdigini dusunuorum aslinda cok buyuk degil tepkin ama daha temkinli olmalisin 2 yasinda minnak bisi sonucda esim ise senin esin icin hakli oldugunu soluo nedeni ise şu iş stresi gecim stresi vs belki basit gorunebilir ama bizleri cok yipratio dio ve ekledi hamilelik durumu bile olsa cocuguna bu sekilde tepki vermemeli dio yani bizim cocugumuz olurda bn de bole tepki versek buyuk bi tartismamiz olacak onu anladim su an .
Sanirim tum erkekler ayni seyi dusunuo sadece tokat atman bn dedi yani bunalmis oldugu icinmi bole buyuk tepki verdi esin bilmiorum ama sakin kal ikinizde hatalisiniz . Sen git bu sefer yanina ve sorununu anlat ancak birlikde konusarak cözebilirsiniz.
Ha bu arada esi tokat atmis iyi bisey degil dedim ve esim dediki oda esine vurmus onuda dusunsun dedi. Cok garip.
Rabbim yardimcin olsun cnm ve ilerde banada yardimci olsun cunku ayni seyi yasama ihtimalim yuksek .
Henuz bn hamile kalamadim kalayim o psikoloji yi anlayacak zaten kuzum hepsi duz mantik iste bilemiolar.Erkekler her zaman birbirini tutar. Ve "kadin soyle yapmali, boyle yapmali" diye ahkam kesmeye bayilirlar. Kac kere hamile olmus da kadinin hamile bile olsa cocuguna kizamayacagini soyluyor?
Sasirmamak lazim erkek ne de olsa .. asla elini alistirmasina iizn verme devamı gelebilir.Konuyu açıp açmamakta çok kararsız kaldım ama sonunda yazmaya ve fikir almaya karar verdim.
Öncelikle bir iki ön bilgi geçmeliyim.
Eşim ev işlerinde yardımcı çocuklarıyla ilgili bir baba. Benimle de ilgili diyebilirim.
Son zamanda ev temizliği sorumluluğu eşimde.
Ben yemek yapıyorum çocuklarla ilgileniyorum,kendimi iyi hissedersem bulaşıkları toparlıyorum. Düzenimiz değişti biraz riskli bir gebelik geçiriyorum.
Eşim hep destekçi oldu bu süreçte hiç gocunmadı hakkını yiyemem. Ama içten içe evden de çıkmamanın verdiği stresle bunaldığını hissediyordum.
Çocuklarına fazla otoriter davranır bazen. Bazen de çok yüz verir. Tam dengeyi tutturmuş değil bu konuda. Ben daha dengeli davrandığımı düşünüyorum.
Konuya gelelim.
Dün iftar sonrası küçük oğlumun elinde abisine yeni sipariş ettiğimiz kitap vardı. Benim gözetimimde biraz inceledi kitabı. Bu oğlum 2 yaşında. Sonra kitabı hırpalamaya başladı bende elinden alıp beraber bakmayı teklif ettim. Bu ara 2 yaş sendromu dönemi malum,fazla hırçınlaştı. Kendini yere attı,bağıra bağıra ağladı. Güç bela odasına götürüp sakinleştirmeye çalıştım. Kitaba beraber bakmaya ikna etmek istedim o sırada eşim niye ağlatıyorsun çocuğu diye seslendi varan 1 buydu.
Sonra içeri geçtik eşimin yanına ve durumu anlattım. Ver ne olcak baksın yırtarsa da bir şey olmaz dedi. Bende o an daha fazla inatlaşmak ve uğraşmak istemedim. Çünkü oğlumun gözünde eşim sayesinde ben denileni yapmayan gaddar anne konumundaydım.
Oğluma hadi otur koltuğa kitabı vereyim bak dedim ama iyice yüz aldığı için bunu söylediğimi bile anlamadı çıldırmış gibi kendini yerlere attı,kafasına vurdu kitap elinde olmasına rağmen.
Bende eşimin bana müdahale ettiğinden kaynaklı böyle olduğunu düşündüğüm için iyice sinirlendim ve sinirle oğlumu yerden alıp kanepeye bıraktım. Biraz sert bıraktığım için elindeki kitap kafasına çarpmış o an ama ben fark etmedim. Aldım kitabı iki kere de poposuna vurup sana kitap felan yok dedim çıktım odadan. Arkamdan bağırdı eşim gittim ve ona bana karışmasaydın böyle olmayacaktı diye kızdım.
O da bana çıkıştı çocuk nefesini alamıyor nasıl fırlattın koltuğa diye arkasına tokat attı ve bende o şokla kendisine tokat attım. Sonrada nefes alamıyor diyorsun alıp çocuğu sakinleştirmiyorsun bile diye diye aldım oğlumun elini yüzünü yıkadım,sakinleştirdim.
Arkasına bir iki sözlü dalaşımız oldu. Çocuklar daha fazla etkilenmesin diye konuyu uzatmadık. Sonra ben ağrım olduğu ve hala tokat şokunu atlatamadığım için odaya gittim ve ağlarken uyumuşum biraz.
Kalktığımda çocukları yatırmış içeride oturuyordu. Hiç yanına gitmedim. Gece yatmaya veya bir özür dilemeye hiç bir şey için gelmedi yanıma.
Sabah oldu hala konuşmuyoruz.
Çocuklarıma asla şiddetle yaklaşan bir anne olmadım hiç. Dün eşimin yaklaşımı ve hamileliğin de vermiş olduğu psikolojiyle böyle sert davrandım keşke hiç yaşanmasaydı böyle bir olay çok üzülüyorum dünden beri.
Eşim daha sinirli ve serttir çocuklara karşı ama ben ağlatınca kıyamadı galiba anlam veremedim. Kendisine de hiç karıştırmaz bu arada. Kızar ceza verir ama beni asla karıştırmaz.
Evet ne düşünüyorsunuz?
Tavrım nasıl olmalı ?
Yavruma davranışımı lütfen yargılamayın ilk ve sondu.
Eşimle olan mevzuya yorumunuz nedir ?