Hala şoktayım (Eşim bana tokat attı)

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Konuya yeterince yorum yapılmış ben ne diyecegimi bilemedim de şu çocuklarda travmaya yer arıyor galiba. Bı onu anladım. Annesi bagirsa travma, kızsa travma, her istediğini yapmaz travma yapar oooo daha büyük travma
Bu annelerin de canı var yav. Sabır taşı olsa çatlar
Ki yumuşak huylu annelerin çocukları aşırı şımarık olabiliyor yeri gelince otoriteyi göstermek gerek. Ha otoriteyi gostercez diye alıp çamaşır ipine de asılmaz tabi

Çocuk isteyesim varsa da soğuyorum.

Konu sahibi çok ciddi bir tepki ve mesafe eşinize bunu tekrarlatmayabilir belki. Kendisini şuan haklı görüyorsa Allah korusun devamı gelebilir bunun.
 
Konuda haklı yok.
Eşiniz de, siz de hatalısınız.
İkiniz de istemediğiniz davranışları engellemek için tokat atma yöntemini kullanmışsınız.
Yüze veya popoya sonuçta tokat.
Gücü yeten yetene.
Ayrıca 2 yaş gelişimsel açıdan zor bir dönem olmakla birlikte eşinizin tutarsız davranışları, çocuğunuzda inatlaşmayı besliyor olabilir.

Evde üç küçük çocuk olacak yakında.
Benzeri durumları tekrar yaşamamak adına aile terapisi almanızda ve eşinizle,çocuklara ortak yaklaşım belirlemek için çaba sarfetmenizde yarar var.
 
Son düzenleme:
Siz çocuğunuzdan özür dilediniz mi? Söz konusu tokatı yiyen bi yetişkin olunca herkes nasıl da aslan kesiliyor. Bana nasıl böyle bı şey yapabilir, gururum kırıldı vs diye. Ama iş çocuğa gelince tüh keşke yapmasaydin dan öteye gitmiyor bütün toplumun tepkisi. Gerçekten tiksiniyorum bu zihniyetten. Sırf kendini sizin kadar iyi ifade edemiyor, tam anlamıyla kendini kontrol edemiyor diye sizden daha az insan değil o. O da sizinle aynı saygıyı hak ediyor. Üzgünüm ama sizin yaptığınız eşinizinkinden daha kabul edilemez. En azından siz bir yetiskinsiniz ve bu durumdan kurtulmayı tercih etme lüksünuz var. Ama o çocuk ne yazık ki size mecbur. Yine gelip boynunuza sarılacak öpüp koklayacak. Çünkü ne yaparsanız yapın sizin sevginize muhtaç ve bi tercih hakkı yok. Stres topunuz değil o sizin. Lütfen sinirlerinizin el verdiği kadar çocuk sahibi olun.
 
Yav çocuğun her simarikligina sendrom deyip duruyorlar sinir oluyorum
Ben gayet de usluymusum hiç sendromluk bir bebek oldugumu duymadım insan değil miyim ben. Tüh keşke bende azıcık şımarık travma filan olsaymisim hep boşa gitti fırsatlar degerlendiremedim
 
su-doku .!.:
Size sinirlendiğinde kendini odaya kilitliyor ama siz çocuğa sinirlendiğinizde dayak iyidir diyor
Ben bu insanları anlamadan öleceğim
Genişletmek için tıkla...

Cocuktaki dayak olayi yetişkinler arasinda olana benzemiyor bence cunku.

Cocukken kendisi de en azindan popoya terlik yedigi için normal goruyor olabilir ki ben de cocukken popoma tokat ve terlik yedim yani
O yuzden asiri korkunç bir olay gibi gorunmuyor heralde.
 

Valla yeni nesil uydurması geliyor bana da bu sendromlar neden bilmem.
Her zorluk, darlık bizdeydi.
Ablalarımızın, komşularımızın eskisiyle büyüdük.
Analarımızın başında büyükler, bin bir dert, maddi kaygılar.
Naz, kapris, şımarıklık çekeceklerdi öyle mi?
İnadına kendimi hep olgun bir çocuk olarak hatırlıyorum.
Minik yaramazlıklarımız olmuştur elbet. Abuk sabuk sebeplerle kendini yerden yere atmalar falan günümüz
çocuklarında gördüğüm şeyler..

Bizimki psikoloji değil miydi diye sorarken buluyorum kendimi elimde değil.
 
Benim pek bir fikrim yok ama düşüncemi paylaşacağım.

Sendrom,atak ergenlik vb dönemleri sadece imkanı olanlar yaşıyor.

Ben mesela annemin ergenlik yaşadığını filan duymadım hiç.

Ben de 2 yaş sendromu yaşamamıstim. Annem döverdi bizi. O ne derse oydu.

Kendimi yere atıp ağlamam ya da dediğim dedik tavirlarim olamazdı. Çünkü sonu bana pahaliya patlayacakti .bunu biliyordum.

Benim Üniversitede bir arakdasim vardi. Babasi çok sıkı tutucu bir adamdi. Kızın sevgilisi olmasini bile kabul etmiyordu.

Kız da sanırım tam da bu sebeple okula gelince bağını koparmıştı.

Sevgilisinin olduğu şehirlere gidiyordu sürekli.

Kürtajla çocuk aldırmaya bile sevgilisinin şehrine gitmisti.

Bugün kavga etmis sevgilisi ile . Yurtta sinjr krizleri. Bağırmak cagirmak. Aglamak. Sokaklarda caddelerde yankılanıyor sesi.

Yan apartmandaki hem hocamız hem komşu olan adamcagiz don gömlek geldi yurda ne oluyor diye.

Kizı kaptığı gibi hasteneye götürdü.

Sonrasında tatilde memleketteyken yine ayrılmışlar...yani evinde babasının yanında.

Var mı sinir krizi yok.

Var mi cirlamak yok.

Var mı bağırmak... yok.

Neden .. Çünkü sıkar biraz.

Şimdi artık cocuklar eskisi gibi değil. Korkmuyorlar.

Biz onlardan korkuyoruz. Açıkçası ben çocuklardan cok korkuyorum. Bakin bende sendrom yok. Çünkü ortamim yok
 

Hahahah çok yaşayın.
Bu yoruma çok güldüm vallahi.
Anamın bir numaralı bakışı vardı yeterdi yahu.
Dayağa ne gerek.
Konuşmadan anlaşırdık hey gidi canım anam! :)
Annem gibi ana olsam yeter bana yemişim sendromunu valla benim kıza sesleniyorum:
Minnoşşşşş, anam gibi ana olcam. Benim gibi evlat olmalısın haberin olsun.
 
O zamanlarda büyükler küçüklere bakıyor, geniş aile olarak yaşanıyordu. Bahçelerde, sokaklarda yuvarlana yuvarlana büyüyordu çocuklar. Şimdi apartman dairelerine tıkıldık. Anne baba çocuk baş başa kaldı. Babalar da nanay olunca iş anneye düştü. Anneler de kafayı yiyor işte. Hele 3 er 4 er çocuk yapınca annenin ruh sağlığını koruması zorlaşıyor.
 
Kesinlikle öyle. Buradaki bircok kişi iyi bir çocukluk geçirmemiş aslında hepimizde problemler vardı. Ama şuan buradakilere bakıyorum ve eline mesleğini almış güçlü olgun duyarlı kadınlar görüyorum. Demek ki sadece buyudugumuz ortamla ya da koşullarla alakalı değil.
Düşüncelerinize gönülden katiliyorum
 
Bir kitaptan konu nerelre gelmis
Hamile karısına vuran adama da 3.cocuk ne bilim
Anneler de insan sinirleri yıpranıyor insanın.
O koltuga atmanın,canını yakacak sekilde olmadıgına eminim.
Ama esiniziin tavrı affedilemeZ.
 

İyi ama şimdi de büyüklerin baktığı çocuklardaki davranış sorunlarına sebep olarak
''Anneannesi, dedesi şımartıyor. '' deniyor.

Mantıken bakıldığında eskisinden çok daha iyi şartlar, çok daha bozuk davranışlar var.
İsmi de sendrom, ahaaa bak sakin ol yoksa geliyor travma!

Babalar neden nanay onu da anlamıyorum.
Eskiler kahveden evin yolunu bulamazdı.
Şimdikiler arada parka marka çıkarıyor hiç değilse..

Bir yerde ciddi anormallik var hiç ikna etmiyor beni bu açıklamalar..
 
Bu travma olayında da bir anım vardır benim

Travma yaşayan! çocuklardan birinin annesi beni nasıl bir travmaya soktuysa halen daha unutmuyorum.

Anne çalışıyor. Çocuğa anneanne bakıyor.

Günlerden birgün anne sanırım işten erken çıkıyor ve anasınıfindan çocuğunu almaya gidiyor. haliyle anneanne de orda çocuğu bekliyor.

Cocuk cikiyor. Birkikte yürürken anneanne tum saf niyetiyle torununa diyor ki
"Çantan çok ağırmış ver ben taşıyayım. Sen yorulursun"

Anne bu sözler üzerine şok. Öfke ile çıkışıyor annesine çocuğumda travma yarattin diye.

Travma nerde diye uzun uzun aramama gerek kalmadı. Açıklamış çünkü

Ağır ve yorucu olan çantayı normalde de annesi tasiyormus ama cocuga yorucu ve ağır oldugunu söylemiyormuş.

Cocuk annesini yorduğu icin travma geçirebilirmiş. Ve geçirmiş de zaten.

Çocuğa çantasının annesini yoracagini nasil söylermiş.

Evet. Lütfen gülmeyin. Ben travma geçirdim bunu duyunca. Kendi imkanlarimla atlatmaya çalışıyorum.
 
Ben çantamın ağırlığından minicik halimle arkaya duserdim arkadaşım düştüğü yerden kalkamazmis. Biz güçlüklerle büyüdük ondan böyle olduk galiba
 
Aslında bu daha çok beklentiyle alakalı bence. Büyüyor çocuklar, istekleri oluyor, kendilerini ifade etmeye çalışıyorlar onun adı da sendrom oluyor.
 

Komik gibi dursa da benim için içler acısı bir vaka.

Oysa ki şöyle bir çıkış beklerdim genç anneden:
''Bırak anne kendi çantasını taşısın, zorlukla tanışsın ve bu zorluğu nasıl çözebilirim
diye bir çözüm üretsin. Kolaya alışmasın. ''

Gerçekten esas travma ne bilmiyorlar..
Kızmasınlar bana ne olur..
 
benyeniyimgaliba .!.:
Aslında bu daha çok beklentiyle alakalı bence. Büyüyor çocuklar, istekleri oluyor, kendilerini ifade etmeye çalışıyorlar onun adı da sendrom oluyor.
Genişletmek için tıkla...

İfade etmeye çalışmanın adına sendrom deyip geçmelerini anlamlandıramıyorum işte bu yüzden.
Çünkü biz de büyüdük.
Büyürken isteklerimiz elbet olmuştur.
Kendimizi yerden yere atmayı bırakın, pek çoğunu anca içimize atmışızdır.
Bir şey de olmadı Allah'a şükür taş gibi psikolojimiz var
 
Eski nesil travma, sendrom yaşamıyordu belki ama onların da başka sorunları var. Onların sıkıntısı da büyüyünce ortaya çıkıyor. Eşiyle, kaynanasıyla, akrabasıyla, çocuğuyla doğru ilişki kurmayı bilmiyor. Kendini ifade edemiyor. Dediğim dedik çaldığım düdük geziyor. Kendini geliştirmiyor, yeniliklere kapalı.

İki neslin yaklaşımı da yanlış. Otoriter anne baba olmak demek sert olmak, bir bakışınla çocuğun aklını almak değildir. Çocuğu anlamak demek ne dediyse yapmak; tabiri caizse çocuğa arkadaş olmak demek değildir. Dengeyi korumak uzman önerisi eşliğinde yaklaşmak lazım.
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.

Benzer Konular

S
Eşime tokat attım
12 13 14
Yorumlar
275
Görüntüleme
8K
mutlutablo
E
Kaynanam yüzünden mutsuzum
3 4 5
Yorumlar
86
Görüntüleme
5K
Toyumvar
J
Çocuklu bir erkekle sevgiliyim ve sizce onunla evlenmeli miyim?
2 3 4
Yorumlar
79
Görüntüleme
4K
Sadecebenbb
S
M
Eşimin halasının kızı ve çocuk yetiştirme şekli
9 10 11
Yorumlar
211
Görüntüleme
9K
milas1625
F
Bakış açımı değiştirmek için tavsiyelerinize ihtiyacım var
2 3
Yorumlar
55
Görüntüleme
2K
modinas
M
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…