Eşimin söylemi bu yönde ama nefes alamama gibi bir durum söz konusu değil. Ağlamasını abarttı eşim. Yaptığım tek şey alıp sert bir şekilde koltuğa bırakmak oldu. Neyse daha fazla açıklama yapmayacağım size. Karşısındakini anlayacak birisi izlenimi almadım sizden.2 yaşındaki çocuğu itip kakıp hamileyim diye masum olmuyorsunuz. Ne yaptıysanız artık nefes alamamış. Eşiniz de size vurmuş siz ona vurmuşsunuz. Niyeyse yine özür bekleyen hamileyim diye kapris yapan sizsiniz. Hamileliği kaldıramıyorsanız evdeki çocuğa eziyet edecekseniz kalmayın mümkünse.
Girizgahı yapma amacım gerçekten bu mu inanın bilmiyorum. Belki boşan diyenleri engelleme amacıdır. Çünkü boşanmayı düşünmüyorum. Ama bu yaptığı yanına kalmasın çok pişman olsun istiyorum. Ve yorum yazacak olanlardan eşimle ilgili gelecek soruları bir nebze önceden cevaplamış olma amacı güttüm açıklamayı yaparkenBu kadar girizgahı güzellemeyi boşuna yapmadığınızı düşünüyorum. Duymak istediğiniz sizin de çok üzerinize gelmeden, karantinayı bahane ederek hak ettiniz ve erkekler bu dönemde sapıttı karışımı bir yorum ve tavır yapmayın bir tokattan ne olacak çocuklarınızın babası o, yorumu herhalde.
Konuyu okudukça çocuk sayısı artıyorKonuyu açıp açmamakta çok kararsız kaldım ama sonunda yazmaya ve fikir almaya karar verdim.
Öncelikle bir iki ön bilgi geçmeliyim.
Eşim ev işlerinde yardımcı çocuklarıyla ilgili bir baba. Benimle de ilgili diyebilirim.
Son zamanda ev temizliği sorumluluğu eşimde.
Ben yemek yapıyorum çocuklarla ilgileniyorum,kendimi iyi hissedersem bulaşıkları toparlıyorum. Düzenimiz değişti biraz riskli bir gebelik geçiriyorum.
Eşim hep destekçi oldu bu süreçte hiç gocunmadı hakkını yiyemem. Ama içten içe evden de çıkmamanın verdiği stresle bunaldığını hissediyordum.
Çocuklarına fazla otoriter davranır bazen. Bazen de çok yüz verir. Tam dengeyi tutturmuş değil bu konuda. Ben daha dengeli davrandığımı düşünüyorum.
Konuya gelelim.
Dün iftar sonrası küçük oğlumun elinde abisine yeni sipariş ettiğimiz kitap vardı. Benim gözetimimde biraz inceledi kitabı. Bu oğlum 2 yaşında. Sonra kitabı hırpalamaya başladı bende elinden alıp beraber bakmayı teklif ettim. Bu ara 2 yaş sendromu dönemi malum,fazla hırçınlaştı. Kendini yere attı,bağıra bağıra ağladı. Güç bela odasına götürüp sakinleştirmeye çalıştım. Kitaba beraber bakmaya ikna etmek istedim o sırada eşim niye ağlatıyorsun çocuğu diye seslendi varan 1 buydu.
Sonra içeri geçtik eşimin yanına ve durumu anlattım. Ver ne olcak baksın yırtarsa da bir şey olmaz dedi. Bende o an daha fazla inatlaşmak ve uğraşmak istemedim. Çünkü oğlumun gözünde eşim sayesinde ben denileni yapmayan gaddar anne konumundaydım.
Oğluma hadi otur koltuğa kitabı vereyim bak dedim ama iyice yüz aldığı için bunu söylediğimi bile anlamadı çıldırmış gibi kendini yerlere attı,kafasına vurdu kitap elinde olmasına rağmen.
Bende eşimin bana müdahale ettiğinden kaynaklı böyle olduğunu düşündüğüm için iyice sinirlendim ve sinirle oğlumu yerden alıp kanepeye bıraktım. Biraz sert bıraktığım için elindeki kitap kafasına çarpmış o an ama ben fark etmedim. Aldım kitabı iki kere de poposuna vurup sana kitap felan yok dedim çıktım odadan. Arkamdan bağırdı eşim gittim ve ona bana karışmasaydın böyle olmayacaktı diye kızdım.
O da bana çıkıştı çocuk nefesini alamıyor nasıl fırlattın koltuğa diye arkasına tokat attı ve bende o şokla kendisine tokat attım. Sonrada nefes alamıyor diyorsun alıp çocuğu sakinleştirmiyorsun bile diye diye aldım oğlumun elini yüzünü yıkadım,sakinleştirdim.
Arkasına bir iki sözlü dalaşımız oldu. Çocuklar daha fazla etkilenmesin diye konuyu uzatmadık. Sonra ben ağrım olduğu ve hala tokat şokunu atlatamadığım için odaya gittim ve ağlarken uyumuşum biraz.
Kalktığımda çocukları yatırmış içeride oturuyordu. Hiç yanına gitmedim. Gece yatmaya veya bir özür dilemeye hiç bir şey için gelmedi yanıma.
Sabah oldu hala konuşmuyoruz.
Çocuklarıma asla şiddetle yaklaşan bir anne olmadım hiç. Dün eşimin yaklaşımı ve hamileliğin de vermiş olduğu psikolojiyle böyle sert davrandım keşke hiç yaşanmasaydı böyle bir olay çok üzülüyorum dünden beri.
Eşim daha sinirli ve serttir çocuklara karşı ama ben ağlatınca kıyamadı galiba anlam veremedim. Kendisine de hiç karıştırmaz bu arada. Kızar ceza verir ama beni asla karıştırmaz.
Evet ne düşünüyorsunuz?
Tavrım nasıl olmalı ?
Yavruma davranışımı lütfen yargılamayın ilk ve sondu.
Eşimle olan mevzuya yorumunuz nedir ?
Yazdıklarınızda çok haklısınız. Ters fırlatmadım koltuğa sert bir şekilde yatırdım ama olsun yapmamalıydım. Söylediğiniz gibi bir çok yanlış var bu yaşanan olayda. Daha çok şey yazabilirim ama cümlelerimi toparlayamuyorum. Objektif ve yararlı yorumunuz için teşekkür ederimEşinize bela okumaya geldim, yerime oturdum.
Çocuğu ters fırlattığınızda boynunu çok rahat kırabilirdiniz biliyorsunuz değil mi?
Eşiniz çocuğu savunduğunu düşündüğü için özür dilemiyor büyük ihtimalle.
Biraz zaman verin, birbirinizden özür dilersiniz.
Boşanmalık bir durum yok ortada.
En kısa zamanda çocuk gelişim kitapları ve doktor desteği öneriyorum. İki tarafın da yaklaşımında sıkıntılar var.
Minik notlarım:
1) Eşiniz bir yumuşak bir sert davranıyor, inat böyle gelişir, ortak kurallar koyup uzlaşma sağlanmalı
2) Eşiniz ile siz bir takımsınız, aynı taraftasınız.
3) Bu olayda kontrolü kaybetmeden önce keşke artık dayanamadığınızı söyleyip eşinizden yardım isteseydiniz. Eşiniz çocuğun dikkatini dağıtıp kitabı kurtarırdı.
4) Çocuk sadece iki yaşında, duygularına hakim olması zor. Siz sinirlenince o da krize girmiş, beraber okuyalımı bile anlamamıştır.
5) Kriz anında ne yapılacağını önceden planlayabilirsiniz. Bir odada yastığı 20 kere yumruklamak bile olabilir.
Sonuç olarak yardım istemekten çekinmeyin lütfen.Herşeyi kendiniz yapmak zorunda değilsiniz. Ve asla ama asla o bebeğe vurmayın.
Haklısınız ne diyeyim çok üzgünümEşinizin yaptığı da en az sizinki kadar yanlış. Senin nedenin var hamile olmak, çocuğun daha geçerli bir nedeni var çocuk olmak..
Aynen öyle eşim iyidir eşim çocuklarımla ilgilenirbugun ben çocuğumu dövdüm eşim bana Tokat attı ben ona Tokat attım. Çocuklara yazık sadece onlara üzüldüm bide 3.sü geliyor yazıkBu kadar girizgahı güzellemeyi boşuna yapmadığınızı düşünüyorum. Duymak istediğiniz sizin de çok üzerinize gelmeden, karantinayı bahane ederek hak ettiniz ve erkekler bu dönemde sapıttı karışımı bir yorum ve tavır yapmayın bir tokattan ne olacak çocuklarınızın babası o, yorumu herhalde.
Adam da işkence etmemiş bu mantıkla. Alt tarafı bir tokat.Işkence ederken yakalandı.
Bazı insanlar neden bu kadar çirkin ve kötü kalpli..
Cnm yazini okurken esimde merak etti ve sesli okudum oda kndince yorumladi ona gore esin hakliymis bna gorede sen bildigin kucuk capli bi tartisma yasadik.Konuyu açıp açmamakta çok kararsız kaldım ama sonunda yazmaya ve fikir almaya karar verdim.
Öncelikle bir iki ön bilgi geçmeliyim.
Eşim ev işlerinde yardımcı çocuklarıyla ilgili bir baba. Benimle de ilgili diyebilirim.
Son zamanda ev temizliği sorumluluğu eşimde.
Ben yemek yapıyorum çocuklarla ilgileniyorum,kendimi iyi hissedersem bulaşıkları toparlıyorum. Düzenimiz değişti biraz riskli bir gebelik geçiriyorum.
Eşim hep destekçi oldu bu süreçte hiç gocunmadı hakkını yiyemem. Ama içten içe evden de çıkmamanın verdiği stresle bunaldığını hissediyordum.
Çocuklarına fazla otoriter davranır bazen. Bazen de çok yüz verir. Tam dengeyi tutturmuş değil bu konuda. Ben daha dengeli davrandığımı düşünüyorum.
Konuya gelelim.
Dün iftar sonrası küçük oğlumun elinde abisine yeni sipariş ettiğimiz kitap vardı. Benim gözetimimde biraz inceledi kitabı. Bu oğlum 2 yaşında. Sonra kitabı hırpalamaya başladı bende elinden alıp beraber bakmayı teklif ettim. Bu ara 2 yaş sendromu dönemi malum,fazla hırçınlaştı. Kendini yere attı,bağıra bağıra ağladı. Güç bela odasına götürüp sakinleştirmeye çalıştım. Kitaba beraber bakmaya ikna etmek istedim o sırada eşim niye ağlatıyorsun çocuğu diye seslendi varan 1 buydu.
Sonra içeri geçtik eşimin yanına ve durumu anlattım. Ver ne olcak baksın yırtarsa da bir şey olmaz dedi. Bende o an daha fazla inatlaşmak ve uğraşmak istemedim. Çünkü oğlumun gözünde eşim sayesinde ben denileni yapmayan gaddar anne konumundaydım.
Oğluma hadi otur koltuğa kitabı vereyim bak dedim ama iyice yüz aldığı için bunu söylediğimi bile anlamadı çıldırmış gibi kendini yerlere attı,kafasına vurdu kitap elinde olmasına rağmen.
Bende eşimin bana müdahale ettiğinden kaynaklı böyle olduğunu düşündüğüm için iyice sinirlendim ve sinirle oğlumu yerden alıp kanepeye bıraktım. Biraz sert bıraktığım için elindeki kitap kafasına çarpmış o an ama ben fark etmedim. Aldım kitabı iki kere de poposuna vurup sana kitap felan yok dedim çıktım odadan. Arkamdan bağırdı eşim gittim ve ona bana karışmasaydın böyle olmayacaktı diye kızdım.
O da bana çıkıştı çocuk nefesini alamıyor nasıl fırlattın koltuğa diye arkasına tokat attı ve bende o şokla kendisine tokat attım. Sonrada nefes alamıyor diyorsun alıp çocuğu sakinleştirmiyorsun bile diye diye aldım oğlumun elini yüzünü yıkadım,sakinleştirdim.
Arkasına bir iki sözlü dalaşımız oldu. Çocuklar daha fazla etkilenmesin diye konuyu uzatmadık. Sonra ben ağrım olduğu ve hala tokat şokunu atlatamadığım için odaya gittim ve ağlarken uyumuşum biraz.
Kalktığımda çocukları yatırmış içeride oturuyordu. Hiç yanına gitmedim. Gece yatmaya veya bir özür dilemeye hiç bir şey için gelmedi yanıma.
Sabah oldu hala konuşmuyoruz.
Çocuklarıma asla şiddetle yaklaşan bir anne olmadım hiç. Dün eşimin yaklaşımı ve hamileliğin de vermiş olduğu psikolojiyle böyle sert davrandım keşke hiç yaşanmasaydı böyle bir olay çok üzülüyorum dünden beri.
Eşim daha sinirli ve serttir çocuklara karşı ama ben ağlatınca kıyamadı galiba anlam veremedim. Kendisine de hiç karıştırmaz bu arada. Kızar ceza verir ama beni asla karıştırmaz.
Evet ne düşünüyorsunuz?
Tavrım nasıl olmalı ?
Yavruma davranışımı lütfen yargılamayın ilk ve sondu.
Eşimle olan mevzuya yorumunuz nedir ?
1- İlk iki hamileliğim böyle zor geçmediİyide konuyu neresinden tutsan Elinde kalıyor madem sinirli ve yorgun bir hamilelik geçiriyorsunuz üçüncüyü niye yapıyorsunuz 2 yaşında daha bebek o bırakında bebekliğinide yaşayabilsinler tahammülünüz olsun ardı ardına sıralamayın ya sonrada yorulup birbirinize sataşırsınız böyle ister kızın küsün ama durum bu
Bende ona tokat attım dedin ya içim rahatladı gelsin özür dilesin babada olsa anne kadar düşünemez çocuğunu,herkes evde benim eşimde evde iki aydır o bunu haklı yapmaz birde hamilesin nasıl kıydıKonuyu açıp açmamakta çok kararsız kaldım ama sonunda yazmaya ve fikir almaya karar verdim.
Öncelikle bir iki ön bilgi geçmeliyim.
Eşim ev işlerinde yardımcı çocuklarıyla ilgili bir baba. Benimle de ilgili diyebilirim.
Son zamanda ev temizliği sorumluluğu eşimde.
Ben yemek yapıyorum çocuklarla ilgileniyorum,kendimi iyi hissedersem bulaşıkları toparlıyorum. Düzenimiz değişti biraz riskli bir gebelik geçiriyorum.
Eşim hep destekçi oldu bu süreçte hiç gocunmadı hakkını yiyemem. Ama içten içe evden de çıkmamanın verdiği stresle bunaldığını hissediyordum.
Çocuklarına fazla otoriter davranır bazen. Bazen de çok yüz verir. Tam dengeyi tutturmuş değil bu konuda. Ben daha dengeli davrandığımı düşünüyorum.
Konuya gelelim.
Dün iftar sonrası küçük oğlumun elinde abisine yeni sipariş ettiğimiz kitap vardı. Benim gözetimimde biraz inceledi kitabı. Bu oğlum 2 yaşında. Sonra kitabı hırpalamaya başladı bende elinden alıp beraber bakmayı teklif ettim. Bu ara 2 yaş sendromu dönemi malum,fazla hırçınlaştı. Kendini yere attı,bağıra bağıra ağladı. Güç bela odasına götürüp sakinleştirmeye çalıştım. Kitaba beraber bakmaya ikna etmek istedim o sırada eşim niye ağlatıyorsun çocuğu diye seslendi varan 1 buydu.
Sonra içeri geçtik eşimin yanına ve durumu anlattım. Ver ne olcak baksın yırtarsa da bir şey olmaz dedi. Bende o an daha fazla inatlaşmak ve uğraşmak istemedim. Çünkü oğlumun gözünde eşim sayesinde ben denileni yapmayan gaddar anne konumundaydım.
Oğluma hadi otur koltuğa kitabı vereyim bak dedim ama iyice yüz aldığı için bunu söylediğimi bile anlamadı çıldırmış gibi kendini yerlere attı,kafasına vurdu kitap elinde olmasına rağmen.
Bende eşimin bana müdahale ettiğinden kaynaklı böyle olduğunu düşündüğüm için iyice sinirlendim ve sinirle oğlumu yerden alıp kanepeye bıraktım. Biraz sert bıraktığım için elindeki kitap kafasına çarpmış o an ama ben fark etmedim. Aldım kitabı iki kere de poposuna vurup sana kitap felan yok dedim çıktım odadan. Arkamdan bağırdı eşim gittim ve ona bana karışmasaydın böyle olmayacaktı diye kızdım.
O da bana çıkıştı çocuk nefesini alamıyor nasıl fırlattın koltuğa diye arkasına tokat attı ve bende o şokla kendisine tokat attım. Sonrada nefes alamıyor diyorsun alıp çocuğu sakinleştirmiyorsun bile diye diye aldım oğlumun elini yüzünü yıkadım,sakinleştirdim.
Arkasına bir iki sözlü dalaşımız oldu. Çocuklar daha fazla etkilenmesin diye konuyu uzatmadık. Sonra ben ağrım olduğu ve hala tokat şokunu atlatamadığım için odaya gittim ve ağlarken uyumuşum biraz.
Kalktığımda çocukları yatırmış içeride oturuyordu. Hiç yanına gitmedim. Gece yatmaya veya bir özür dilemeye hiç bir şey için gelmedi yanıma.
Sabah oldu hala konuşmuyoruz.
Çocuklarıma asla şiddetle yaklaşan bir anne olmadım hiç. Dün eşimin yaklaşımı ve hamileliğin de vermiş olduğu psikolojiyle böyle sert davrandım keşke hiç yaşanmasaydı böyle bir olay çok üzülüyorum dünden beri.
Eşim daha sinirli ve serttir çocuklara karşı ama ben ağlatınca kıyamadı galiba anlam veremedim. Kendisine de hiç karıştırmaz bu arada. Kızar ceza verir ama beni asla karıştırmaz.
Evet ne düşünüyorsunuz?
Tavrım nasıl olmalı ?
Yavruma davranışımı lütfen yargılamayın ilk ve sondu.
Eşimle olan mevzuya yorumunuz nedir ?
Eşim ağlamayı abarttı diyorsunuz fakat önceki mesajlarda oğlum ağladı, kafasına vurdu diye yazmışsınız demek ki çocuk bayağı sinir krizi geçirmiş..Eşimin söylemi bu yönde ama nefes alamama gibi bir durum söz konusu değil. Ağlamasını abarttı eşim. Yaptığım tek şey alıp sert bir şekilde koltuğa bırakmak oldu. Neyse daha fazla açıklama yapmayacağım size. Karşısındakini anlayacak birisi izlenimi almadım sizden.
O zaman darısı başınıza diyeyim, birşey diyemedimAdam da işkence etmemiş bu mantıkla. Alt tarafı bir tokat.
Bu arada eşe haksız diyor arkadaşlar.
Yalnız konu sahibinin eşi çocuk tokat yerken köşede çayını içen babalardan değil. Şiddete başvurmadan nasıl disiplin sağlayacaklarını düşünmeleri gerekiyor.
Annenin canı olduğu gibi çocuğun da canı var.
Oturup eşi iyi ki çocuğa vurdun biraz daha dayak at özür dilerim falan demeyecek.
Konu sahibi çocuğa ağır dayak atarsa oturur boşanma dilekçesini çıkartır, çocuğun velayetini ister.
Bu çözülebilecek bir mesele.
Anne babaların disiplinde farklı davranması normal, uzmanla aşacaklar. Bir taraf dayanamadığında diğeri devralacak.
Şu anda zor görünüyor olabilir, ortak kurallar konulduğunda ve biraz emek verildipinde gayet mümkün.
Konu sahibini bir anlık gaza getirip bir ailenin parçalanması bana doğru gelmiyor.