Eşim benim için artık birşey ifade etmiyor



Dimi ya aslında en mantıklı şey bu, bende yıllardır aynı şeyleri savunuyorum....Ama nerdeeee, eşimin işleri çok yoğun, hafta sonları bile çalışıyor...Bende ona madem bu kadar çalışıyorsun çalışıpta kendimize vakit ayıramadıktan sonra ne nalmı var diyorum,öncesinde haklısın diyor ama sonra hesap yapmaya başlıyor...Hatta ben geçen hafta kar tatili yapalım dedim kayak falan yaparız dedim otelleri araştırdı ve çok pahalı olduğunu söyleyip topu bana attı.Bende ses etmedim,çünkü ver maaşını dediğini duymak istemiyorum artık...Çünkü her yaz böyle oluyor, tatile gidiyorsak benim maaşımla gidiliyor...Ama ailesiyle vakit geçirilince ne iş kaybı ne para kaybı oluyor...Ben anlatmaktan yoruldum artık,inanın...

Sanırım dediğin gibi en iyisi uzak bir yere taşınmak, çünkü sorunlar büyüyecek ablasıda bulunduğumuz ilden ev almış taşınacakmış, (şimdi duyar gibiyim madem bu kadar yardıma muhtaç nasıl oluyor bu diye dimi))) (bunu sakın bana sormayın,aklıma geldikçe çıldırıyorum, kesinlikle kıskançlık değil ama kocamın yıllardır salak yerine konmasına üzülüyorum)) (bu insanlar çocuklarına bilgsayar alamadılar düşünün tek maaşla yaşayan insanlar, herşeyi bize aldırıp birikim yapıyorlar,bizde kredilerin günü geçmesin diye kemer sıkıyoruz)))

Yine çok sinirlendim, kusura bakmayın...
 
Canim sizin evde nasil bilemiyorum ama bizim evde parayi ben harcarim :)) yani erkek arkadasimin banka karti bendede vardir istedigimde ihtiyacim olan miktari cekerim.Sende eger esinin kartlarini kullanabiliyorsan onun kartinla tatili paketi satin al :))

simdi mart ayindayiz eger sabredebilirsen mayis sonu Asosa gitmeni tavsiye ederim hem fiyatlar makul hem (yarim pansiyon kervansarayda 70tl) telefon cekmiyor hem öyle sakin bi yerki mecburen bolll booolll boooolllll sohbet ediceksiniz :))))

Kendi maasinlada biran önce kendin icin birikim yapmani tavsiye ediyorum. kusura bakma ama bu iliskinin nereye gidecegi suan icin belli degil. allah göstermesin ayrilirsaniz, bi erkek maddi sykinti cekse gider parkta bank üstünde yatabilir ama bi kadin ayrildimi akbabalari bol olur birde sykintiya düsersen zor toparlanirsin.

O yüzden canandan önce can gelir deyip kendine birikim yap kimseyede söylemeee !!!!!
 
bence senınkısı kıskanclık degıl bende olsam senın gıbı dusunurdum,hem tatıllerı nıye senın parandan cekılıyo sız pek aıle gıbı degılsınız galıba esın aılesıne gelınce her seyı oduyo ama ıkınızıe gelınce pek ıcınden gelmıyo galıba insan buna cıdden sınır olur
 
Uzun zaman oldu yazmıyorum, forumu hep takip ediyorum ama nedense yazmk hiç içimden gelmiyor...Sanırım herşeyi artık oluruna bırakmayı öğrendim, sinirlerimi aldırmayı başarabildim nasıl oldu bilmiyorum ama hakikaten eskisi gibi sinirlenemiyorum bile:)))
Takip eden yada konuyu hatırlayan varmı bilmiyorum ama yaklaşık 5 aydır yaşadıklarımı paylaşmak istiyorum...
Eşimle bir şekilde barıştık ve eskisi gibi küsmüyoruz, ne değişti diyeceksiniz dimi? Hiçbirşey sadece ben artık görsemde görmüyorum, duysamda duymuyorum...Bu şekilde nereye kadar gidecek hiç bir fikrim yok...Eşim artık büyüdüğümüzü olgunlaştığımız savunuyor ama sanırım olay bende bitiyor, konuşmadığım sormadığım zaman hiç bir problem yok...Birlikte vakit geçirmek yerine arkadaşlarla vakit geçirince de günler geçip gidiyor....
Artık şunu anladım bu yaştan sona ne ben onu değiştirebilirim nede o beni....(Buarada ben sorgulamıyorum diyorum ya bu değişim değil elbet bi gün patlıycam da ne zaman orası belli değil)....Buarada yeni bi taktik geliştirdim artık bende onun bana davrandığı şekilde davranıyorum, herşeyi paylaşmıyorum (böylecede zaten sınırlı olan iletişimimiz dibe vuruyor, ama şikayet etmediğine göre memnun sanırım bu durumdan), harcamalarımı kısıtlamıyorum en önemlisi de maaşımdan bir kuruş dahi vermiyorum...Hatta geçen hafta tatile gittik, yine bi yeltendi maaşımı almaya ama kararlılığım karşısında ses etmedi, gerçi orda da burnumdan getirdi ya neyse, ben olmak istediğim yerde yapmak istediğim şeylerle meşgul olduğum için gerçekten de mutluydum...
Vee neye güveniyorum bilmiyorum ama bi bebğimiz olsun diye bi kaç aydır çalışmalara başladık, haa sanırım bi sorun var tahliller falan normal ama olmuyor...Aslında bunu da takmıyorum, sanırım olmamasının da bi sebebi vardır diye düşünyorum,ama eşim yedi cihana söledi artık istiyoruz diye ve aileside bunu biliyorken iyice stres altında hissediyorum kendimi...Hazırmısn diye sorarsanız kesinlikle değilim aslında çevremdeki herkes hamile ve bana yapılan baskılar beni artık olsun bi bebek demeye itiyor...Sonundaki felaketi düşünmek dahi istemiyorum ama yinde kendime engel olamıyorum, baksanıza kaç yaşına geldim, ha deyincede olmuyor, ya bi sorun varsa olayına fazlasıyla takık durumdayım, sizce ne yapmalıyım...
 
canm evliliğiniz durumunun kendin farkındasın, gün gelicek patlama olucak bunu sende biliyosun yani sonu pek iyi gözükmüyor.. evli kalsamda boşansamda bi çocuğumolsun diyorsan senin kararın ama boşanmış bi ailenin çocuğu olarak içimde kalan tek uktenin mutlu bi aile olduğunu belirtmek isterim.. baba eksikliğinden hep karşı cinse olduğundan çok bağlandım bu zamana kadar, sahiplenilmek istedim. ayrıca eminimki sen mükemmel bi anne olcaksındır.. benim annem çok güzel baktı bize kendi çoğu şeyden mahrum kaldı ama bizi 4 4luk buyuttu. konu saptı bıraz ama ben düşüncelerimi söylemek istedim.. herşey gönlünce olur umarım
 

Farkındayım aslında herşeyin farkındayım ve günün birinde bu evlliliğinde biteceğini biliyorum, çocuğum olsada olmasada...Sonra şunuda düşünyorum

benim hayatııma başkası giremez, girse bile kesinlikle evlenmem, dolayısıyla çocuğum da olmaz...Ayrıca kocama bi bakıyorum çevresine karşı okadar iyi ki,

ailesi, arkadaşları, benim aileme karşı o kadar sevgi dolu ki maddi manevi kimseden bir şeyi esirgemiyor...Sadece onun derdi benimle, sadece bana

kızabiliyor,küsebiliyor...Kötü tarafları yok mu elbette var ve onlarda benim tahammül edemediğim gerçekler...Bu yüzden bir baba rolünü ona yakıştırıyorum

Ben babamla 6 yıldır falan görüşmüyorum, onu o kadar çok severdim ki yıllarca yaptklarıyla o sevgiyi tüketti...Sonrasında eşimi yeri geldi baba gibi sevdim,

onda herşeyi aradım,bulduğumla yetinmeye çalıştım...Ama diyorum ya sevgide tükeniyor, kafamda o kadar çok şey varki gerçekten ne yapacağımı bilmiyo

rum....Sorunlu bir ailede büyüdüm ve çocuğumun öyle bir ortamda büyümesine kesinlikle müsade etmem ama şimdiden o kadar çok sorun var ki, nasıl

olacak, nereye kadar tahammül edecem...Ama Allah bilir belkide onun için çocuğum olmuyor, kesinlikle müdahele etmeden beklemek en iyisi sanırım,

belkide doğru bir zaman değil gerçektende...
 
Aslında sorunlu giden bir evlilikte çocuk sahibi olmak hiç doğru değil, ama şu anda işi oluruna bıraktığınıza göre, en azından çocuk sahibi olmamak için bir çaba sarfetmediğinize göre belki de kalbinizin derinliklerinde bir yerde hala bir ümidiniz var evliliğiniz için.

Kocanız anladığım kadarıyla sizin maaşınıza dokunmadan bir şekilde çarkı döndürmeyi başarıyor. Siz de eskisi gibi kemer sıkma politikası uygulamıyorsunuz sanırım. Hala evliliği devam ettirdiğinize göre, eşinizi değiştirmeye çalışmadığınızda aranızda küslük çıkmadığına göre, ben ne zaman patlayacağım diye düşünmek yerine, gidin psikolojik yardım alıp bu koşullarla mutlu olmayı deneyin bence. Eşinizi baba gibi sevmişsiniz, bunun nedeni belki de sizin kendi babanızdan ayrı olmanız değildi sadece. Belki eşiniz baba gibi bir adam ve belki bu yüzden ailesine bu kadar maddi katkı yapmak zorunda hissediyor kendisini. Madem değiştiremediğinizi kabullendiğiniz bu adamdan çocuk sahibi olma ihtimaliniz var, o zaman siz mutlu olmak üzere değişmeye çalışın.
 


biliyormusunuz konunuzu bastan sona okudum ve tam burda ayzdiklariniz gibi dusunuyordum ve yazacaktim madem bebek istiyorsunzu ve ayrilsanizda artrik kimseyle evlenemeyeceksiniz esinizden bir cocuk yapin belkide yuvaniz kurtulacak en azindan kaybedeceginiz bir sey yok

birde bebeginiz olursa esinizin baya bi masrafa girecegi kesin..iste o zaman belki eli varmiycak parasini dagitmaya yada sizde rahatac soyelebileceksiniz cocugumun rizkini dagitiyorsunuz hakimi helal etmiyorum diye nasil cozum
 
Brnim icinde bisey ifade etmo esimm...ondan nefret ediorum...sen en azindan hamile deilken kurtul bence...patlicam diosunn hamileyken patlamasi daha agir daha yikici gelio insana bilimusun...hem sen evini kurtarmak icin belki duzelir die cocuk istiosun..duzelmioolar cnmm daha beter oluolar cocukda olacak daha bagli kalcak diee..inan bana..haa keske duzelse ve mutlu olsaniz..belki senin Adina yaniliyirumdur..siz bizim gibi olmazsiniz...bizimde tek sorunumuz onun ailesi ama tek sorunn...ben ayrilmaya kalksam deli olcagini biliorum geri buraya gelcemmi de ama iste aile oluncaa...cunku ailesinin yaptiklari senin esinin ailesinin yaptiklariyla ayni sayilir hatta fazlasii..hele bizim evlerimizde yakin...iii dusunn...sana senken degee vrsin ama cocgumun annesi die degee r vermesin.
 

Sena; tam da duymak istediğim şeyleri yazmışsın,aklımın bir köşesinde olupta amalarla boğuşarak diplere sürüklediğim gerçekler sanırım...Psikolojik yardım elbette alıyorum hatta birliktede aldık eşimle ama terapistin dediği tek şey 'eşin kendisini ailesine kabullendirme çabası içerisinde'...Bende nasıl yapacaksa yapsın ama beni yerler altına sermeden yapsın dedim bunca zaman, ama ipin ucu çoktan kaçtı...Yapılacaklar yapıldı, alınacaklar alındı, verilecekler verildi, devamını kontrol etmeye gücüm yok açıkçası...Çünkü o kadar çok yoruldum ki, çıkmazdan çıkmaya çalıştıkça ikimiz birlikte dibe sürüklendik, içimdekileri söyledikçe tam da zıttıyla karşılaştım hep, eşim hep şunu der 'bana müdahele etme'....Benim ailesine karşı sergilediğim tavrı kabullendi sanırım, çünkü gerçekten de haklı bir tavırdı...Ama öyle komik olaylar başgösteriyor ki ne kadar önemsemiyorum desende eşimin durgunluğu, hayattan kopuşu kalbimin bir tarafını inceden inceye kanatıyor....En son geçenlerde babasıyla karşılaştık, sadece merhaba dedim ve kafamı çevirdim, arabadan da inmedim,eşim bir şey sölemesede kırıldı bu tavra, sen o hareketi babama değil bana yaptın diyor...Bende sırf senin hatrın için selam verdim aslında onu bile haktemiyor dediğimde ses yok...Çünkü yalnızken karşılaştığımızda onlarda bana yada aileme selam vermiyor ama başkalarının yanında şeytan kostümlerini giyinerek hiçbirşey olmamış gibi davranabiliyorlar, bu da bana oldukça ters bir durum....​
 

[B]Süper bir çözüm ne bileyim bundan da emin olamıyorum ki, diyorum ya eşim çok iyi bir insan yiğenlerini aldıklarını anlatsam şaşarsınız, benimde amcam dayım son derece varlıklı insanlardı ama kesinlikle bu kadar çok şeyi birarada görmedim...İşin kötü tarafı konu yiğen abla kardeş olunca gözü borç dert de görmüyor...Bi umut benimkide ben zaten çocuğum için herşeyin en iyisini yapacağım için oda karşı çıkmayacağından sorun çözülür...Bu seferde onların kıskançlık krizleriyle baş etmek gerek ya neyse o ayrı bir mevzu....
Alıp vermenin dışında beni asıl korkutan eşimin çocuk olduktan sonra durumu nasıl idare edeceği...Evelndiğimiz günden beri sergilediği tavırı sergilerse bu tam bi felaket olur...Çünkü ailesinin tehlike boyutunu azaltmak adına maddi manevi hep verdi...İnnaılmaz tavizler var bunun açılımında...Ha ben gözüm görmediği için kendi kendimi yemenin dışında pek bir şey yapamadım...Geçenlerde bide bana şunu diyor; 'çocuk olduğunda merak etme ailem seni görmiyecek bile, çocuğunu görmeye gelmeyecek bile'...Eee diye cevap verdiğimi düşünün:)) 'ben onlar torunlarını görmek istediğinde alıp götürecem'....Yani kurda kuzu teslim edecem öylemi dedim ama sanırım bunu herkes söyler:))) Unut dedim bunu, 'bu çocuğun onların da torunu yiğeni olduğu gerçeğini kimse değiştiremez dedim, yalnız herşey adabınca olmalı dedim, önce paşa paşa gelecekler adaba uygun şekilde görecekler ve gerektiği zaman ben kendi ellerimle götürecem çocuğumu başından da 1 dakika ayrılmayacam dedim...Kesinliklede onlarla muhatap olmam ne yerim ne içerim...Nasıl fikir ama:))) Ama malesef kocam bunuda göğüsleyemez, bunulada başa çıkmaz diye düşünüyorum, yine onların istediği ağır basar ve buda bu evliliği bitirmenin son noktası olur....[/B]
 
benim eşim şu an çok mutsuz,
neden biliyor musun?
evlendiğimizden beri ailesine para gönderemediği için, ailesi düğünümüz için tek bir kuruş bile harcamadı. Eşim hepsini kendi biriktirip yaptı benim de alttan almalarımla.

Ama ben ailesini değil eşimi suçluyorum, ne maddi durumunun kötülüğünden bahseder, ne ihtiyacından. hep babasına kendini kanıtlama derdinde.

babasının paraya hiç ihtiyacı yok. ama bizim ki gönderip evlatlık görevini yapmak istiyor.

ben artık alıştım. benim parama ve evin rızkına zarar gelmediği sürece, bununla yaşamaya alıştım canım.

sen de öyle yap. ama masraf artarsa emin ol yardım yapamaz, ama bu sefer de çok mutsuz bi insan olabilir benimki gibi.

eşini seviyorsan bence ayrılmamalısınız.
 

Bide işin bu tarafı var dimi, hamilelikte hormonların pik yapması sonucu en küçük bi olaya bile tahammülü kalmıyor dimi insanın...Senin içinde Allah kolaylık versin, umarım bebeğini kucağına aldığında herşey düzelir...Çünkü biten evlilikleri duyduğum zaman çok üzülüyorum, bide anneden babadan ayrı büyüyen çocukları görünce içim cız ediyor...Ama denemeden de bişey yapamazsın ki...Kimbilir belki senin içinde çocuğun olduğunda herşey düzelecek, umarım öyle olur...
 

Belki de terapistin dediği eşinizin kendisini ailesine kabul ettirme çabası içinde, sizi onlara kabul ettirme çabası daha ağır basıyor, ama bu olamayınca da işi abartılı bir maddi imkan sunarak dengelemeye çalışıyor. Ama asıl arzuladığı sizin ve ailesinin arasında da bir uyum olması sanki. Siz de bunu yapamayacaksınız anlaşıldığı kadarıyla, ama belki en azından hakketmiyorlar tarzı laflar etmemeyi başarırsanız, belki eşinizle birlikte bir dayanışma içinde olup şimdikinden daha mutlu olma şansını yakalıyabilirsiniz.
 
Arada sorunlar varken ve sen eşine karşı artık pek bir şey hissetmezken çocuk fikri çok saçma.O bebeğin ne günahı var ki ileride daha büyük sorunlar içinde bulacak kendini.Hem ya yeğenlerine alırda kendi çocuğuna hiç bakmazsa ne olacak.Bence olası bir ihtimal.Ozaman her şeyden daha fazla zorluk çekeceksiniz.Kendi başınıza birşeylerin üstesinden belki gelirsiniz ama bebeğinizle hiç birşeyin üstesinden gelemezsiniz.Ne olur mantıklı düşünün bir bebeği bu duruma alet etmeyin...Hem iyice kopmuşsunuz birbirinizden.Şimdi çektiğin zorluklar çocuk olursa bin kat artacak..........KOCA OLAMAYAN ADAM;ASLA BABA OLMAZ..........
 

Aynen benimkide böyle...İşin ilginç tarafı yapmıyorurm diyor bunada daha da deli oluyorum...Geçen gün birlikte çarşıya çıktık alış veriş yaptık yedik içtik, evden çıkmadan bana para vermişti bütün ödemeleri ben yaptım...O cebinden 5 kuruş dahi çıkarmadı, daha sonra ayrıldık o annesinin yanına gitti, yazık çok zor durumdalarmış, bankalar kredi dahi vermiyormuş, bi üzüldüm ki sormayın :)))(( buarada paralarıyla yatırım yapıyorlar, hiçbirşeyden geri kalmıyorlar her yere taksiyle giderler, kızlar tatillere gider yer içer gezer nedense duygu sömürüsü benim kocama yapılır, oda gelip bana anlatır)... Neyse bunu telefonda kocama anlatınca duydum ve sakın ola bi yanlış yapma dedim, delimisin dedi ve gitti....Eve gelince üstüne değiştirmek için pantolonu çıkardı ve cebinden sadece 35 kuruş para düştü yere, bu ne diye sordum...Anneme giderken ekmek sigara aldım dedi...Buarada cebinde ne kadar parası olduğunu bilmiyorum, 100 liram vardı dedi, bana o gün 300 lira vermişken kendine 100 lira alması hiç inandırıcı gelmedi ya neyse dedim...Tekrar aynı şeyleri sölemeye başladım,annen benim evime elini kolunu sallayıp gelip bide kızlarına aldıklarını anlatıyorsa bunu sende yapacaksın, pekala evine ekmeğini alacak parası var onun, çünkü emekli maaşı artı yaptığı işi ve ek kazancıda var...ama ne oldu ben yapmıyorum, gözümle gördüğüm halde ben yapmıyorum...Diyorum ya artık bende aileme para veriyorum( annem istemese de bi şekilde bir şeyler alıyorum, illaki bunuda fark ediyordur eşim ama bunada ses çıkarmıyor, önceden 1 liranın hesabını sormasada veren ben artık aldığımı verdiğimi ne söylüyorum nede gösteriyorum), bu güne kadar en dar günümüzde annem vardı,haa eşimde onun hakkını yitirmez, ama neden aynı kefeye konuluyorlar bunu bi türlü anlayamıyorum...

Belki de dediğin gibi benim eşimde mutsuz olacak, ama inan bana bende mutsuzum, gözümle görüyorum,ailesiyle ilgili yalanda sölüyor, telefonda ailesiyle konuştuğu halde ne konuştuğunu anlatmıyor (sormuyorumda),anlamsız şeyler konuşuyor sonrasında yorum bile yapmıyorum...Ama sanırım burda bile yazdığıma göre içimi ne kadar yakıyor dimi...Nereye kadar gidecek böyle bilmiyorum, örneğin iki gün önce görüştü ailesiyle ruh gibi, bende o nasılsa öyle olmaya çalışınca yiyip içip yatmanın dışında da bi paylaşım olmuyor malesef...
 
Senin durumun aslında tam da beni anlatıyor. Nişanın düğünün... Tıpkı benimki gibi. Sonra biz aldık biz yaptık diye övünmeleri... Ama bir fark var. Ben eşimin ailesinden çok uzakta oturuyorum. Onun ailesine karşı olan tavrımı da eşim çok iyi biliyor. Bi ara konuş küs durma diye çok ısrar etti. Ben de kabul ettim. Baktım evimin içine uzaktan da olsa müdahale etmye başlıyorlar eşimi aldım karşıma açık açık anlattım düşüncelerimi. Bence sende al eşini karşına konuş. Onun ailesinden de uzak dur. Gitme evlerine, alma onları evine. Erkekler çok saf oluyorlar. Ailesi onu nasıl dolduruyorsa sende doldur. Unutma sen ona daha yakınsın. Yani 1 adım öndesin. Dış kapının dış mandalı durumundaki insanlar yüzünden yuva yıkılmaz cnm...
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

teyzeleri yağmur hanım da geldiler....
2
Yorumlar
20
Görüntüleme
2K
Benimdilemmam
kendi ailemle sorunlarım varrrrr
Yorumlar
18
Görüntüleme
2K
Brave Capricorn
A
Adim adim tüp bebek
2 3
Yorumlar
49
Görüntüleme
36K
Violince35
V
Çocuk Eğitiminde Dikkat Edilecek Hususlar...
Yorumlar
1
Görüntüleme
2K
HeartLess
evet bugün doğum günüm :) ama çok daha önemli birşeyi anladım
2
Yorumlar
25
Görüntüleme
2K
YaprakDokumun
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…