Bizde uzaktayız evlerimiz arasında 60km var, benim ailemlede aynı şekilde...Yalnız ben hafta sonları aileme gidiyorum yada eşimle birlikte gidiyoruz, eşim ailesiyle 1-2 saat geçirdikten sonra 5 yıldır hep benim ailemde kalıyoruz...Annemde ailesini tanıdığı için neden oğlum demedi hiç birzaman...Haa son 2 yıldır falan eşim yiğenlerini bahane edip bir kaç kez kaldı orda, ablası yiğenleri, kız kardeşi de uzaktalar, onlar geldikçe gittiği için başta istemesemde sesimi çıkartmıyorum şimdi...Benim derdim gidip geldiğinde bizimkisi kendine gelemiyor, doğru düzgün konuşmaz, beş karış suratla gezer, yemez içmez, bu hep böyle oldu...Ben sadece benim rızkımı verme diye baskı yapıyorum ama ben yapma dedikçe inadına dahada fazlasıyla karşılaşıyorum...
Ben 3 yıldır belki dahada çok oldu görüşmüyorum zaten,onların zaten gelme gibi derdi de yok (haa eşim gelmelerine ben müsaade etmiyorum desede, inanmıyorum)...Anneyle babayla hiç yüz göz de olmadım, sadece babası bana ben şunu yaptım bunu yaptım dedi en son evime geldiğinde ondan sonrada eğer bunları yüzüme karşı söylüyorsanız daha da konuşacak birşeyim yok diyip odama çekildim ve son noktayı koydum (buarada adım gelin beni evden kovdu oldu da neyseee)))böylelikle 3 yıl geçti,kardeşleri de annelerinin söylemleriyle tavır aldılar zaten baştan beri böyledi,kişiliksiz insanlar...Umrumda bile değil, ama nedense onların her istedikleri oluyor,bu nasıl bir şey onuda anlamıyorum ama oluyor işte,size şu kadarını söyliyim kız kardeş yemin ederim bu yaşa geldi çarpım tablosunu ezbere bilmiyor vee öğretmen oldu,kimseyi küçümsemiyorum ama böyle işte ben kpssden 85 aldım hala atanamazken 40 puan alıp da öğretmen olup aklı sıra caka satıyorlar...Yolda görürler selam vermezler, türlü türlü basit hareketler, işte bende hiçbir şey yapamadığım gibi sadece derdimi burda anlatırım
((Yine konuyu dağıttım sanırım, o kadar doluyum ki yine, içimde ne fırtınalar kopuyor bir bilseniz...Kopmak ayrılmak o kadar zor ki, düşüncesi bile çıldırtıyor beni ağlama krizine giriyorum aklımdan geçirdiğim an...Eşim alıştı artık benim tavrıma,ama gerçekten tehlikeli insanlar yarın çocuk olursa nasıl başedecem hadi şimdi görmüyorum olup bitiyor kendi içimde yaşıyorum herşeyi...Ama yarın acaba eşim yanımda olabilecekmi, inanın bilmiyorum ve sanırım yaşamadan da öğrenemiyeceğim....
ne olursa olsun sonuçta onlar sizin eşinizin ailesidir.hiç olmazsa ayda 1 kerede olsa 1 saat görüşseydiniz.eşinizin hatrı hiçmi yoktu?kendini eşinin yerine koy,bir de onun açısından bak derim olaya..insan yapıcı olmalı bence,size zamanında bişeyler yapmadılar diye bunu bir ömür eşinizin yüzüne vurmamalısınız.bende aynı durumları yaşadım.ama şöyle söyleyim cnm ben asla yüzlerine vurmadım.eşim herşeyin farkındaydı zaten,onlarda! ne oldu ben hiçbirşey kaybetmedim,görüşüyorum.insan ne yaparsa kendine yapar.olan size olur,onlara hiçbirşey olmaz.üçüncü şahıslar için yuvanı yıkma derim.hakkında hayırlısı olsun cnm.
