Yemek masasında vermezseniz yemez ne güzel.
Kızınız diğer kurnazlıkları akıl edemiyor.
Benimkiler buzdolabı açıyor, o ne olacak?
Ha yetişemediği rafa sandalye çekiyor oradan tenceleri döküyorlar.
Gerçekten abartmıyorum, böyleler.
Evin her yerinde çocuk kilidi vardı, 1 buçuk yaşında onu da çözdüler açıyorlar.
Yani yemek mutfakta masada yenir ok, biz de koridorda vermiyoruz zaten ama kaçırıyor, mama sandalyesinden atlıyor vs vs.
Her şeyi geçtim masaya tırmanıp üzerinde zıplıyorlar, masada yemek yenir, yemek dışında hiçbir şey konulmaz diyorum biri ‘ben kek oldum anne’ diyor öbürü ‘ben çalatalık oldum ham yap’ diyor.
Ne yapacaksınız ki bunlara
Şimdi siz kendi çocuğunuzla durumu kıyasladığınız için anlayamıyorsunuz, bir mesajınızda nasıl iner mama sandalyesinden, düşer demişsiniz.Bana pedagogun dedigide safsata. Kesinlike bir yöntem bulunmasi lazim. Yani 2 yasindan sonra çoçuklar cidden kurallara açiklar. Baska bir pedagoga gitmeni tasviye ediyorum. Bu kadar çok emek ile, halen kural bilmemezlik tuhaf.
Ve mesela duvar kagidi olayinda, her duvara yaklastiklarinda engelle. Yada dikkatlarini dagit. Hangi cezalari simdiye kadar uyguladin? Acaba yeterici kadar "agir" gelmiyormu?
Ay ictigi meyve suyunu yedigi yemeyi her yere sıvadı diye cocuk ogrenmeye acik cocik mu oluyoNe bedduası hanfendı ıyısını ıstıyorum sızın ıcın. Ögrenmeye acık bır cocuk eltınızın cocugu , annesıde kısıtlamıyor tamam evet ıpın ucunu kacırmıs olabılır o onun karakterıdır ınanın ama o cocuk ogrenmeye meraklı olarak büyüyecek demektır. Hosunuza gıtmeyen davranısları ıcınde zaten kınadıgın ne varsa basına gelecegı ıcın ben o kısma karısmıyorum
Şimdi siz kendi çocuğunuzla durumu kıyasladığınız için anlayamıyorsunuz, bir mesajınızda nasıl iner mama sandalyesinden, düşer demişsiniz.
Benim büyük oğlan tam 7 aylıkken atladı!
7 aylığı mama sandalyesinden kaçmaya odaklı bir çocukla 2 yaşında hala teşebbüs etmeyen çocuğu kıyaslamak hem yöntem hem gelişim olarak elma ile armut gibi.
O sebeple maşallah size, üstesinden geldiğiniz bir evladınız var.
Biz her gece eşimle ağlanacak halimize gülüyoruz yok çünkü yok, tek denemediğimiz şey dayak.
O da denenebilecek ya da insani bir durum değil, lafı bile geçemez.
Gerçekten öyle ama ne yaparsa yapsın en dogal hakkı gibi davranıyorlar.en azindan bir cocugum yspma deseler iciniz soguyacak dimi
Merhaba arkadaşlar
Eltimin iki yaşında bir cocugu var. Annesi, cocuk ne isterse yapıyor, veriyor. Kendi evinde bunu yapması sorun degil ama benim evimde de yapıyor.
Dün bana geldiler, cocuk içeceği bardağı kendi eline almak istiyor. Ama her defasında döküyor. Halının birine limonata, diğerine su döktü bu şekilde.
Benim için çiçeklerim ve kitaplarım cok önemli. İki kez saksımı devirdi. Canlı çiçegimin yapraklarından süt aktı hep. Kitaplarımı devirecekti son anda kurtardım.
Elektrikli süpürgemin düğmeleri ile oynadı. Evi zaten talan etti. Yemek yerken her şeye ellemesine izin verdiler. Her yer yag oldu. Ben rahatsız olunca da babası birşey olmaz dedi.
Annesini zaten defalarca uyardım.
Zaten eltim sakar birisi. Yere tatlı falan döküyor. Ayrıca bütün bunlar ben temizlik yaptıgım günün akşamı oldu. Her zaman gelmiyorlar ama ne zaman gelseler ben böyle sinir oluyorum.
Ayrıca bir konuda çok itici davrandılar: kedim geçen haftalarda oyuncak tavşanıma hallendi onların yanında. Bunlar resmen tiksindi ve bunu belli etti. Bu hafta da hoparlör açık eltim yanımda kaynımla konuşuyor. Cocuk o tavşanla oynuyor diyor. Kaynım da "cocugu oynatma o tavşanla" diyor. Resmen benim kedimden tiksindiklerini belli ediyorlar. Ben de benim kedimin pis olmadıgını söyledim. Kaynım sustu bir şey demedi.
Dün gece resmen kabus gibiydi, üstelik son degil biliyorum. Eşim de yemekten sonra kaynımla çıkınca tek başıma mücadele verdim resmen şımarık bir cocuga ve dikkatsiz bir anneye karşı.
Sabaha kadar da bunu kafama taktım.
Görüşmeyi kesemem. Çünkü sık gelmiyor. Rahatsız oldugumu belli edip yerine göre cocuga mudahale ediyorum ama buna ragmen böyle. Özellikle her gelmede halıma birşeyler dökülüyor. Önceki aydan yeni aldıgım halımda hala kahve lekesi duruyor mesela. Örtü veriyorum, eline verme diyorum ama oluyor işte.
Ha bir de mutfagıma girmesini istmiyorum. Kaç kez söyledim istemedigimi. Zorla giriyor ve orayı da yardım niyetine talan ediyor. Beyaz tezgaha tencere vs sürterek siyah çizikler bırakıyor. O gelmeden her şeyii hazır etmeye çalışıyorum sırf bu yüzden. Bu kez bulaşıklara sarıyor. Titiz oldugumu biliyor ve istemedigimi söyledigim halde böyle.
Agır kokulu yemek yaptıgım için mutfak kapısını kapalı tuttum onu da uyardım açık kalsın dedi tekrar uyardım anlattım kokudan rahatsız oldugumu
Ona ragmen elli kere açık bıraktı. Bütün eve o koku yayıldı ki kokuya karsı bu aralar cok hassasım.
Ne yapıcam ben?
Nasil yemek masasindan inecek? Düser, kendine zarar verir. Hiç simdiye kadar yemek masasindan kendi basina inmeye çalismadi. Hadi oldu diyelim, o ekmegi elinden alirim, ve kizimi kucagimda tutarim, muslaga gidip ellerini yikardim ve bir daha yemek vermezdim.
Benim kizimda karsi geldigi çok oldu. Cok inatçidir fakat bizde ayni sekild inatçiyizdir. Agladigida oluyor fakat umursamiyorum. Üzüldügünden, bir yeri agridigindan aglamiyor çünkü, birsey kendi istedigi gibi gitmedigi için agliyor. Onu yapinca dikkat bile etmiyorum, aglamasinin geçmesini beklerim.
Ancak bu yeni nesil annelikte, çoçugun aglamasi her sekilde önlenmeye çalisiliyor. Hep çoçugun istekleri yerine getiriliyor. Evet mümkün mertebede çoçugun istekleri normal ise, yerine getirilebilir. Ancak bu istekte kendine yada mala zarar vermek varsa, simarmak varsa, o istek yerine getirilmez.
Koltuğu kıran çocuk değildi, daha vahim
Bakın çocuklar bilinçli zarar vermezler, ya da şöyle diyeyim belirli bir yaşa kadar onun değerini, kırdığında ne olacağını veyahut örneğiniz gibi arabasını çizeyim demezler.
Zekaları bunları anlamaya yetmez.
5 6 yaş grubu ve üstü anlayabilir bu dediğinizi.
Ha evet benim çocuklarım size göre çocuk değil, duvar kağıdı söküyor.
Peki ne yapacağım, bağlayayım mı zincire falan mı vurayım?
Kızın demeyin, bademciklerim patlayana kadar kızdığım oldu, cezaların oldu, güzelce anlattığım ya da oturup ağladığım vs vs.
Ama küçükler ve yapıyorlar, sonuç olarak öneriniz ne?
Kendi kafanızda belirlediğiniz terbiye nedir ki benim çocuklarım çocuk olmuyor?
Dehb teşhisi daha büyük yaşlarda, ama öyle belirtileri de yok.7 aylikken nasil atliyor? Benim kizim o aylarda destekli zor oturuyordu, yani birak atlamasi.
Ben birsey demek istemiyorum, korkutmakta istemiyorum fakat çoçugun hiperaktivitesi varmi? ADHD/ADD tarzinda.
Bunu iyi bir psikolog ile görüsün, test edilsin.
Yani çoçuk kendinede zarar veriyor.
Tabiki dayagin lafi bile olmaz. Kirmizi çizgimdir. Kesinlike displin yöntemi degildir. Sadece travma yaratiyor.
Yani bu üstteki söylediklerim lütfen "senin çoçugun tüh kaka, benimki mikemmel" gibi algilama lütfen. Mümkün mertebede seni incitmeden söylemek istiyorum. Ne bilim aklima bir bu geldi. Yoksa anlattiklarinda çok emek verdigin ortada. Bu emegin niye yaptirimi olmuyor? diye düsünüyorum. Bu psikolog fikrini iyi düsün bence.
Konu sahibinin diğer mesaj içeriklerini okudukça hak verdim, önceki yazılarımda var.Zaten konu sahibi de çocuğun bunlara dikkat edecek bilinçte olmadığının farkında. Ama anne bilinçli onun durumu kontrol etmesi gerekir demek istiyor. Çocuktur merak eder karıştırır, duvar kağıdını söker ama sizde bunun yanlış olduğunu biliyorsunuz ki bademciğiniz patlayana kadar kızdığım oldu demişsiniz.
Geçenlerde iki aile misafirimdi. İkisininde 2-3 yaşlarında çocukları var. Yemek sonrası çayla birlikte tatlı servis ettim. Misafirlerinden bir anne çocuğunu aldı "hadi tatlını ye, birazdan oyuna devam edersin" diye masaya oturttu. Kendisi de yanına oturup bizimle sohbetine devam ederken, çocuğunu da gözetledi. Bitirince çocuğun ellerini temizledi.
Diğeri tabağı eline verdi, çocuk çatalla baş edemediği yerde eline aldı, avuçladı, şerbetini halıya döktü, koltuklara sürdü, tv ye hatta kendi saçlarına kadar bulaştırdı. Çocuk onların daha sonra temizlenmesi gerektiğini bilmeden yaptı, ama annesi biliyordu sonuçta. Ben burada o meleğe değil ilgisiz anneye kızdım içten içe. Bu örnekle bakınca konu sahibine hak verirsiniz.
Yani çocuk gittiğiniz bir ortamda bilinçsiz bir şekilde sizin görmediğiniz bir ortamda duvar kağıdını söker ama siz görünce "ay bizimki de çok meraklı, hareketli çocuk" diyerek onaylar mısınız, engel mi olursunuz? Konu tamamen bundna ibaret aslında.
Dehb teşhisi daha büyük yaşlarda, ama öyle belirtileri de yok.
Kreşe gidiyor ve tüm komutları yerine getiriyor, çok da mutlu.
Kapıdan çıktığı an her şey bitiyor.
Benim büyük çocuğum doğduğunda reflü yatağından sürünerek geri geri gidiyordu, 2 aylık döndü, 4 aylıkken evde döne döne tüm odaları geziyordu ve 5 aylıkta da emekledi zaten.
Kardeşi ondan daha yaramaz, küçüğü gördükçe büyükte bir şey yokmuş diyoruz ağlaması hariç.
Kendine yetişemediği her şey için kule yapıyor, yastık, tencere bilimum ne varsa emek emek taşıyıp getiriyor.
İzin vermediğim taktirde ya eşyaları etrafa saçıyor( dün tuzluğu fırlattı kafama tezgaha tırmanmış indireceğim diye kızdı) ya da kendini oraya buraya atıp zarar veriyor.
Büyüğe konulan tek teşhis high need çocuk, aşırı duyarlı.
Her şeye inanılmaz reaksiyon gösteriyor ve tepkini ya hırçınlık ya da sonsuzca ağlamayla gösteriyor.
Akşam 6 da eve geldiği an ağlamaya başlıyor, yatana kadar, hatta öyle ki uyuyor ağlayarak geri uyanıyor, hepsi de saçma sapan şeyler.
Arabamı niye oraya koydun, ben sarı tabakta yemek yiyeceğim vs.
Küçükte bir teşhis yok, aşırı sevimli ve yaramaz sdc bu
Allah sonumuzu hayır etsin, eşimin dostumun çocuklarını da görüyorum, onlar çocuksa benimkiler ney diyorum.
Bedenen ve ruhen bittik biz, ama durum bu.
Ne laftan ne cezadan ne övgüden ne de başka bir şeyden fayda almadık, büyümelerini bekliyoruz biraz.
Siz cocugunuza bunların hıc bırını yaptırmayın, pısırık yetıstırın, agzına kadarda besleyın 10 yasına kadar.
10 yasında zaten anca dokmeden yemegı ogrenebılıyorlar
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?