- Konu Sahibi gosrilankago
-
- #121
AHAHAHA "istek zerresi" yalnız
cidden 2020 de kabülümdür.
bir de tek çocuğum, üstümde "kesin çocuk yapmalıyım" baskısı var.
2020 olsun bence . ciddiyim. Derken bile korku sardı beni. Allahım. Bize yardım et. Icimize istek zerresi düşür ya rabbim.
Lütfen güncelleme yapınca hemen birYalnız olmadığımı bilmek güzel :)
Burda herkes yaş grubumuzda olduğu için anlayışla karşıladı yazdıklarımızı ancak gerçek hayatta bunun bir tercih olduğunu anlatmak imkansız ve ne yazık ki çoğu insanın gözünde hep eksik olacağız.
Burdan çok güzel yanıtlar aldım ama yine de doktora gideceğim mutlaka burayı güncellerim.
Evet sizi çok iyi anladım.Böyle düşünmenize sebep,belki de hep olumsuz örneklerle karşılaşmış olmanız olabilir.Ben çocuklarla ne konuşmam gerektiğini bağırdıkları ağladıkları zaman ne yapmam gerektiğini ya da bişeyi yapmamaları gerektiğinde ne söylemem gerektiğini bilmiyorum. Evet bana sıkıntı veriyor bu durum. Yani zorla seviyomuş gibi görünmeye çalışıyorum ama açıkcası evet bana sevimliden çok problemli gibi geliyorlar. Isınamıyorum. Tahmin edilemez geliyor ve ne yapacaklarını öngöremiyorum. Bence çocuklarla kimyam tutmuyor
En son çare o gibi eşimin ameliyat olmasi gerekiyor bazı dr larda ameliyat olursa bile sperm bulunmaz diyorlar oda korkuyor ameliyat olmak istemiyor
Ayy 2sene evlat sahibi olmak için bekledim şimdi çok şükür hamileyim ve gözlerim doldu okurken ne kadar güzel anlatmışsınBaşka çocukların davaranışları size kabus gelebilir ama kendi evladın öyle olmuyor ki ben anne olmadan önce yaramazlık yaparsa azcık döverim diyordum doğunca yaramazlık yapınca hiç kızamıyorsun çok değişik bir duygu dünyada tadılması gereken bir duygu evet biraz başlarda zahmetli ama daha sonra size çok güzel bir arkadaş şu gün için değil de ilerleyen yılları düşündüğüm zaman kardeşlerim yuva kurup çoluk çocuk sahibi olduğunda annem babam hayattan göçüp gittiği zaman eşim de yanımda olmadığını düşünürsem ki Allah korusun öyle birşey olmaz inşallah candan ciğerden bir kişi kalıyor geriye düştüğünde elinden tutacak bir yudum kahve yudumlayabileceğimiz yahut derdimi çekinmeden anlatabileceğim biri
Bir örnekle anlatmak istiyorum amacım siiz çocuk yapmak için ikna etmek değil sadece farklı bir bakış açısı sunmak için
Annem ameliyat oldu ve bikaç hafta hastanede kaldı benim de küçük çocuğum var her gece yanına gidemedim sağolsun kardeşleri kardeşlerinin eşleri gelip birer gece kaldılar anneme yemeği biz yediriyorduk annem bigün dedi ki "kızım iyi hoş teyzenler yengenler de yemek yediriyor Allah razı olsun ama çekiniyorum onların elinden yerken senin elinden yerken öyle olmuyorum evladın başka bişey işte canından can oluyor" bu dediklerini annemin evlat sahibi olmasaydım asla anlayamazdım Allah isteyen herkese tattırsın çok güzel bir duygu onun karnı doyduğunda sen doymuş gibi mutlu oluyorsun bir yeri acısa benim acısaydı keşke diyorsun her güldüğünde içinde sanki kelebekler uçuşuyor gibi sevinmek ne eş aşkına benziyor neee anne baba kardeş velhasıl kelam çok yazdım kusura bakma tercihine saygı duyarım sadece bir de bu yönden bak diye yazdım.
Tabiki çocuk sahibi olmak zorunda değilsiniz bu sizin tercihinizHerkese Merhaba,
Buraya ilk defa konu açıyorum.
Evlendiğimde 32 yaşındaydım ve eşime evlenmeden önce kesinlikle çocuk sahibi olmak istemediğimi net bir dille belirttim. O da kabul etti. Şu an 2 yıldır evliyiz hala da çocuk sahibi olmak istemiyoruz.
Ancak sorun eşimin ailesi, çocuk istemediğimize inanmıyorlar. Eşimi darladıklarında cevabını veriyor ancak benim çok üstüme geliyorlar ve artık gerçekten sıkılmaya başladım.
Eşimin annesi sürekli olarak diğer torununun ne kadar tatlı olduğundan vs bahsediyor (ki bence değil) ve çocukla beni yalnız bırakmak için çaba sarfediyor. Durup dururken çocukla bize gelmeler, çocuğa hadi yengenle oyna demeler zaten bütün gün çalışıyorum haftada 1 gün akşam bile olsa zaman ayırmak bana zor geliyor.Tabii ki de eşimin yeğeni, görmeye gideriz ama annesi ve babannesi yanındayken ben ilgilenmek zorunda değilim. 1 saat bile çocuk bizde olsa baş ağrısından uyuyamıyorum .Çocuklarla zaman geçirmekten hoşlanmıyorum ve geçirmek zorunda da değilim. Bunu açıkca da belirttim.
Sonrasında annesi benim çocuk sevmememi hormonlarıma bağlamaya başladı, git bi doktora görün nasıl çocuk sevmezsin/istemezsin belli ki hormonal sıkıntın var demeye başladı. Ben anne olmak istemediğim halde çocuk sahibi olmamı istiyor. Gerçekten doktora gitmeli miyim? Çocuk istememek hormonal bir bozukluk mu? Her kadın çocuk sahibi olmak zorunda mı? Bu kadar üstüme gelinince kendimi anne olarak hayal ediyorum ve gerçekten kabus gibi , çevremdeki arkadaşlarımdan da aynı çıkarımı rahatlıkla yapabiliyorum.
Yanlış anlamayın ama bana bu biraz kibir gibi geliyor. Zaten homo sapiens olarak dünya kaynaklarını tükettik. Benim bir parçam kalsa ne kazanacak ki dünya, ben kimim ki dünyaya ardımda bişey bırakmam gereksin diye düşünüyorum.
Ben çocuklarla ne konuşmam gerektiğini bağırdıkları ağladıkları zaman ne yapmam gerektiğini ya da bişeyi yapmamaları gerektiğinde ne söylemem gerektiğini bilmiyorum. Evet bana sıkıntı veriyor bu durum. Yani zorla seviyomuş gibi görünmeye çalışıyorum ama açıkcası evet bana sevimliden çok problemli gibi geliyorlar. Isınamıyorum. Tahmin edilemez geliyor ve ne yapacaklarını öngöremiyorum. Bence çocuklarla kimyam tutmuyor
Cevrenizde cok fazla aglayan mizmiz yaramaz cocuklarami maruz kaldiniz acaba:) bebek veya cocuk gorunce en kati insanin bile yuzunde bir gulumseme olusur genelde..birde cok masum bakima muhtac canlilar oldugu icin nasil negatiflik beslenebilir diye insan sasiriyor bir psikolog vardir aramizda mutlaka cocuklara karsi negatif hislerin sebebi nedir veya normal bir davranismi bizmi yanlis dusunuyoruz merak ettim:)Tam olarak ben. Aşırı negatiflik besliyorum. Bir çözüm òneriniz var mı. Varsa söyleyin. Böyle olmaktan ben de hiç memmun değilim.
Evet,kvnizle aynı fikirdeyim,kesinlikle çocuk sahibi olmalısınız,bu her kadının olmazsa olmazı olmalıdır..Herkese Merhaba,
Buraya ilk defa konu açıyorum.
Evlendiğimde 32 yaşındaydım ve eşime evlenmeden önce kesinlikle çocuk sahibi olmak istemediğimi net bir dille belirttim. O da kabul etti. Şu an 2 yıldır evliyiz hala da çocuk sahibi olmak istemiyoruz.
Ancak sorun eşimin ailesi, çocuk istemediğimize inanmıyorlar. Eşimi darladıklarında cevabını veriyor ancak benim çok üstüme geliyorlar ve artık gerçekten sıkılmaya başladım.
Eşimin annesi sürekli olarak diğer torununun ne kadar tatlı olduğundan vs bahsediyor (ki bence değil) ve çocukla beni yalnız bırakmak için çaba sarfediyor. Durup dururken çocukla bize gelmeler, çocuğa hadi yengenle oyna demeler zaten bütün gün çalışıyorum haftada 1 gün akşam bile olsa zaman ayırmak bana zor geliyor.Tabii ki de eşimin yeğeni, görmeye gideriz ama annesi ve babannesi yanındayken ben ilgilenmek zorunda değilim. 1 saat bile çocuk bizde olsa baş ağrısından uyuyamıyorum .Çocuklarla zaman geçirmekten hoşlanmıyorum ve geçirmek zorunda da değilim. Bunu açıkca da belirttim.
Sonrasında annesi benim çocuk sevmememi hormonlarıma bağlamaya başladı, git bi doktora görün nasıl çocuk sevmezsin/istemezsin belli ki hormonal sıkıntın var demeye başladı. Ben anne olmak istemediğim halde çocuk sahibi olmamı istiyor. Gerçekten doktora gitmeli miyim? Çocuk istememek hormonal bir bozukluk mu? Her kadın çocuk sahibi olmak zorunda mı? Bu kadar üstüme gelinince kendimi anne olarak hayal ediyorum ve gerçekten kabus gibi , çevremdeki arkadaşlarımdan da aynı çıkarımı rahatlıkla yapabiliyorum.
Bana hiç enteresan gelmedi,bence istemeyenler her devirde vardı,ancak şimdi açıkça söyleyebiliyorlar.Enteresan. İsteyip istememekte özgürsünüz tabi. Acaba nasıl bir cocukluk geçirdiniz? Kardeşiniz var mı, Aile bağlarınız nasıl?
Etrafınızda cocuk yok mu fazla? Bugüne kadar hiç başkaları için fedakarlık yaptınız mı? Fedakarlık yapabilecek kadar sevmek ne demek bunu tattınız mı?
Evet,kvnizle aynı fikirdeyim,kesinlikle çocuk sahibi olmalısınız,bu her kadının olmazsa olmazı olmalıdır..
Olun ki şanınız artsın,"anne o anne,ANNE taammı"denilebilsin hakkınızda,stres topunuz her an elinizin altında olsun,sevgisiz büyüyen çocukcağız canından bezsin,yine de onu doğurdunuz diye ömür boyu minnettar olması beklensin çevresi tarafından,mutsuzlara yeni bir mutsuz eklensin
Doğurun evet,istemeseniz de,kv babaanne olsun da gerisi önemli değil,haklı kadın
Ben çocukluktan beri annem hemşire ya da öğretmen çocuğu bakıyordu. Yani evimizde hep bir çocuk oldu.Cevrenizde cok fazla aglayan mizmiz yaramaz cocuklarami maruz kaldiniz acaba:) bebek veya cocuk gorunce en kati insanin bile yuzunde bir gulumseme olusur genelde..birde cok masum bakima muhtac canlilar oldugu icin nasil negatiflik beslenebilir diye insan sasiriyor bir psikolog vardir aramizda mutlaka cocuklara karsi negatif hislerin sebebi nedir veya normal bir davranismi bizmi yanlis dusunuyoruz merak ettim:)
Bana hiç enteresan gelmedi,bence istemeyenler her devirde vardı,ancak şimdi açıkça söyleyebiliyorlar.
Ben bekarken bile çocuklarım olsun istiyordum,oldu da çok şükür.
Fakat istemeyenleri sonuna kadar anlıyorum,ve saygıyla karşılıyorum.
En azından iki yüzlülük yapmıyorlar
Gerçekten isteyen ve hakkını verebileceklere versin rabbim.
O kadar olumsuzum ki, birkac arkadaşım bende yatıya geldikleri zaman cocuklarinin ekstra yaramazlik yaptıklarını söyledi. Yani "bu kadar da degil bu çocuk acaba senden mi etkileniyorlar hani cocuklari sevmiyosun ya" dediler.
Ki mantıksız değil bence. Etkileniyor olabilirler .
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?