Şu an çok yakınımda yeni anne olmuş bir kadın sabahı sabah ediyor, bebeğin sesi bizim eve kadar ulaştığından saat başı üveeee üveee sesleri duyuyorum:) bebeler ınga diye ağlamıyor muydu
İsteyen herkes bebeğine tez vakitte kavuşsun inşaallah ama bebeğin sesini duydukça kadına üzülüyorum, geçmiş geliyor aklıma, aylarca uykusuzluktan bastığım yeri bilemediğim günler, hiç özlememişim o günleri, isteyenler müstesna ama istemeyenleri kimse gaza getirmesin, zaten belki doğuştan anaç olanlarımız vardır ama annelik duygusu bebeğin doğumundan sonra gelişiyor bence.
Bir de burada çok sık denk gelmeye başladım, doğum şeklinizden emzirmenize kadar sorgulayıp anneliğinizi bununla ölçüyorlar, oysa gerçekte kimse kimsenin bebeğine nasıl bir anne olduğunu bilemez, doğum şeklimiz veya emzirmek yerine mama vermemiz bizi kötü anne yapmıyor, ne zaman kötü anne oluruz?
Çocuğumuzu sevgisiz saygısız bir evlilikte kurtarıcı gibi görürsek bence, kimse kusura bakmasın ama ben sorsak belki doğmak istemeyecek minik masum bebeklere bu yükü yüklemeyi adil bulmuyorum.
Doğumla beraber anneliğe yüklenme olayı ilk olarak ‘aa sezaryen mi, tuh bebek gerekli koruyucu tabakayı almadan doğdu, e tabi sütün de gelmez hemen ve bağı kurmakta zorlanacaksın’ fitnesiyle başlıyor.
Halbuki normal hem de bayağı normal doğurdum ama sütüm gelmedi
4. gün sonunda 1 2 damlacık kolostrum çıktı, evde bir bayram sevinci, çay kaşığıyla çocuğa tepmeceler, ziyan olmasın diye kaşığı yalatmacalar
Sanki bilirkişiler de arayıp, sağa sola haber vermeler, offf Allahım delirmeme ramak kalan günlerdi.
Çocuğum emmedi diye ‘seni istemedi sevmedi’ diyen bir kv dem var sağolsun, bu da yetmez gibi ‘aa sana annelik emzirmediğinden gelmedi, emzirmeyen anne babadan farksızdır ondan sevemedin bizim gibi’ diyen muhteşem çevre de cabası.
Kendi annem ise sırf süt gelsin diye kuru boş memeyi, saatlerce pompayla çektirirdi bana, herhalde 5 6 ayrı emzirme danışmanıyla görüşüp, anlık bilgi veriyordu onlara.
Ne yaşadığımla ilgilenmeyip memelerime odaklıydı.
Yahu bir durun, ne oluyor?
Bu kadın ne yaşıyor, bu bebek sağlıklı mı, hangi aşamalardan buralara geldiler de kavuştular...
Ki ilk çocuğum küçük doğdu, 8 Aylık, göz yaşı bezi, kaşı kirpiği oluşmadan, çene kasları gelişmeden, tavuk kadar bir şeydi.
Kimsenin umrunda olmamasını gayet anlayabiliyorum ama durumumuz umurlarındaymış gibi ateşe körükle gitmenin, sudan çıkmış balık gibi çırpınan bir anneyi iyice hayattan soğutmanın mantığını anlayamıyorum.
Ben bebek nedir ikinciyle tattım, ilkinde hep sorgulama, alışamama, zorunluluk, yetersizlik devreye girdi ve anı hiç yaşamadım.
Sizin komşuluğunuz gibi, benim de üst komşum bana acıyor.
Sıpalar büyüdü hala çok acıyor ve ben de onlara acıyorum, insan emekliliğe bizim üst katımıza nasıl denk gelir
Onlar cennetlik insanlar, bize tahammül edip hala yüzümüze gülüyor ve iyi temennilerini iletiyor ‘kızım sen kendine ve çocuklarına dikkat et, hiçbir şey önemli değil hepimiz yaşadık bunları, sesmiş gürültüymüş olmazsa sorun vardır’ diyor ya, bulunmaz nimet.
Kadın konuştukça boynuna sarılıp ağlayasım geliyor çünkü farklı durum yaşayan, adaptasyon sorunu çeken anneler o kadar toplumdan dışlanıyor ve anormal olmakla suçlanıyor.
