- 9 Ocak 2018
- 5.242
- 12.998
- 248
- Konu Sahibi coldekisimyaci
-
- #81
Bu gidişle bekleyeceksin
Allah baska dert vernesin
Bu gidişle bekleyeceksinPeki hangi yaşı baba olmak için uygun görecek ve o zamana kadar ben ne olacağım?
Eşiniz istemezse bunun orta yolu bulunmaz. Eğer illa anne olacağım diyorsanız ayrılacaksınız. Yani benim de eşim böyle bir konuda bana baskı yapsa ben de hoş karşılamam.Tabii ki değil, ama ben de annelikten vazgeçmek zorunda değilim. Bunun orta yolunu bulmak için buraya yazdım zaten...
Saygı duyup beklemeyi tercih ettim iki buçuk senedir. Size göre az bir süre olabilir belki ama her güne aynı acıyla uyandığınızı, bebek ya da hamile görmekten kaçtığınızı ve daha bir sürü şeyi düşünün. Acıtasyon yapmak için söylemiyorum, gerçekten hissettiklerim bunlar ve daha ne kadar böyle devam edecek belirsiz. Bu yüzden akıl danışıyorum...Çok gençmişsiniz. Eşinizde sizinle aynı yaşta mı? Hani sorumluluk almak zor geliyor olabilir ki anlaşılır bir durum bu bence. Kim ne derse desin çocuk olduktan sonra sosyal hayat asla eskisi gibi olmuyor. Bu şekilde düşünceleri olabilir mi? Eşinizi seviyor ve saygı duyuyorsanız, diğer tüm konularda iyi bir eş ise hazır hissetmesini bekleyin bence biraz. Burada kendi çocuk istemeyip, eşinin zoruyla hamile kaldığını söyleyen kadınların eşlerine kızıyoruz. Ya saygı duyup bekleyecek, ya da boşanacaksınız. Olayı kendi kafanızda dramatik hale getiriyorsunuz.
İşte diyorum ya asla istemiyorum dese öyle yapardım. Ama demediği için beklemek zorundayım. İki buçuk sene oldu, belki beş sene daha geçecek. Nereye kadar? O istediği zaman olsa bile benim en hevesli, istekli olup da o bana senelerce böyle acı çektirdikten sonra bir şeyler değişmeyecek mi? Elimde değil, illa ki değişir.Eşiniz istemezse bunun orta yolu bulunmaz. Eğer illa anne olacağım diyorsanız ayrılacaksınız. Yani benim de eşim böyle bir konuda bana baskı yapsa ben de hoş karşılamam.
Çok haklısınız. Diğer arkadaşlara da dediğim gibi asla istemiyorum dese ilk elden ayrılmanın yollarını arardım. Ama öyle demiyor. Sadece bekletiyor, hiçbir bahane sunmadan ve zaman göstermeden. Beni kahreden buHanımefendi, sağlıklı bir evliliğinizin olmadığını gösterir bu durum. Siz zoraki vs diyorsunuz. Ya kabulleneceksiniz ya da yolları ayıracaksınız. Yani burada terapist falan etki edeceğini sanmıyorum. Adam kesin bir kararla istemiyormuş. Ne yapabilirsiniz ki? Açıkça derdinizi niyetinizi söylediniz çözüm olmadı. Tehdit etmek gibi algılanmasın bence çünkü her kadının anne olmak hakkıdır. Eğer bu hakkı kendi eşinde kullanamıyorsa başka eş bulur bu kadar basit. Neden yıllarınız çöp olsun ki? Gayet mantıklı bir seçim sunmuş olursunuz.
Ben de bunu anlamıyorum. Seviyor, ama benden çocuğu olsun istemiyor. Bu ne yaman çelişki :)Bence ilk sorun neyden ona bakın sizi seviyosa neden istemesin
İnanın senelerdir tüm dilleri denedim. Hiçbiri işe yaramadı, işe yaramaktan ziyade bir arpa boyu yol gidemedim...Karsiniza alip ciddi ciddi konusmaktan baska cikar yol yok
Kocanizi en iyi siz tanırsınız, herkesin algilama sekli farklidir , kimine bagira cagira konusunca anlar , kimine bin kere anlatinca anlar , kimi sakin sakin ciddi ciddi konusunca anlar
Sizin kocaniz hangi dilden anliyorsa o sekilde davranin , insallah kisa surede ikna olur
Şu içimde yanan ateş olmasa evet öyle yapardım. Ama gezip tozmuyoruz, evde oturuyoruz sıkılarak. Öyle gençliğini yaşama durumu yok yani :)Siz de esiniz de cok gencsiniz. Esiniz hakli kendince. En guzel yaslarinizi bebek sorumluluguyla gecirmek istemeyebilir. Ozgurce gezmek, paranizi dilediginiz gibi harcamak, gonlunuzce uyuyup uyanmak varken(evet en onemlisi bu belki de :) genc yasta baba olmafikri onu cezbetmiyor olabilir. Zamana birakin.
O zaman şöyle yapın bence; aklınızda ona söylemeden bir süre belirleyin. Eğer o süre zarfında fikirleri değişmezse ayrılın derim benİşte diyorum ya asla istemiyorum dese öyle yapardım. Ama demediği için beklemek zorundayım. İki buçuk sene oldu, belki beş sene daha geçecek. Nereye kadar? O istediği zaman olsa bile benim en hevesli, istekli olup da o bana senelerce böyle acı çektirdikten sonra bir şeyler değişmeyecek mi? Elimde değil, illa ki değişir.
Ters psikoloji yapın artık bende istemiyorum.Yaşım genç,biraz özgür takılacağım falan diyin belki kafası karışıp bu kez o istemeye başlarHayır söylemiyor. Öyle hedefleri olsa saygı duyup beklerdim ama yok. Sadece bilmiyorum diyor o kadar...
Kendisi biliyordur ama sizinle paylaşmıyordur.Neden istemediğini ben de bilmediğim için belirtmedim. Açıkçası kendisi de bilmiyor, insanı yoran da onun bu belirsizliği zaten.
O çocuk istemem derse ve siz istiyorsanız ve ayrılığı göze alıyorsanız ayrılacağım deyin.Senelerce her türlü yolu denediğimde konuşmayan insan ayrılmakla tehdit edince açılacak mı sizce
Sanırım beni en iyi siz anladınız. Asıl şikayet ettiğim bu, karanlıkta bırakılmak. Yoksa asla istemiyorum dese yapacağım şeyi biliyorum, belli. Ama beni çıkmazda bırakıyor. Son cümlenizde o kadar haklısınız ki. Sanırım ciddi bir konuşma yapmak zorundayım artık. Saygı duyup susarak nereye kadar? O bana,benim isteğime saygı duyuyor mu, en azından rahatlatıcı bir şey söylüyor mu? Hayır. O zaman ciddileşmem lazım benim de.Adam en baştan çocuk istemediğini belirtse haklıydı. Ama baştan sıcak baktığını belirtmiş, şimdi ise istemiyorum dememeyi bırakın, hiçbisey söylemeyip sizi tamamen karanlıkta birakiyor. Bence bu çok daha acı ve inanilmaz bir bencillik. Çocuk istemiyorum demek değil, bu kendi başına apayrı bir bencillik. Ben karanlıkta birakilmanin ne kadar acı olduğunu bilirim, eğer eşiniz kendine gelip olumlu ya da olumsuz bir karar bildirmezse, boşanin derim. Daha hayatıyla ilgili bir mesele üzerine düşünmekten aciz bir adam, çocuğunuz olunca onun sorumluluğunu mu alacak? Ya da siz hep onun ağzından cımbızla aldığınız kelimelerden anlamlar çıkarnaya çalışarak mi geciriceksiniz hayatinizi?
Onu da yaptım. Çok memnun bu durumdan. Çalışmaya yüksek lisansa teşvik ediyor :)Ters psikoloji yapın artık bende istemiyorum.Yaşım genç,biraz özgür takılacağım falan diyin belki kafası karışıp bu kez o istemeye başlar
Hazır değilim diyor sadece, ama nişanlılığımızdan beri çocuk diye başımın etini yiyen insan nasıl hazır olmaz? Bu hazır olmak değil, vazgeçmek.Kendisi biliyordur ama sizinle paylaşmıyordur.
Alın karşınıza kesin ve net bir dille sorun.
Sizin istemeniz kadar onun da istememe hakkı var ama nedeni, niçinini açıklamalı.
O çocuk istemem derse ve siz istiyorsanız ve ayrılığı göze alıyorsanız ayrılacağım deyin.
Eğer ayrılmayacaksanız blöf yapacaksanız, boşuna tehdit etmeyin.
Bunu da sordum buna da hayır ondan değil diyor. DelireceğimBelki evliliğinden emin değildir. Bir nedeni vardır eminim. Çocuk 2 tarafın istemesi ile olmalı. Siz de daha 25 yaşındasınız. Çok dert etmeyin.
Kaç yaşındasınız?Hani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?