- 27 Ağustos 2020
- 654
- 1.157
- 63
- Konu Sahibi coldekisimyaci
-
- #121
Sanırım en son böyle bir konuşma yapmak zorundayım artık...
Sanırım en son böyle bir konuşma yapmak zorundayım artık...evlılıgınızden soğumuş olabilir mi? evliliğin sorumluluğunu alamıyor olabılır mı?
yanı açıkça soyleyın kac aydır / yıldır neyse bekliyorum. sen bu konuya sıcak bakmıyorsan yollarımızı ayıralım veya ne zaman ıstedıgınle ılgılı bılgı verın dıyın.
Biriniz isterken diğerinin istememesi zor tabi. Ama ısrarcı olmayın bence istemiyorsa zorla baba olsa ne olacakEvet şartlar müsait diye çocuk düşünülmez. Sırf çocuğum olsun diye de çocuk doğurulmaz. Ama bir taraf deli gibi isterken diğer taraf elle tutulur bir bahane sunmadan onun bu arzusunu görmezden gelip acı çektiriyorsa, hiçbir şekilde rahatlatmıyorsa o zaman ne yapmalı? Ben bunu soruyorum
Esinize şunu sordunuz mu? ' hicbir zaman mi istemeyeceksin cocuk ya da seni dusunduren ne ' diye.cunku ne bileyim buyuk konusmamak lazim da gunahiniza giriyor bu sekilde sanki.Dediğim gibi baskıyla tehditle yapmak istemiyorum bunu. O şekilde gelen hamilelikten ne hayır gelecek ki bana, benim zorumla oldu o istemiyordu diyeceğim
peki genel olarak ne yapmamı, nasıl bir tavır almamı nasıl konuşmamı tavsiye edersiniz? fikirleriniz benim için değerli...
Dediğim gibi baskıyla tehditle yapmak istemiyorum bunu. O şekilde gelen hamilelikten ne hayır gelecek ki bana, benim zorumla oldu o istemiyordu diyeceğim
Bunun haricinde Eşinizle bir probleminiz yok belli ki.. Bence istememesinin asıl nedenini bilseniz ya da söyleseydi bu kadar üzülmezdiniz.. Sonuçta evlat bu sadece karım istiyor diye yapamaz ki.. Ama sebebini ona söylettirmeye çalışın belki aşılabilir birşeydir.. Kendinizi üzmeyin desemde zor birşey ama daha 3 yıl olmuş ne bilim çok da geçmemiş.. Sinirlerinize hakim olarak sorun ona zamanını mı bekliyor yoksa bir endişesi mi varmış.. Sebepsizce derse gerçekten kızılası birşey..Hani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
Hayat standartları iyi değildir, sorumluluk almak ağır geliyordur, çocuğu olduğunda kendi hayatını ikinci plana atmak zorunda kalacağını biliyordur, böyle bir hayali yoktur... Bu sebepler sonsuza uzanabilir ama bazen sadece istemiyordur.Bir insan neden çocuğu olmasın ister ki?
Merhaba aynı durumdayım sana yardımcı olmak istiyorumHani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
Böyle baştan anlaşılsa can feda ama elim nişanlılığımızdan beri başımın etini yiyordu çocuk diye :)Eşim ve bende istemiyoruz ama bunu en başında konuştuk. Asla çocuk istemeyebilirim buna hazır mısın ya da emin misin diye. İkimizde hazır olduğumuzda belki yaparız ama önümüzdeki birkaç sene istemediğimiz kesin. Hem hap kullanıyorum hemde geri çekiliyor o kadar korkuyorum hamile kalmaktan hayatımda bir bebeğe yer yok şu an için sanırım bi kaza olmazsa.
Allah razı olsun, dinliyorum canımMerhaba aynı durumdayım sana yardımcı olmak istiyorum
Daha genceciksin. Eğitimini, mesleğini geliştir, birlikte seyahatlere çıkın, hobiler edinin, ilişkinizi keyiflendirip kendinizi geliştirin. Tahminim eşin de gençtir, ne ki bu kadar bu yaşta bebek de bebek diye.Ben 23 yaşındayım. Çoğunluğa göre annelik için erken sayılabilir ama bence bunun yaşı yok, genç anne olmak istiyorum. Enerjimi hevesimi çocuğuma vermek, onunla olgunlaşmak istiyorum.
Hiç istemiyorum dese ayrılma yoluna gideceğim ama demiyor öyle bir şey. İsteyecek ama ne zaman? Belki 3 ay belki 10 yıl sonra ve ben bu belirsizlik girdabında boğuluyorum artıkBöyle şeylerin evlenmeden önce konuşulması lazım.
Evlenmeden önce çocuk yapalım deyip evlendikten sonra bebeğin b’sini ağzına aldırmıyorsa kandırılmış oluyorsunuz, size bunu yapmaya hakkı yoktu. Ben böyle bir durumda boşanma fikrini bir düşünürüm açıkçası.
Evlenmeden önce düşüncesini söylemiş siz de kabul ederek evlenmişseniz o zaman yapacak bir şey yok, zamanla ikna olmasını beklemeniz ya da tercihine saygı duymanız gerek. Bebek sahibi olmayı iki tarafın da istemesi lazım çünkü doğan bebeğin bir anneye ve bir babaya ihtiyacı olacak.
Bu konu da yeni evleneceklere ders olsun, evlenmeden önce bebek hakkında mutlaka konuşup ortak karara varın.
Baskıladığımı söylemedim ki. 10 aydır ağzıma almıyorum bebek kelimesini, ondan önce öyle darlama şeklinde bir başa kakma olmadı hiçbir zaman. Eğitimimi, mesleğimi geliştiririm ama her şeyden önce anne olmak istiyorum. Herkesin öncelikleri farklıdır. Siz dünyayı gezmek istiyorsunuz, ben evde oturup bebeğimi uyurken izlemek istiyorum. Bu kezbanlık değil, tamamen öncelikler ve tercihler meselesi.Daha genceciksin. Eğitimini, mesleğini geliştir, birlikte seyahatlere çıkın, hobiler edinin, ilişkinizi keyiflendirip kendinizi geliştirin. Tahminim eşin de gençtir, ne ki bu kadar bu yaşta bebek de bebek diye.
Ayrıca bebek istememesinin seni sevmemesiyle ne alakası var?
Ben 29 yaşına gireceğim yakında, nişanlıyım ve bebek düşünmüyorum. Bunun nişanlımı sevmemekle de hiçbir ilgisi yok, bana göre evlilik demek eşittir çocuk demek değil , demek ki kocana göre de öyle.
Haklı olduğun şey ise bunu sana önceden söylememiş olması, mesela ben nişanlıma söyledim ve o önemli değil sen ne zaman istersen o zaman yaparız ben çocuk değil senin için evleniyorum dedi. Sen bu kadar baskılayınca adam kendini sadece yürüyen sperm olarak görebilir.
Ölene kadar engel olmayacak ama. Asla istemiyorum demiyor. Mesele de bu aslında...Boşanma sebebi. Haklı olarak hemde. Anne olmaniza engel olmaya hakkı yok. Evlenmeseymis o zaman.
Normal kendi mi korunuyo hap mı prezervatif mi ne ileAllah razı olsun, dinliyorum canım
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?