Çocuk olduğunda başınıza kakabilir evet ama o potansiyeli görüyorsanız sağlıklı bir evliliğinizin olduğunu göstermez. Bunu düşünün derim.. çünkü hem istemiyor oldugunda da başınıza kakar gibi isyanlarda olacaksa zaten problemli bir evlilik demektir.Bu şekilde de zorlamış gibi oluyor ve burda eşim sen istedin diye başıma kakıyor şeklinde dertlenen hanımları da çok okudum. Tehdit kullanmak istemiyorum. İsterdim ki hevesli olsun, istesin, hadi bi bebeğimiz olsun desin...
Sorun şu ki ilk bir seneye kadar o deli gibi istiyordu ancak hiçbir şekilde durumumuz elverişli değildiEvlenmeden once konusmadiniz mi?
Ben cocuk sahibi olmayi istemeyen biri olarak esimle evlenmeden once konusup onun icin de cocuk sahibi olmanin onemli olmadigina emin olmadan evlenmedim. Esiniz size bunu evlenmeden once soylemediyse buyuk haksizlik etmis.
Başıma kakmasa bile ben benim zorumla olan bir şeyden mutlu olur muyum? Birine beni yemeğe götür diye ısrar edip başının etini yeseniz o da lanet olsun iyi hadi gidelim dese o yemekten zevk alır mısınız?Çocuk olduğunda başınıza kakabilir evet ama o potansiyeli görüyorsanız sağlıklı bir evliliğinizin olduğunu göstermez. Bunu düşünün derim.. çünkü hem istemiyor oldugunda da başınıza kakar gibi isyanlarda olacaksa zaten problemli bir evlilik demektir.
Asla istemiyorum demiyor ama on yıl sonra isteyeceğinin garantisi de yok. Bana dese ki bir yıl sonra, araba alınca taşınınca borçlarımız var onları kapatınca vs... Başım üstüne amenna derim. Ama bu belirsizlik çok yorucu.Evlenmeden önce bebekle ilgili fikirlerinizi konusmus muydunuz bebek istemiyor ve size bunu evlendikten sonra söyluyorsa siz haklısınız bu onun tek basına verebileceği karar degil...
Teşekkür ederim. İnşallah. Dua ederseniz mutlu olurum.Çok haklısınız . Eşiniz bencilce davranıyor . Aynı şeklide o olsa ne hisseder. Deli gibi baba olmak istese ve siz asla kabul etmeseniz . Emin olun boşanma kadar bile gider. Karşılıklı bebek istemeyen insanlar var onlara saygım sonsuz ama böyle tek taraflı olunca inanılmaz bencilce zalimce geliyor bana . İnş bi çıkar yol bulursunuz. Çok zor gerçekten
yaşınız kaç ona göre yorum yapıcam kıllandım ama eşinden ne yalan söyliyim senle ilgili sorunu var gibi geldiHani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
Ben de bu yüzden baskı ve tehdit yoluna gitmek istemiyorum zaten. Evet yaşım genç ama ben genç anne olmak istiyorum, hevesimin enerjimin annelik duygumun en tavan olduğu vakitlerde.Belli ki hazır değil sizin ısrarlarınızla bebek istese sonra en ufak bir sorunda, çıkmazsa girdiğinde sizi suçluyacak bunu kaldırabilecek misiniz?
En iyisi zamana bırakın, hele ki yaşınız gençse hiç takmayın.
Ben 23 yaşındayım. Çoğunluğa göre annelik için erken sayılabilir ama bence bunun yaşı yok, genç anne olmak istiyorum. Enerjimi hevesimi çocuğuma vermek, onunla olgunlaşmak istiyorum.yaşınız kaç ona göre yorum yapıcam kıllandım ama eşinden ne yalan söyliyim senle ilgili sorunu var gibi geldi
Ben de bu yüzden baskı ve tehdit yoluna gitmek istemiyorum zaten. Evet yaşım genç ama ben genç anne olmak istiyorum, hevesimin enerjimin annelik duygumun en tavan olduğu vakitlerde.
O zaman terapi almanizi tavsiye ederim sebebini belki kendinede açıklayamiyor... kendini o olgunlukta görmüyor olabilir erkekler biz kadınlar gibi degil ne yazik ki umarim terapiyle sorununuzu çözebilirsinizAsla istemiyorum demiyor ama on yıl sonra isteyeceğinin garantisi de yok. Bana dese ki bir yıl sonra, araba alınca taşınınca borçlarımız var onları kapatınca vs... Başım üstüne amenna derim. Ama bu belirsizlik çok yorucu.
Evlenmeden önce keşke bu konuyu konussaydinjz. Açıkçası pek bi çözümü yok neden istemediğini belirtmemissiniz. Belki nedenini belirtseniz çözüm önerisi olanlar olabilirHani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
Hepsine cevap vermeye çalışıyorum, gözümden kaçanlar olmuştur onları da şimdi kontrol ediyorum zaten, cevap vereceğim sağ olsun yazan herkese.Mesajınızın ozunu kavrayanlara da cevap vermiyorsunuz
Neden istemediğini ben de bilmediğim için belirtmedim. Açıkçası kendisi de bilmiyor, insanı yoran da onun bu belirsizliği zaten.Evlenmeden önce keşke bu konuyu konussaydinjz. Açıkçası pek bi çözümü yok neden istemediğini belirtmemissiniz. Belki nedenini belirtseniz çözüm önerisi olanlar olabilir
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?