Dusuncelerimin yanlis oldugunu biliyorum cnm, o kadar haklisinki. Bunlarin ben de farkindayim elbette. Gunes gibi aydinlik guler yuzlu mutlu bir evladim var, cok sukur. Fakat olumsuz dusunceler baskin geliyor. Oglumu da kaybetmekten korkar oldum bu surecte. Ben hep bir ise girismeden once onu yapabilecegime inanirim ve oyle girisirim ve basarili da olurum. Fakat bu meselede hic inancim yok, nasip degil belki de, ondan Allah icime hic dusurmuyor bu hissi. Ya da ben korkudan hayalini bile kuramiyorum. Oglumda cok pozitiftim, nasil oldugunu anlamadan istedigimizde hemen oldu. Simdi burada bu kadar insan o kadar cok candan isterken benimki nankorluk gibi oluyor, farkindayim. Fakat sorun iste o yetersizlik duygusu. Gecen ay hsgden sonra adet olamadim. Ilac kullanarak oldum. Bu ay doktorum sagolsun, randevulu olmama ragmen 1,5 saat bekleyip 20 sn. muayene edince moralim bozuldu iyice. Cok kilolu bi insan degilim, bu sefer de kilon fazla deyip matofin verdi. 70kiloyum 65 olsam cok ideal citi piti olurum ama pandemide yerimizden kipirdamadik. Cok rahatsiz edici olmadigindan diyete filan da girmedim. Zamanla veririm nasilsa diye. Ozel hastane de devletten beter olmus. Cok da alternatifim yok. Belki de dr. degistirmem lazim. Oyle problemli iletisim kuruyorlar ki, hastaneden cikinca dunyam karariyor
Yas, kilo, dusuk rezerv vs. Depresyona girdim muhtemelen, cunku islerimi de ite kaka yapiyorum. Icimden bisey yapmak gelmiyor.