Hislerime tercüman olunmuş.. aynı duygulardayim. Mesela bikac kere dışarı çıktık. Bı hevesle hazırlandım. Daha evden çıkmadan iki kilo terledim çocukla ugrasirken. Evden çıktık. Arabasinda ağladı, emzirdim, uyutmaya çalıştık derken ne kıyafetim kaldı ne saçım ne basım. Bı yere cikacaksak artık küpe kolye takamiyorum. Saçımı açamıyorum. Güzel bişey giymek istemiyorum. Makyaj yapmak istemiyorum. Cunku gün sonunda savaştan çıkmış gibi oluyorum. İki dirhem bir cekirdek bebekli anneler görüyorum, full bakimli. Nasıl oluyor anlamıyorum zira ben yapamiyorum..Bunun yanı sıra gittiğimiz yerden keyif alamıyorum. İki lokma bişey yiyeceksem rahat yiyemiyorum. Etrafa konsantre olamıyorum. Aklım hep ha ağladı ha agliycak ha uyandı ha uyancak..
Bunun yanı sıra evde hiçbir filme başlayıp bitiremiyorum, şöyle keyifle kitap okuyacak zaman bulamıyorum, rahat rahat yemek yiyemiyorum vs vs liste uzar gider.
Dün dışarı çıktık işlerimiz vardı esimle. Çocuksuz çıktık. Tuhaf bir özgürlük duygusu oldu başta, ağladı mi nerde emziricem nasıl uyuycak diye düşünme derdi yok aa ne rahat dedim. Bu sefer de aklım evde kaldı, acaba süt icti mi uyudu mu keyfi yerinde mi vs. Yine huzur bulamadım
